Δημήτρης Δανίκας

Δηλαδή, όλη μέρα καφενείο; Ε, τότε όπιο του λαού το καφενείο. Δηλαδή, όλη μέρα χαβαλές. Ε, τότε όπιο του λαού ο χαβαλές. Και δηλαδή, όλη μέρα μπάλα, γήπεδο και ποδόσφαιρο; Ε, τότε όπιο του λαού το τόπι. Κάθε μονόδρομος οδηγεί στο αδιέξοδο, στην εσωστρέφεια και το τέλμα!
Πολλοί οι λόγοι που με κάνουν να δυσπιστώ, να απογοητεύομαι και ενίοτε να εγκαταλείπω. Παρ 'όλα αυτά επιστρέφω. Μπορεί κατά βάθος να ξέρω ότι η τράπουλα είναι σημαδεμένη. Οτι ο διαιτητής είναι μιλημένος. Οτι τα συμφέροντα, στο παρασκήνιο, είναι οργανωμένα και σκηνοθετημένα. Οτι πολλές φορές ο καλύτερος βγαίνει νικημένος και ο δευτερότριτος, νικητής. Ομως πέντε πράγματα με σπρώχνουν και πάντα επιμένω:

Το πρώτο είναι η Γεωμετρία. Δηλαδή τα συστήματα του κάθε προπονητή. Η στρατηγική και η τακτική. Η διάταξη των γραμμών. Η διαρκής μετακίνηση των παικτών. Ολα όσα μετατρέπουν μια ιστορία, τόσο αστεία εξωτερικά, σε μια συναρπαστική μάχη αντιπάλων.
Το δεύτερο είναι η θέση του κάθε παίκτη. Πρώτα η θέση και μετά η ικανότητα του ποδοσφαιριστή. Η σωστή τοποθέτηση είναι η πρώτη αρετή. Τόσο για την άμυνα όσο και για την επίθεση.
Το τρίτο η εποπτεία. Ο παίκτης που από ένστικτο κατέχει αυτή τη σπάνια ικανότητα εποπτείας ολόκληρου του χώρου, αυτός και ο πιο ξεχωριστός. Κάπου έχω διαβάσει ότι ο Πελέ του 1970 απλώς οσμίστηκε από μακριά την ανάσα του Ζαϊρζίνιο, με αποτέλεσμα να του πασάρει την μπάλα κι έτσι ο μαύρος πάνθηρας της Βραζιλίας να φιλοδωρήσει για τρίτη φορά τη «σκουάντρα ατζούρα».
Το τέταρτο και καλύτερο έχει να κάνει με τη γνωστή, πλην εντελώς άγνωστη εν Ελλάδι, λογική «ένας για όλους και όλοι για έναν». Το ποδόσφαιρο, περισσότερο από κάθε άλλο σπορ, στηρίζεται, αναπτύσσεται, γοητεύει και μεγαλουργεί όταν έντεκα μονάδες λειτουργούν σαν ένας παίκτης. Η συλλογικότητα είναι ύψιστη αρετή. Με τη συλλογικότητα αναδεικνύεται το άτομο. Με τη συλλογικότητα θριαμβεύει η ομάδα. Με τη συλλογικότητα ο νάνος μεταμορφώνεται σε γίγαντα. Λαός ενωμένος ποτέ νικημένος.
Και τέλος το απρόβλεπτο, το απρόσμενο, η έκπληξη, το ανάποδο, το ανεπάντεχο. Οταν όλοι στοιχηματίζουν στο φαβορί και ξαφνικά, από το πουθενά, η ομάδα της Ψωροκώσταινας τους αρπάζει την μπουκιά από το στόμα.

Και για να τελειώνω. Σχετικά με το Μουντιάλ που άρχισε από την Πέμπτη. Και που όλοι οι παράγοντες, παρασκηνιακά, σπρώχνουν τη Βραζιλία. Προσυπογράφω τα λόγια του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές. Που «εγκατέλειψε» 14 Απριλίου 2014, μόλις δύο μήνες πριν από την έναρξη του φετινού, βρόμικου, ανυπόληπτου -αλλά ελπίζω συναρπαστικού- Μουντιάλ:
«Είναι φορές που βλέπω κάποιον κακομαθημένο, άμυαλο ποδοσφαιριστή να βγάζει τόσα χρήματα που δεν μπορεί να τα ξοδέψει, ένα ποδόσφαιρο βρόμικο, γεμάτο βία, οπαδούς που να τους νοιάζει η νίκη με οποιονδήποτε τρόπο και εμένα σε κάποιο γήπεδο να έχω χρυσοπληρώσει εισιτήριο για να δω ένα τραγικό θέαμα και κάπου μέσα μου κλονίζεται η σχέση μου με το ποδόσφαιρο. Εκείνες τις στιγμές που πιάνω τον εαυτό μου να λέει κρυφά: “Τι διάολο κάνεις, γιατί ασχολείσαι ακόμα;”, σκέφτομαι ανθρώπους σημαντικότερους από μένα που αγαπούν το ίδιο άθλημα και λέω “όχι, δεν είναι λάθος”».