Δημήτρης Δανίκας

Πρώτα κατάφερε να ξεγελάσει τον 38χρονο διαιτητή Κάρλος Βέρα. Εκ του Εκουαδόρ προερχόμενο. Ανθρωπος, προφανώς, ταγμένος με τη μεριά των αδυνάτων. Ετσι ο Γιώργος Σαμαράς, πέφτοντας από κάποια, τάχα μου, τρικλοποδιά κέρδισε μια τελευταία, για την Ελλάδα, μεγάλη ευκαιρία!

Τώρα, προσέξτε καρέ-καρέ την οργανωμένη σκηνοθεσία. Γιατί από πιτσιρικάς εκπαιδεύτηκε στα γήπεδα της Ολλανδίας. Ετσι αφομοίωσε το στυλ του μοντέρνου ποδοσφαίρου. Κι έτσι οπλίστηκε με ταχύτητα και εκρηκτικότητα. Μαζί με αυτό και ύστερα από μακρά θητεία τόσο με τη Μάντσεστερ Σίτι όσο και με τη Σέλτικ, ενσωμάτωσε στα κύτταρά του το παροιμιώδες βρετανικό φλέγμα.

Με έναν λόγο, ο Σαμαράς είναι τριπλός. Η «τρέλα» της Ελλάδας, η ταχύτητα της Ολλανδίας και η αποστασιοποίηση της Βρετανίας. Τι είναι «αποστασιοποίηση» (distanciation); Ενας όρος που χρησιμοποιήθηκε από τον Μπέρτολτ Μπρέχτ στο θέατρο. Ομως στην πραγματικότητα έχει να κάνει με τον τρόπο που βλέπει κανείς τα πράγματα. Οσο απομακρύνεσαι από την καυτή ζώνη των γεγονότων τόσο περισσότερες πιθανότητες έχεις να κρίνεις αυτά τα γεγονότα με καθαρό μυαλό.

Εχουμε και λέμε λοιπόν. Ο Σαμαράς σηκώνεται αργά. Εχει σημασία αυτό. Δεν αναλώνεται σε πανηγύρια για το πέναλτι που κέρδισε με πονηριά. Το ύφος του τρομακτικό. Σαν φωτογραφία του Ρασπούτιν σε νεαρή ηλικία. Αγκαλιάζει την μπάλα σαν να κρατάει καρπούζι. Και αργά και σταθερά διασχίζει την παρέα των υπόλοιπων διεθνών.

Ολοι τον κοιτάνε με ύφος «άντε, μπαγάσα». Και του ρίχνουν σφαλιάρες και καρπαζιές. Σαν να λένε «μακριά από μένα το ποτήριον τούτο». Χαζοί ήταν; Ασε σου λέει να το χτυπήσει ο Σαμαράς. Αυτός το κέρδισε, αυτός θα χρεωθεί τον αποκλεισμό της Εθνικής. Για όλους τους συμπαίκτες του ο Σαμαράς ήταν περίπου μελλοθάνατος. Η πανωλεθρία ή ο θρίαμβος της Ελλάδας σε ένα πέναλτι. Απίστευτο!
Ο «μελλοθάνατος» με προσεκτικές, σχεδόν αργές κινήσεις, ροκανίζει χρόνο. Ετσι με μια αόρατη γομολάστιχα σβήνει από τον ψυχολογικό μηχανισμό του κάθε ίχνος άγχους. Ετσι αποστασιοποιείται από τα θερμά, μεσογειακά κλίματα και αρχίζει να κολυμπάει στις ψυχρές βρετανικές ακτές.

Από το μυαλό του αρχίζουν να περνάνε εικόνες της παιδικής του ηλικίας. Με τις παρέες. Με τις γκόμενες. Με τις προπονήσεις. Εκεί όπου οι Ολλανδοί και οι Βρετανοί του έλεγαν «cool, ψυχραιμία. Μη βιάζεσαι. Τζορτζ, ένα παιχνίδι είναι. Δεν χάλασε ο κόσμος».

Ο Τζορτζ, λοιπόν, καταφέρνει να ελευθερωθεί από την αφόρητη πίεση. Να δραπετεύσει από το καζάνι. Γι’ αυτό δεν ορμάει στην μπάλα σαν τυφλός ταύρος εν υαλοπωλείω! Και γι’ αυτό τη χτυπάει με μικρούς δρασκελισμούς.

Το περίεργο σε αυτή την ιστορία ήταν ότι ο Μπουμπακάρ Μπαρί, ο τερματοφύλακας των «ελεφάντων», έπεσε στη σωστή γωνία. Ομως επειδή η ταχύτητα της μπάλας ήταν μεγαλύτερη από τη δική του πτώση, το αποτέλεσμα ήταν να περάσει ακριβώς πάνω από τα δάχτυλά του και σχεδόν σαν χέλι να καταλήξει στα δίχτυα!

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Οτι όσο πιο μακριά τόσο πιο κοντά. Οσο πιο μακριά τόσο περισσότερο αποτελεσματικά. Ας πούμε. Αν κανείς κοιτάξει από ψηλά τον Αντώνη Σαμαρά, τον Ευάγγελο Βενιζέλο και όλους όσοι μας τηγανίζουν επί 24ώρου βάσεως, θα μείνει έκπληκτος. Και θα πει «ποιοι αυτοί; Μα είναι τόσο μικροσκοπικοί και τόσο ασήμαντοι». Κι έτσι, με καθαρό μυαλό και ψυχραιμία Γιώργου Σαμαρά θα τους «βουλώσει» από τα έντεκα μέτρα!