Δημήτρης Δανίκας

Που πάει να πει ότι πρέπει να δεις τα πράγματα όχι μόνο από την οπτική γωνία της Εθνικής Ελλάδος αλλά και από την αντίστοιχη του αντιπάλου σου, δηλαδή της Κόστα Ρίκα. Οποιος βλέπει και βολεύεται με την μισή εικόνα, αυτός μονίμως θα βακαλίζεται και θα βουρλίζεται στην εσωστρέφειά του και στην καρακοσμάρα του!

Επομένως έχουμε και λέμε. Η πλευρά της Κόστα Ρίκα μπορεί να ισχυριστεί και μάλιστα δικαιολογημένα, μερικές μικρές και για εμάς, πικρές αλήθειες

Οτι η χώρα είναι πληθυσμιακά μισή από την δική μας. Αρα το επιχείρημα «είμαστε μικρή γεωγραφική κουκίδα κατευθείαν στον κάδο απορριμάτων»

Οτι ήταν η δεύτερη φορά στην ιστορία τους που μετείχαν σε οργάνωση παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Η πρώτη πριν από πολλά, πολλά χρόνια. Αντιθέτως εμείς, από το 2004 και πέρα μετέχουμε σε όλες τις διεθνείς και ευρωπαικές οργανώσεις. Πλην του Mundial του 2006

Οτι για πρώτη φορά στην ιστορία τους κατέληξαν στις οκτώ καλύτερες ομάδες της Υφηλίου. Εμείς στις 16

Οτι για να φτάσουν τις καλύτερες 16, του πρώτου γύρου, της προκριματικής φάσης, έστειλαν άκλαφτες δύο παγκόσμιες υπερδυνάμεις. Δηλαδή Αγγλία και Ιταλία. Εμείς πετάξαμε έξω το καφενείο, το σκορποχώρι και το αμυντικό χωνί της Ακτής των μαύρων «ελεφάντων»

Οτι εξάντλησαν όλες τις δυνάμεις τους σ αυτές τις δύο κορυφαίες συναντήσεις, τόσο με την Αγγλία όσο και με την Ιταλία. Γι αυτό, λένε, σερνόμασταν στο γήπεδο με την Ελλάδα

Οτι ο Αυστραλός ρέφερι Μπέντζαμιν Ουίλιαμς έκανΕ πως δεν είδε το υψωμένο χέρι του Τοροσίδη. Το καθαρό πέναλτι δηλαδή. Αν το σφύριζε ίσως ο αγώνας να είχε τελειώσει στην κανονική του διάρκεια. Οτι ο ίδιος διαιτητής, όσες φορές, και ήταν μπόλικες, οι έλληνες κλάδευαν τα «καλάμια» του Κάμπελ έκανε τον αδιάφορο. Και ότι η αποβολή του Ντουάρτε ήταν όχι μόνο αυστηρή, όχι μόνο υπερβολική, ίσως και ύποπτη. Με ένα λόγο, λένε, η Ελλάδα επί μία ώρα, έπαιζε με δώδεκα και όχι έντεκα παίκτες

Οτι ακόμα οι μεγάλες ομάδες κρίνονται από μερικές, ελάχιστες, κρίσιμες φάσεις. Μία, λένε, είχαμε εμείς και όχι μόνο την αξιοποίησαμε αλλά θυμηθείτε ότι ο Παπασταθόπουλος και ο Καρνέζης έμειναν ακίνητοι σαν αγάλματα. Αλλωστε, η Ολλανδία πόσες ευκαιρίες για γκολ είχε; Ελάχιστες. Κι όμως η ομάδα του Ρόμπεν κέρδισε και όχι το υπερκινητικό Μεξικό του Ντος Σάντος

Οτι η ομάδα της Κόστα Ρίκα είναι από τις ελάχιστες στα χρονικά του Mundial που οι πρώτοι πέντε παίκτες της σκοράρουν και στα ισάριθμα πέναλτι

Και ότι, τέλος, αναγκαστήκαμε, λένε, να παίξουμε αμυντικά και αργά προκειμένου να εκμηδενίσουμε την ελληνική ομάδα η οποία παίζει κι αυτή αργά και αμυντικά

Αν δηλαδή εμείς έχουμε κάθε δικαίωμα να θριαμβολογούμε για την λεβεντιά και τον ηρωισμό των ελλήνων παικτών, τότε οι Κοσταρικανοί δικαιούνται να παραληρούν μεθυσμένοι όχι επειδή έπεσαν ηρωικά αλλά επειδή το ερχόμενο Σάββατο μπορεί να θέσουν υποψηφιότητα για το κλαμπ των τεσσάρων καλύτερων ομάδων του πλανήτη. Τουτέστιν εμείς ο τζίτζικας, αυτοί ο μέρμηγκας!