Δημήτρης Δανίκας

Βγαίνει ο δεύτερος (αξιωματούχος) και με «διορθωτική»  δήλωση λέει «όχι τόσα κάπως λιγότερα». Βγαίνει ο τρίτος (κάποιος υπουργός χωρών της ευρωζώνης) και με ύφος δασκάλου Γυμνασίου της δεκαετίας του εξήντα, επί Χούντας, αρπάζει   χάρακα και δίνει μερικές ξυλιές στα μέλη της ελληνικής κυβέρνησης «για να μάθεις να περιφρουρείς και να προστατεύεις τα σύνορά σου»!

Ερχεται τώρα ο κύριος Τουσκ και «διορθώνει» λέγοντας περίπου «αποκλείεται η Ελλάδα να  βγει από τη συνθήκη Σένγκεν». Και πάει λέγοντας!

Κάθε μέρα. Κάθε ώρα. Κάθε αξιωματούχος της Ευρωζώνης και κάθε υπουργός των χωρών της Ευρώπης, αμολάει και από μια παρόλα. Τι να πιστέψεις; Και τι απ όλα αυτά είναι αλήθεια;

Αλήθεια πρώτη. Από την πρώτη ημέρα που η χώρα κατέληξε  στην... τρυφερή αγκαλιά του Μνημονίου, όλες οι κυβερνήσεις  φρόντισαν με την τακτική τους να μας απογυμνώσουν. Από κάθε φύλλο αξιοπιστίας, φερεγγυότητας και σοβαρότητας!

Αλήθεια δεύτερη. Ολες οι κυβερνήσεις από τη μια μεριά  έβαζαν την τζίφρα τους σε όλα τα μνημόνια και σε όλα  τα μέτρα. Και από την άλλη τα «κατάπιναν» αμάσητα. Τουτέστιν  κοροιδεύαμε τους δανειστές μας!

Αλήθεια τρίτη. Με τον Τσίπρα και την κυβέρνησή του η αναξιοπιστία και η μούρλα χτύπησαν κόκκινο. Αλλα έλεγαν άλλα έκαμαν. Και όχι μόνο. Από πάνω παριστάναν και τους καμπόσους. Και φυσικά στο τέλος με τα τέσσερα προσήλθαν  ως επαίτες και σε όλα συμφώνησαν!

Αλήθεια  τέταρτη. Κοντά σε όλα αυτά και η κοινωνία. Μεγάλα  τμήματα του πληθυσμού αρνούνται πεισματικά να κοιτάξουν  κατάματα το πρόβλημα. Ολοι εναντίον όλων. Πρώτα να πληρώσει και να πονέσει ο διπλανός τους και ύστερα βλέπουμε για εμένα! 

Αλήθεια πέμπτη. Με τούτα και με τ' άλλα (αυτά που έρχονται και είναι μεγάλα) όλο και επιβεβαιώνονται το τεφτέρι και τα νούμερα του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Παιδιά της Ελλάδας άντε στην ευχή του Χριστού και της Παναγίας. Αντε καιρός να του  δίνετε από την ευρωζώνη. Και μετά βλέπουμε!

Αλήθεια έκτη. Ολα τα κόμματα, περιμένουν να πέσει η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα σαν ώριμο φρούτο. Ασε, σου λένε, να  πάρουν οι «αριστεροί» τα μέτρα, να  τελειώνουμε με το Μνημόνιο και στο  φινάλε, ο κόσμος να τους πάρει με τις πέτρες κι έτσι εμείς να καταφθάσουμε ως σωτήρες. Καμμένη γη παραλάβαμε, ε δεν μπορεί, κάτι καλύτερο θα κάνουμε!

Μεθερμηνευόμενα όλα αυτά καταλήγουν στο εξής. Ταμπούρλο  η Ελλαδίτσα. Ολοι την βαράνε. Κάτι σαν πτυελοδοχείο. Να  φτύνουν! Ταμπούρλο και το κεφάλι κάθε νομοταγούς και  σκληρά φορολογούμενου Ελληνα!

Θεέ μου, αναφωνεί πικραμένος και απελπισμένος. Τι  θα απογίνω με όλους αυτούς που με κυβερνάνε; Τι θα κάνω με όλους αυτούς τους τάχα μου πατριώτες που με κλέβουνε; Ελεος! Βοήθειααααα! Ακούει  κανείς; Ακρα του τάφου σιωπή!