Δημήτρης Δανίκας

Χρυσάφι απ εδώ. Στάχτες και αποκαίδια απ εκεί. Η εταιρεία με τα εκατομμύρια. Οι απελπισμένοι, οι Desperados με τα φραγκοδίφραγκα. Ο ένας εναντίον του άλλου. Και όλοι εναντίον όλων!

Αυτό θα πει «δημοκρατία». Αυτό θα πει «ισονομία». Αυτό θα πει «ευημερία». Αυτό θα πει τρέλα, βαρβαρότητα, και προιστορία. Του ανθρώπινου «είδους»!

Ο λόγος για τις Σκουριές. Φυσικά. Οπου οι προλετάριοι της χρυσοφόρου εταιρείας εφορμούν εναντίον αδελφών, συγγενών, φίλων και λοιπών. Οι πρώτοι για το μεροκάματο. Οι δεύτεροι για την προστασία του υδροφόρου ορίζοντα!

Θα βρεθούμε στην ανεργία. Ωρύονται οι πρώτοι. Θα δηλητηριαστούν τα παιδιά και τα εγγόνια μας! Ωρύονται οι δεύτεροι. Ποιος έχει δίκιο; Μα φυσικά και οι δύο!

Γίνεται; Κι όμως γίνεται. Γιατί χωρίς δουλειά άνθρωπος χωρίς ελπίδα καμιά. Και γιατί χωρίς οικολογική προστασία άνθρωπος χωρίς ελπίδα!

Τότε; Μα όλα αυτά επειδή το κράτος και οι κυβερνήσεις δεν φρόντισαν για την παραγωγή, την ανάπτυξη και για αξιοπρεπή δουλειά!

Τότε; Μα όλα αυτά επειδή οι κυβερνήσεις εξέλαβαν την χώρα ως οικόπεδο. Και στρατιωτικών βάσεων και ξεπουλήματος!

Ως εκ τούτου, από την ένδεια και την απελπισία προκαλείται εμφύλιος πόλεμος. Μικρός. Ελάχιστος. Αλλά κανιβαλικός. Συνηθισμένα πράγματα

Οταν οι αγρότες κατεβαίνουν με τα τρακτέρ άπαντες ωρύονται και ρίχνουν μπιλέκια!

Οταν οι νοσοκομειακοί γιατροί κατεβαίνουν σε απεργία, άπαντες οι συγγενείς των ασθενών εφορμούν με την παλάμη ανοικτή εναντίον των γιατρών!

Οταν οι εκπαιδευτικοί τότε βρίσκουν απέναντι τους γονείς

Οταν, όταν , όταν!

Ο διχασμός είναι ο δρόμος ο βολικός. Και πάντα με ηθικούς αυτουργούς δημοσιογράφους «αντικειμενικούς». Που ρίχνουν λάδι στην φωτιά κι έτσι ο απελπισμένος θεατής τυφλώνεται από μίσος και οργή!

Ετσι αέρας κοπανιστός η αλληλεγγύη ανάμεσα στους εργαζόμενους και τους φτωχούς!

Ετσι πλήρης αποπροσανατολισμός από το πρόβλημα το πραγματικό. Ποιος φταίει; Μα φυσικά ο εκπαιδευτικός! Ποιος φταίει; Μα φυσικά ο γιατρός! Ποιος φταίει; Ο εργάτης ο κακός! Ποιος φταίει; Ο λιμενεργάτης που βγάζει ένα σκασμό λεφτά!

Κι έτσι πλήρης εκτροχιασμός από τον πραγματικό εχθρό. Δεν είναι το σύστημα. Δεν είναι ο τριτοκοσμικός κυβερνητικός σχεδιασμός. Εχθρός είναι ο γονιός. Ο αδελφός. Ο φίλος. Ο διπλανός!

Εν τέλει εχθρός είναι ο δικός μου εαυτός. Αφού εγώ σήμερα είμαι απ εδώ. Ομως αύριο μπορεί στην άλλη όχθη να βρεθώ. Σήμερα με δουλειά. Αύριο άνεργος και περιττός. Σήμερα ζωντανός. Αύριο «νεκρός»

Προλετάριοι της ελληνικής επικράτειας άντε γεια!