Δημήτρης Δανίκας

Σα να κουβαλάει βαρίδια. Με τις πρώτες άσπρες τρίχες. Και με τα πρώτα συμπτώματα κύφωσης. Το μόνο που του έμεινε είναι το μειλίχιο χαμόγελο. Και η ευγένεια. Και η διακριτική του σεμνότητα!

Ο Αλέξης ένα κεφάλαιο από μόνος του. Οπου πας και με όποιον μιλήσεις. Ακόμα και με τον πιο φανατικό εχθρό του ΣΥΡΙΖΑ. Ολοι σχεδόν σου λένε ότι ο Τσίπρας είναι αδιάφθορος, ταπεινός και ικανός. Το μοναδικό ηγετικό πολιτικό «εργαλείο» που διαθέτει η Ψωροκώσταινα!

Ομως ο Αλέξης δεν προχωράει. Ανακυκλώνει και ανακυκλώνεται. Με τα ίδια «υλικά». Με τα ίδια επιχειρήματα. Με τις ίδιες «συλλογικές διαδικασίες». Με τα ίδια στελέχη. Με τα ίδια πρόσωπα. Με την ίδια κατάληξη. Με την ακινησία!

Ο Αλέξης λειτουργεί σαν ασπίδα. Σαν θώρακας. Σαν απροσπέλαστο οχυρό του κόμματός του. Τα media κατακρίνουν, κατηγορούν, λοιδωρούν όλα τα στελεχη του ΣΥΡΙΖΑ. Ο μοναδικός που εξακολουθεί να λειτουργεί κάτω από καθεστώς ασυλίας είναι ο Αλέξης. Μέχρι στιγμής τα βέλη δεν τον αγγίζουν. Γεγονός που σημαίνει ότι τα Media αφουγκράζονται και αναγκαστικά υιοθετούν την θετική, ευμενή, διάθεση της κοινωνίας προς τον νεαρό πρωθυπουργό της χώρας. Μέχρι πότε;

Ο χρόνος τρέχει. Οι ώρες μοιάζουν με ημέρες. Και οι ημέρες με εβδομάδες. Ο Τσίπρας εξακολουθεί να ισορροπεί σε δύο βάρκες. Προς το παρόν. Από τη μια οι μεταρρθμιστές και εκσυγχρονιστές. Από την άλλη η Λαφαζάνειος Πλατφόρμα. Η κατάληξη μοιραία. Είναι θέμα χρόνου. Ο Τσίπρας θα μπατάρει. Η βάρκα θα βυθιστεί και ο ίδιος θα «πνιγεί»

Αυτό που στην αρχή ήταν ευλογία τώρα θα καταλήξει κατάρα. Το θετικό θα μεταλλαχθεί σε αρνητικό. Το καλό σε κακό. Ο Τσίπρας πρέπει συντόμως να αποφασίσει. Με ποιους θα πάει και ποιους πίσω του θ αφήσει!

Με άλλα λόγια φυγή προς τα εμπρός. Το πρόβλημα, το εμπόδιο και το βαρίδι δεν είναι η Μέρκελ και ο Σόιμπλε. Είναι η ψευδαίσθηση. Η αυταπάτη. Η ουτοπία. Πως εντός του καπιταλιστικού συστήματος μπορεί να υπάρξει, να λειτουργήσει και να ανθίσει νησίδα «υπαρκτού σοσιαλισμού». Βλακείες, ανοησίες, κουτουράδες, μακακίες!

Αφού λοιπόν, ως φαίνεται, ο Τσίπρας και ο στενός κύκλος των μεταρρυθμιστικών στελεχών συμφωνούν ότι η χώρα πρέπει οπωσδήποτε να παραμείνει στην ευρωζώνη. Αλλωστε από παλιά ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και ως «Συνασπισμός» είχε ταχθεί αναφανδόν με το μέρος της Ευρωζώνης. Αφού λοιπόν το Βερολίνο είναι μονόδρομος τότε δύο πράγματα πρέπει να κάνει. Με γρήγορες ταχύτητες. Και με δημο-κτατορική πυγμή και αποφασιστικότητα

Πρώτο με εκλογές να απαλλαγεί από τα «νεο-αριστερά» βαρίδια. Και έπειτα να επιβάλλει, ακόμα και με «πραξοκοπηματικές» δημοκρατικές διαδικασίες, σοκαριστικές μεταρρυθμίσεις. Δηλαδή να τ αλλάξει όλα. Κι έτσι να μετακινήσει την χώρα προς την Δύση!

Ο Τσίπρας είναι άνθρωπος της εποχής του. Είναι ο νέος πολιτικός της εποχής του. Είναι ο μεγάλος εκλεκτός μεγάλης μερίδας της κοινωνίας. Ακόμα και των δεξιών. Ακόμα και των ακροδεξιών. Ακόμα και των δανειστών. Ακόμα και της Μέρκελ. Σχεδόν όλων!

Οι συνθήκες φωνάζουν. Κραυγάζουν. «Ελα πάρε με». Η κοινωνία θα ακολουθήσει. Ολα είναι υπέρ. Ακόμα και αυτή η βασανιστική, μακρόχρονη διαδικασία διαπραγμάτευσης. Ακόμα κι αυτή λειτούργησε ως ταχύρρυθμο πολιτικό φροντιστήριο!

Και πρέπει να ξέρει. Οτι έτσι και δειλιάσει. Ετσι και καθυστερήσει. Ετσι και η φθορά τον τραβήξει προς τα κάτω. Ετσι και εξαντληθεί σ αυτές τις ατέρμονες συλλογικές διαδικασίες. Τότε με μαθηματική ακρίβεια θα επαληθευθεί η γνωστή ρήση «Στην Ελλάδα είναι δυσδιάκριτη η απόσταση μεταξύ θριάμβου και πανωλεθρίας»!