Δημήτρης Δανίκας

Βαρέθηκα να μας ακούω από  τα  πρωινάδικα.  Βαρέθηκα να μας διαβάζω. Βαρέθηκα να κουβεντιάζω  τα ίδια και  τα ίδια.  Βαρέθηκα να  ανακυκλώνω  το ίδιο έργο τρόμου. Και  βαρέθηκα να  το  σκέφτομαι ακόμα και  στον ύπνο μου!

Το  έχω  γράψει «εκατομμύρια»  φορές απ αυτή εδώ την  στήλη. Πως δηλαδή  δεν είναι μόνο το πολιτικό προσωπικό. Και ούτε μόνο  οι δημοσιογράφοι.  Είναι και  η κοινωνία. Είναι  καθένας εξ ημών και υμών!

Το   ζητούμενο ένα και μοναδικό. Τι ακριβώς θέλεις  εσύ; Ας πούμε ότι  στη θέση του Τσακαλώτου ήταν κάποιος  εκ των εκλεκτών. Ok?   Καθόλου. Γιατί κι αυτός πρέπει να διαπραγματευθεί. Κι αυτός να  συμφωνήσει η να διαφωνήσει!

Αν δεν υπογράψει  τότε η  χώρα κινδυνεύει να  γκρεμιστεί   στα βράχια. Τότε  γιοκ μισθοί,  γιοκ  συντάξεις. Τότε τα μισά καφενεία,τα  μισά  σουβλατζίδικα,  οι μισές πιτσερίες και  τα μισά μπαράκια θα κατέβαζαν  ρολά.  Γιατί; Επειδή μέρος των  συντάξεων καταλήγει στην τσέπη των παιδιών και των εγγονιών  και   στη  συνέχεια  προορίζονται να  ζεστάνουν τα ταμεία  των καφενείων και των σουβλατζίδικών. Απίστευτο!

Αν λοιπόν  ο Τσακαλώτος δεν υπογράψει  τότε  στο γκρεμό θα τσακιστούμε. Αν υπογράψει, τότε η Ελλάδα στα  τέσσερα  μπουσουλάει ταπεινωμένη και περιφρονημένη. Ετσι  δεν είναι;

Γι αυτό, στο παρελθόν,  είχα  επιμένει  για  δημοψήφισμα.  Οχι το «πέτσινο»  του Τσίπρα  αλλά το κανονικό και  το διμημματικό:  απ  εδώ  η δραχμή  απ  εδώ το  euro.  Επιτέλους  η  κοινωνία να πάρει θέση. Και να αναλάβει το κόστος των  επιλογών της. Γι αυτό  επιμένω σε μια στοιχειώδη συνεννόηση των  παρατάξεων του λεγόμενου «ευρωπαικού τόξου». Γι αυτό πρέπει όλοι μαζί να καταλήξουν σ  ένα στοιχειώδες πρόγραμμα εθνικής  σωτηρίας.  Γι αυτό  πρέπει όλοι μαζί να αναλάβουν  το κόστος  μεταρρυθμίσεων και άλλων μέτρων. Γι αυτό καμία μονοκομματική κυβέρνηση  δεν μπορεί να βγάλει την   χώρα από το    τούνελ!

Οπως μονόδρομος η  συμφωνία με τους δανειστές έτσι και μονόδρομος  η  εθνική συνεννόηση. Γι αυτό   ψηφίζουμε  κόμμαΤα και  πολιτικούς. Γι αυτό  τους πληρώνουμε.  Αυτή  είναι η δουλειά τους. Η  έξοδος  από τον τρόμο. Ελεος. Ομως δεν  γίνεται. Ομως  μονίμως  η αντιπολίτευση εκσφεδονίζει πέτρες  εναντίον   της κυβέρνησης. Η κάθε αντιπολίτευση εναντίον κάθε κυβέρνησης.   Σκεφτείτε κάτι απλό. Επί οκτώ περίπου  χρόνια,  όλες οι κυβερνήσεις και όλοι  οι  υπουργοί με τον ένα  η τον άλλο τρόπο τα βρήκαν με τους δανειστές. Με τους ξένους. Με τους υποτιθέμενους  εχθρούς, συνωμότες, ανθέλληνες και  καρχαρίες!

Από  την άλλη  είναι αδύνατον να  συνεννοηθούν έλληνες με έλληνες. Μα  αφού, πάνω κάτω  τα ίδια πιστεύετε,  την ίδια  γραμμή ακολουθείτε, το  ίδιο Μνημόνιο υπηρετείτε. Τότε τι σας χωρίζει; Ο Πολάκης, ο Καρανίκας και ο Αδωνις Γεωργιάδης; Ου να  μου  χαθείτε!