Δημήτρης Δανίκας

Πρώτο. Διαφωνώ ότι ο Τσίπρας είναι μόνος απέναντι σε 18 αντιπάλους. Στην πραγματικότητ ο «εχθρός» είναι ένας. Και λέγεται Γερμανία. Οι υπόλοιποι συστοιχίζονται πίσω από το αφεντικό, τον Σόιμπλε. Κι εμείς στη θέσης τους το ίδιο θα κάναμε. Η Γερμανία έχει το καρπούζι, η Γερμανία και το μαχαίρι. Οπως η Λερναία Υδρα. Ηταν μία. Στην συγκεκριμένη περίπτωση με δεκαοκτώ κεφάλια!

Δεύτερο . Για κάθε διαπραγμάτευση, από την μικρότερη, ας πούμε την συναισθηματική, μέχρι την ανώτερη μεταξύ κρατών, πρέπει να υφίστανται δύο γραμμές τακτικής. Η υποχώρηση είναι η πρώτη. Με αμοιβαίες υποχωρήσεις καταλήγεις σε συμφωνία. Η αποχώρηση είναι η δεύτερη. Οταν, δηλαδή η μία από τις δύο πλευρές μένει ανυποχώρητη στις θέσεις της, τότε εσύ πρέπει να έχεις προαποφασίσει ότι θα φύγεις από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Αυτές οι δύο γραμμές είναι κοινός τόπος κάθε διαπραγμάτευσης!

Τρία. Στην περίπτωση εκείνη που η μία από τις δύο πλευρές δεν έχει σχεδιάσει plan B, δηλαδή αποχώρηση από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων, τότε βρίσκεται σε θέση άμυνας. Τουτέστιν είναι ευάλωτη. Που πάει να πει και επί της ουσίας, διαπραγμάτευση γιοκ. Απλώς ρίχνω άσφαιρες μπαλοθιές μπας και κερδίσω κάτι. Μερικά ψύχουλα!

Τέσσερα. Η ανυποχώρητη στάση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε «λέει» ένα απλό πράγμα. Σε προκαλεί. Αν έχεις κότσια και κοχόνες προχώρα. Αν σου βαστάει φύγε από την ευρωζώνη. Αν δεν έχεις, και όπως φαίνεται δεν έχεις, ε τότε σκάσε και κολύμπα!

Πέντε. Η στάση του Σόιμπλε είναι ακόμα πιο προκλητική αν λάβει κανείς σοβαρά το γεγονός ότι στη μία και μισή σελίδες του εγγράφου που παραδόθηκαν προς υπογραφή στον Βαρουφάκη, περιλαμβάνοναι και τα μέτρα που είχαν προταθεί στον Σαμαρά στο περιβόητο e mail Χαρδούβελη. Τουτέστιν κούρεμα συντάξεων, απελεύθερωση των μαζικών απολύσεων και αύξηση του φόρου στα ξενοδοχεία. Δηλαδή όχι μόνο δεν κάνει μισό βήμα πίσω, αλλά αντιθέτως ορμάει να τα πάρει όλα. Και μάλιστα εκείνα που ούτε ο Σαμαράς διανοήθηκε να τα υποβάλει προς ψήφιση στην Βουλή. Γι αυτό άλλωστε επίσπευσε την διαδικασία εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας. Και γι αυτό προχώρησε σε πρόωρες εκλογές

Εξι. Με βάση αυτό το απλό σκεπτικό και με την λογική των πραγμάτων, το μπαλάκι καταλήγει στην κοινωνία. Που πάει να πει. Η ελληνική κοινωνία είναι αποφασισμένη να πάει μέχρι τα άκρα; Μπορεί να αντέξει έξοδο της χώρας από το euro; Μπορεί να υποστεί το κόστος τριών λέξεω Blood Sweat Tears; Αίμα, Ιδρώτας, δάκρυα;

Εφτά. Αν δεν μπορεί, που ως φαίνεται σε μπορεί, ε τότε η κατάσταση είναι απλή. Ο Τσίπρας υποχωρεί σε όλα. Ο Τσίπρας προηγουμένως προσφεύγει σε δημοψήφισμα με το δίλημμα «να υποχωρήσω η να φύγω;». Με απλά λόγια. Εσύ, εγώ, εμείς πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε απλοί θεατές στην συγγραφή μιας από τις πιο κοσμογονικές σελίδες της ελληνικής Ιστορίας. Οχι απλώς είμαστε μέρος της διαπραγμάτευσης. Εμείς με τον εαυτό μας, την συνείδησή μας, τις αντοχές είμαστε σε διαπραγμάτευση!

Που πάει να πει το απλό. Αν πραγματικά θέλουμε ε τότε μπορούμε. Αν δεν θέλουμε ε τότε τα κεφάλια κάτω και σκάσε και κολύμπα!