Δημήτρης Δανίκας

Φυσικά αναφέρομαι  στο  ανατριχιαστικό περιστατικό  που συνέβη στις  Γέφυρες  Θεσαλονίκης.  Με τον  δεκατετράχρονο. Που έκοψε θανάσιμα την καρωτίδα του  φίλου του. Μπρρρ!

Διάχυτη  η αρρώστια. Παντού.  Σε κάθε  βήμα. Τα  βλέμματα  γυαλίζουν.  Η επιθετικότητα περισσεύει. Το μίσος μας  έχει  κυριεύσει Στο  δρόμο. Στο αυτοκίνητο όταν προσπερνάς η όταν σ προσπερνάνε.  Στα ψώνια. Σε κάθε είδους  συναναστροφή. Η  διαταραχή παντού παραμονεύει!

Ο    μικρός  δολοφόνος, ο πρωταγωνιστής  αυτής της  γενικευμένης ψυχοπαθολογίας. Ο «αδελφός»   του είναι ο Αμερικανός   φοιτητής  που όρμησε  με αυτόματο να  γαζώσει τον καθηγητή  του. Επειδή εκείνος  τον αξιολόγησε  με  χαμηλή βαθμολογία. «Αδελφός»  του και  ο Τζιχαντιστής της  Γαλλίας που σκότωσε  ένα   ζευγάρι αθώων  συμπολιτών του!

Η  ζωή αξίζει όσο  και  τα σκουπίδια.  Το εγώ πάνω από το «εσύ». Η φόρτιση  από πλήθος στερήσεων και τραυματικών  εμπειριών καταλήγει πολλές  φορές στον θάνατο και την  σφαγή. Το πρόσωπο αλλοιώνεται. Η λογική εξαφανίζεται. Το ζώο  εφορμά και σκοτώνει. Δυσδιάκριτη η απόσταση ανάμεσα στο Λογικό και το παράλογο.  Ανάμεσα  στην ισορροπία και   την παράνοια!

Γιατί το έκανε; Επειδή το τρακτέρ του  φίλου του ανώτερο από το  δικό του. Επειδή έτσι   τσαλακώθηκε  η ανωτερότητά  του.  Επειδή «ότι σε  ενοχλεί  το σκοτώνεις»  όπως έλεγε ο  παππούς  του!

Αυτή  είναι η μια,  η οφθαλμοφανής πλευρά  των εξηγήσεων.  Υπάρχει η άλλη. Η αόρατη. Η  εξοικείωσή του με  τον φόνο. Ο βομβαρδισμός  του  εγκεφάλου του από χιλιάδες τηλεοπτικές κανιβαλικές εικόνες. Ισως  η περιρρέσουσα ατμόσφαιρα. Ισως η νοσηρή μετατόπιση των  κριτηρίων. Πρώτα  η δύναμη.Πρώτα το «κτήνος»  που  κοιμάται μέσα μας.  Πρώτα  η μαγκιά. Πρώτα η  γροθιά. Πρώτα οι γραμμώσεις. Πρώτα ο  Ράμπο. Πρώτα το όπλο. Πρώτα η  σφαγή. Πρώτα η εκδίκηση. Πρώτα η καταστροφή!

Εδώ που  τα λέμε. Κι αν  σκεφτεί κανείς  τι έχει  τραβήξει  η ελληνική  κοινωνία όλα αυτά τα χρόνια.  Αν   αναλογιστούμε το μέγεθος του «αναλφαβητισμού»,  το έρεβος της απελπισίας, τον καθημερινό  τρόμο,  την ανασφάλεια,  την  στέρηση και   όλα αυτά τα  αδιέξοδα που  συνοδεύουν την οικονομική  χρεοκοπία, ε τότε ελάχιστα τα θύματα.  Ε τότε ελάχιστες  οι ανατριχιαστικές πράξεις.  Ε τότε η Ελλάδα αντιστέκεται. Και έστω με  τις παλιές, τις φθαρμένες  αξίες  πορεύεται!

Φανταστείτε τι  συμβαίνει σε  πιο προχωρημένες κοινωνίες. Αυτές που ονειρευόμαστε. Αυτές  που στο βάθος  φθονούμε. Η  νοσηρότητά τους η καθημερινότητά τους.  Από  την    τριτοκοσμική πλευρά των ΗΠΑ μέχρι  την   Γερμανία  και την Αυστρία αλλά και την Σουηδία!

Το   συμπέρασμα καταλυτικό. Ο  τεχνολογικός πολιτισμός καλπάζει προς τον Αρη. Ο   Ανθρωπος  στο  σκοτάδι. Ενα  τέτοιο περιστατικό  στο Λος Αντζελες θα  είχε  περάσει στα   ψιλά. Κανείς  δεν θα του έδινε σημασία.   Εν  Ελλάδι ακόμα, ευτυχώς,  μας διαπερνάει η μεγάλη ανατριχίλα  Και παραφράζοντας το παλιό σύνθημα του τοίχου «δεν τρελαθήκαμε  ακόμα όλοι πουτάνα  νεκροθάφτη»!