Δημήτρης Δανίκας

Ας πούμε. Οποιος   είναι υπέρ της κατάργησης της μονιμότητας  των δημοσίων υπαλλήλων   τρώει πόρτα από τους  εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα.  Λογικό πλην όμως αντιδημοκρατικό, Για ένα λόγο. Βασικό. Οσοι  είναι στον ιδιωτικό τομέα  εντελώς  γυμνοί ανάμεσα σε λύκους. Οποιος στο  δημόσιο εντελώς  ασφαλής και αραχτός!

Οι  κουβέντες  λοιπόν συνεχιζονται και αναπαράγονται   διαρκώς.  Κουβέντες και προσδιορισμοί με  ιδεολογικό πρόσημο. Οπως  Δεξιά. Οπως Κεντροδεξιά. Οπως  Κέντρο. Οπως Κεντροδεξιά. Και όπως Αριστερά.  Το  ΚΚΕ το αφήνω εντελώς  έξω. Ο Περισσός  μια κατηγορία από μόνος του!

Προσδιορισμοί  βολικοί. Στην πραγματικότητα όλοι μαζί   αποχρώσεις  του ιδίου συστήματος. Ουδείς εξ αυτών το αμφισβητεί. Ουδείς εξ αυτών  ξυφουλκεί  εναντίον του. Τότε ποιες  είναι  οι διαφορές;

Αν  ρωτήσεις  καθένα εξ αυτών όλοι  θα συμφωνήσουν στα αυτονόητα και  τα βασικά.  Παράδειγμα. Πρέπει να  γίνουν επενδύσεις;  Φυσικά  θα σου πουν.  Χωρίς επενδύσεις ανάπτυξη μηδενική!

Πρέπει όλοι να πληρώνουν  τους φόρους  τους; Φυσικά  θα σου πουν. Χωρίς   έσοδα  γιοκ   ταμεία  κρατικά. Και πάει  λέγοντας. Ποιες οι διαφορές; Οι εκ  δεξιών πιστεύουν σε λιγότερο κράτος και σε περισσότερο ιδιωτικό τομέα. Σωστά. Ομως ποιος ιδιωτικός τομέας;  Αυτός που  δανείζεται και στηρίζεται από το κράτος; Δηλαδή ο λούμπεν και κρατικοδίαιτος καπιταλισμός;  Οχι φυσικά.  Στα λόγια όλοι  συμφωνούν. Δηλαδή  οι    ιδιώτες επενδυτές να τηρούν όλοι  τους κανόνες  του παιχνιδιού. Γίνεται; Μέχρι στιγμής δεν  γίνεται!

Αλλο παράδειγμα.  Η αξιολόγηση των  δημοσίων υπαλλήλων. Πρέπει να γίνει. Οπωσδήποτε. Οι  φορολογούμενοι πληρώνουν. Επομένως οι  φορολογούμενοι πρέπει να γνωρίζουν ποιος δουλεύει και   ποιος μας  δουλεύει. Σωστά. Ομως ποιος ο μηχανισμός θα είναι εκείνος που θα εφαρμόζει   κριτήρια εντελώς αντικειμενικά;

Με απλά λόγια. Ελάχιστες οι  διαφορές. Επουσιώδεις οι αποστάσεις που  χωρίζουν  όλες αυτές τις αποχρώσεις  των  συστημικών  κομμάτων. Αν είναι έτσι  τότε  γιατί  οι ηγεσίες  τους δεν κάθονται να κουβεντιάσουν, να καταγράψουν τις διαφορές τους και στην συνέχεια να συνομεύσουν  τις αποστάσεις που τους χωρίζουν;

Γιατί  δηλαδή τα αυτονόητα, όλα αυτά που βιώνουμε στο πετσί  μας, όλες αυτές τις κακοδαιμονίες,  γιατί δεν αναγκάζουν  τα  κόμματα  σε μια  εθνική συμφωνία για την έξοδο της χώρας από την κρίση;

Για δύο λόγους. Πρώτο  για την  συντήρηση  των κομματικών  στρατών.  Δηλαδή  για την  κυβερνητική εξουσία. Και δεύτερο  για το  θέατρο. Επειδή πρέπει να  λειτουργούν πολλά κόμματα. Και προυπόθεση λειτουργίας όλων αυτών των   συστημικών κομμάτων είναι οι διαχωριστικές,  ιδεολογικές, διαφορές!

Ετσι ώστε όταν   ξεφουσκώσει το ένα  κόμμα να  φουσκώσει το άλλο. Πέφτει  το ΠΑΣΟΚ; Ανεβαίνει η ΝΔ! Πέφτει ο Σαμαράς; Ανεβαίνει   ο Τσίπρας. Αυτή  η  διαδικασία  φουσκώματος-ξεφουσκώματος είναι  ο  βασικός όρος ύπαρξη, συντήρησης και ασφάλειας του  συστήματος!

Πριν  ήταν η εποχή του  Γιώργου Παπανδρέου. Μετά του Σαμαρά. Τώρα του Τσίπρα. Και αύριο ίσως της Νέας Δημοκρατίας!

Οι  διαφορές ελάχιστες. ΟΙ αποστάσεις μηδαμινές. Ομως το θέατρο  ατελείωτο. Η τρίχα γίνεται τριχιά και  η   τριχιά  καταλήγει θηλιά!