Δημήτρης Δανίκας

Βλακώδης η συζήτηση γύρω από την ελευθερία του Τύπου. Που άνοιξε -και την πάτησε- ο αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών Χριστόφορος Βερναρδάκης. Πρόχειρες αναζητήσεις. Ρηχές και μικροκομματικές τοποθετήσεις!

Οι εφημερίδες λειτουργούν με επιχειρηματικά κριτήρια. Λογικό. Τα κριτήρια, επομένως, είναι «τι πουλάει στον Λαό». Και αυτό λογικό. Επομένως, κάθε δημοσιογράφος πρέπει να «πουλήσει» το κείμενό του. Και αυτό λογικό. Και επομένως, η ελευθερία του κάθε δημοσιογράφου οδηγείται και καθορίζεται από το επίπεδο του αναγνωστικού κοινού!

Πόσοι, λόγου χάριν, αναγνώστες θα διαβάσουν ένα κείμενο που αφορά σε καλλιτεχνικά έργα; Ελάχιστοι! Εκτός κι αν η Νικόλ Κίντμαν, φέρ’ ειπείν, είναι λεσβία, η Μέριλ Στριπ είναι πράκτορας της Μοσάντ και ο Μάικλ Ντάγκλας υποφέρει από καρκίνο επειδή του αρέσουν οι αιδοιολειχίες. Σωστά;

Ομηρος, λοιπόν, ο δημοσιογράφος. Ομηρος των αναγνωστών του. Το λέμε δημοσίως αυτό; Οχι φυσικά. Γιατί «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο». Θέλετε το παράδειγμα της καλής τηλεόρασης;

Ωραία. Ολοι όταν ρωτηθούν εκφράζονται απαξιωτικά με «το χάλι της ιδιωτικής τηλεόρασης». Κι όμως, τη βλέπουν. Και ταυτόχρονα περιφρονούν εκπομπές με αποκαλυπτικά ντοκιμαντέρ. Θέλουμε καλή τηλεόραση, αλλά προς το παρόν μάς αρέσουν τα σκουπίδια!

Πάμε τώρα στο ψητό, το πολιτικό. Ας πούμε ο «Ριζοσπάστης» ως «όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ» δημοσιεύει και φιλοξενεί κείμενα εντελώς κομματικά. Είδατε εσείς πουθενά να αμφισβητείται η κομμουνιστική του γραμμή; Πουθενά!

Πάνω κάτω το ίδιο και με την «Αυγή». Πιο χαλαρά. Φιλοξενούνται κείμενα με κριτική διάθεση απέναντι στην κυβέρνηση και τον Τσίπρα. Είδατε εσείς όμως κείμενα να θριαμβολογούν υπέρ του Κυριάκου Μητσοτάκη;

Οι άλλες εφημερίδες, λοιπόν, είναι «εμπορικές επιχειρήσεις». Και κάθε αναγνώστης επιλέγει εκείνη που συμφωνεί και ταυτίζεται με τις θέσεις της. Θα μου πείτε ότι τα Μέσα διαμορφώνουν συνειδήσεις. Συμφωνώ. Ομως και οι ήδη διαμορφωμένες συνειδήσεις των αναγνωστών, και αυτές με τη σειρά τους επηρεάζουν τη γραμμή κάθε εφημερίδας!

Δεν με διαβάζουν; Κάτι λάθος έχω κάνει. Δεν πουλάω φύλλα; Πρέπει να αλλάξω ρότα. Τόσο απλό. Να μην κοροϊδευόμαστε!

Γιατί η κυβέρνηση έχει θυμώσει; Επειδή κανάλια και εφημερίδες ασκούν «εξοντωτική» αντικυβερνητική πολιτική. Ποιος όμως ρίχνει λάδι σ’ αυτή την «εξοντωτική» κριτική; Φυσικά η κυβέρνηση με τα ψέματα, τις αντιφάσεις της, τον ερασιτεχνισμό της και το πελατειακό σύστημα που έχει στήσει!

Παράδειγμα; Το Οχι που έγινε Ναι. Παράδειγμα; Τα capital controls. Παράδειγμα; Οι προσλήψεις μανάδων, αδελφών, αρραβωνιαστικών. Παράδειγμα; Οι «παραλείψεις» στο «πόθεν έσχες» υπουργών. Παράδειγμα τελευταίο, η «μετακίνηση» του Μάνου Σφακιανάκη. Ενός εκ των ελάχιστων παραγωγικών σε αυτό το δύσμοιρο και ακούνητο Δημόσιο. Ο άνθρωπος που καταπολέμησε την ηλεκτρονική παιδική πορνεία και την πειρατεία θεωρήθηκε ακατάλληλος από τον υπουργό!

Για να καταλάβετε. Ετσι ως υπόθεση εργασίας. Ας πούμε ότι εξυφαίνεται συνωμοσία. Οτι τα συγκροτήματα επιθυμούν, διακαώς, να ξεφορτωθούν τον Τσίπρα. Ας πούμε λοιπόν ότι η τράπουλα των media είναι σημαδεμένη!

Ε, τότε ακόμα χειρότερα. Γιατί ο καλύτερος σύμμαχος αυτών των «άθλιων συνωμοτών» είναι ο Τσίπρας ο αριστερός. Που με την πολιτική, τις υπουργικές αντιφατικές ταλαντεύσεις και τα μικρομεσαία στελέχη που λιγουρεύονται βόλεμα και εξουσία προσφέρει μέγιστη υπηρεσία στον «ταξικό εχθρό»!

Οπως συμβαίνει με τους πολιτικούς, αλλά και με τμήματα της κοινωνίας. Που θέλουν Ευρωζώνη, αλλά εξακολουθούν να επιδίδονται στο σπορ της φοροκλοπής και της «προστασίας». Αυτοί οι καλύτεροι σύμμαχοι του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Πες μου τον εχθρό σου να σου πω ποιος είναι πραγματικά ο αληθινός εαυτός σου!