Δημήτρης Δανίκας

Επειδή ο τραγικός του θάνατος και η κηδεία του κατέκλυσαν, σαν πλημμυρίδα ανεξέλεγκτων διαστάσεων, την επικαιρότητα. Και των Media και των Social Media αλλά και κάθε συντροφιάς όλων σχεδόν των κατοίκων της χώρας!

Τρεις οι λόγοι αυτής της ποταμιαίας, ασυγκράτητης πλημμύρας. Επειδή ήταν νέος. Επειδή έγινε διάσημος από την λατρεία των ακροατών του. Και επειδή ο τραγικός του θάνατος λειτούργησε, στο υποσυνείδητο, εντελώς σημειολογικά. Οπως πέθανε ο Παντελής, έτσι «αργοπεθαίνει» η χώρα. Οπως ο λαϊκός Παντελής, έτσι και ο φτωχός λαός. Οπως ο νέος Παντελής, έτσι και οι σημερινοί νέοι «αργοπεθαίνουν» στην ανεργία. Οπως ο Παντελής «έφυγε» ανέλπιστα και ακαριαία έτσι εγκαταλείπουν και «φεύγουν» από τη χώρα οι νεαροί βλαστοί, οι αυριανοί πολίτες. Οι πυλώνες της Ελλάδας!

Με απλά λόγια. Ο Παντελής αναδείχθηκε και «κατοίκησε» στις πρώτες θέσεις, με τις δικές του δυνάμεις και με την απέραντη αγάπη του κοσμάκη! Αυτή είναι το εφαλτήριο που ενεργοποίησε την συγκίνηση του κόσμου. Αυτός είναι ο «Εγκέλαδος» που προκάλεσε εσωτερικές σεισμικές δονήσεις σε όλο αυτό το πλήθος. Και γι αυτό προσκυνήθηκε όσο ελάχιστοι τα τελευταία χρόνια!

Ετσι φτιάχτηκε ο μύθος του. Ετσι μεγιστοποιήθηκαν τα χαρίσματά του. Γιατί όλοι οι θαυμαστές του αισθάνθηκαν ότι μαζί με τον Παντελή «έχασαν» ένα κομμάτι της ζωής του!

Κοντά σ αυτή την μυθολογία άρχισε να παράγεται ένας παράλληλος κύκλος «τοξικών αποβλήτων». Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη των Media. Κυρίως τα Internetικά. Συνηθισμένα πράγματα. Αναμενόμενα πράγματα. Οπως οι χλευασμοί. Οπως οι άστοχες συγκρίσεις με άλλες απώλειες «ατόμων με μεγαλύτερη καλλιτεχνική και πνευματική προσφορά». Οπως οι πλακίτσες. Οπως οι απίστευτες υπερβολές!

Η περίπτωση του Παντελή Παντελίδη εκφράζει δύο πράγματα. Οτι ακόμα και σήμερα, στο ζενίθ των συστημάτων, των οργανωμένων πριμοδοτήσεων και του ασφυκτικού ελέγχου την αγοράς από τις πολυεθνικές. Οτι ακόμα και σήμερα, η λαϊκή βούληση, όταν και όποτε εκφράζεται, κατατροπώνει κάθε άλλη σκοπιμότητα. Οπως έλεγε και το παλιό ξεχασμένο, πολιτικό σύνθημα «Λαός ενωμένος ποτέ νικημένος»!

Και κάτι ακόμα. Προσωπικά ουδέποτε άκουσα μισή νότα από τα τραγούδια του. Ποτέ δεν τον είδα σε κάποιο νυχτερινό κέντρο. Είμαι μιας άλλης μουσικής πορείας. Ομως αυτό δεν με εμποδίζει να δω, να επεξεργαστώ και να αξιολογήσω μια σχέση που σαν αυτή ελάχιστες φορές τα τελευταία χρόνια έχει προκύψει ανάμεσα σε έναν τραγουδιστή και στον απέραντο θαυμασμό των «οπαδών» του!

Και ως υστερόγραφο, σχετικά με τις αιτίες του θανάτου του, θα έλεγα ότι όλοι μα όλοι είμαστε το άθροισμα των επιλογών μας. Ας πούμε. Η Εϊμι Γουάινχαουζ που «έφυγε» σε νεώτερη ηλικία και που οι φωνητικές της χορδές εξακολουθούν να είναι αναντικατάστατες, επέλεξε την δική της πορεία!

Ο Παντελίδης, προφανώς, δεν μπόρεσε να διαχειριστεί το βάρος μιας απίστευτα γρήγορης ανάδειξης και καθιέρωσης. Η φρενίτιδα της ταχύτητας και οι «απροσεξίες» του μου θυμίζουν τον τίτλο μιας παλιάς αμερικανικής ταινίας «Ολος ο κόσμος είναι δικός μου». Ομως το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον! Γιατί εμείς το γράφουμε και εμείς, χωρίς να θέλουμε, το επιδιώκουμε!