Δημήτρης Δανίκας

Φυσικά και  ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο  έπρεπε να κερδίσει. Και μάλιστα έπρεπε να το είχε πάρει «προ αμνημονεύτων»  χρόνων. Για προηγούμενες, ερμηνευτικές του επιδόσεις. Φυσικά ο Εμάνουελ Λουμπέσκι έπρεπε να κερδίσει το  Οσκαρ καλύτερης  φωτογραφίας!

Και φυσικά ο Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου έπρεπε να  κερδίσει το Οσκαρ  σκηνοθεσίας. Για δεύτερη, συνεχόμενη, χρονιά. Οπως είχε συμβεί δύο   φορές στο παρελθόν. Με τον Τζον Φορντ στη δεκαετία του σαράντα. Που κέρδισε δύο Οσκαρ σε δύο συνεχόμενες  χρονιές. Και όπως είχε συμβεί με τον Τζόζεφ Μάνκιεβιτς στη δεκαετία του πενήντα!

Και τα τρία Οσκαρ, δηλαδή Ντι Κάπριο, Ινιαρίτου και Λουμπέσκι για την ίδια ταινία. Την «Επιστροφή» (The Revenant)

Ομως  η  ταινία  που  κερδίζει Οσκαρ καλύτερης  σκηνοθεσίας  δικαιούται, αυτομάτως, και το Οσκαρ καλύτερης ταινίας. Αυτοκόλλητο το ένα Οσκαρ από το άλλο. Δηλαδή ποια η μεγάλη, η αναντικατάστατη δύναμη μιας ταινίας; Μα φυσικά η  σκηνοθεσία. Στοιχειώδες!

Και πως είναι δυνατόν το «Spotlight» να κερδίζει το Οσκαρ  καλύτερης  ταινίας και να χάνει εκείνο της  σκηνοθεσίας; Τέτοιες αλχημείες μόνο στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης συμβαίνουν!

Το «Spotlight» διαθέτει μια  πολύ δυνατή ιστορία. Μια αληθινή ιστορία. Και μάλιστα μια ιστορία που  στο βάθος μοιάζει με ύμνο  για την ερευνητική, αδέκαστη,  δημοσιογραφία. Μια ταινία τίμια. Μια  ταινία σοβαρή. Μια ταινία αποκαλυπτική!

Ομως  η αφήγησή της είναι επίπεδη και ο χαρακτήρας της «απρόσωπος». Μια ακαδημαϊκά, παλιομοδίτικη  σκηνοθεσία. Η σύγκριση με την «Επιστροφή» είναι καταλυτική. Ο Ινιαρίτου εκτοξεύει το  σινεμά, που  ξέραμε, σε νέεες, ανεξερεύνητες περιοχές. Η   σκηνοθεσία του ο  πλήρης ορισμός του νατουραλισμού. Και το περιεχόμενό της ο αξονικός τομογράφος  της σχέσης  βαρβαρότητας-πολιτισμού!

Οι «ακαδημαϊκοί» του Χόλιγουντ είχαν  την  ευκαιρία να υποκλιθούν και να τιμήσουν τη διάνοιξη μιας  ανεξερεύνητης λεωφόρου. Ομως έκαναν την ίδια «πατάτα». Οπως  to 1942 με τον «Πολίτη Κείν» που τον αγνόησαν. Και ύστερα, από  μερικές δεκαετίες, πίνουν νερό στο όνομά του!

Οι «ακαδημαικοί» επαναλαμβάνουν το ίδιο λάθος. Διαρκώς πίσω από τις εξελίξεις. Διαρκώς στις ισορροπίες.  Διαρκώς με παρωπίδες. Διαρκώς  προσηλωμένοι  στο αυτονόητο και το Political correct. Διαρκώς με το  σόου!

Αλλά να ξέρετε. Τα βραβεία είναι για την επικαιρότητα. Οι διακρίσεις για τη δημοσιότητα.  Τα Οσκαρ  για τον ντόρο,  την πασαρέλα, τα καλαμπούρια και τις τουαλέτες!

Μεταξύ μας  τώρα. Πόσοι εξ ημών και υμών έχετε  δει το «Spotlight» ; Και αν δεν κέρδιζε το Οσκαρ καλύτερης ταινίας πόσοι θα το έβλεπαν;

Το ίδιο ισχύει και για το «Δωμάτιο» και τη Μπρι   Λάρσον που κέρδισε το Οσκαρ καλύτερης γυναικείας ερμηνείας. Πόσοι το είδαν; Ελάχιστοι!

Με απλά λόγια. Τα Οσκαρ  είναι πασαρέλα. Τα  Οσκαρ ελάχιστη σχέση με τα πραγματικά επιτεύγματα. Τα Οσκαρ για το red  carpet. Ενα πράγμα  σας συμβουλεύω. Εσένα το λέω. Ξέχνα, αγνόησε την ετυμηγορία των «ακαδημαικών». Οταν βλέπεις μια  ταινία  να την επεξεργάζεσαι με  την καρδιά και το μυαλό σου. Εσύ  ο  θεατής. Εσύ ο κριτικός. Εσύ ο... ακαδημαικός. Γιατί  εσύ αποφασίζεις και κρίνεις χωρίς  ιδιοτέλεια,  σκοπιμότητες και ισορροπίες!

Χίλιες φορές ένας μέτριος θεατής παρά όλοι αυτοί  οι αφυδατωμένοι ακαδημαικοί. Που  η συνείδησή μου  τους απονέμει, και μάλιστα μεγαλοπρεπώς, το Οσκαρ  βλακείας!