Δημήτρης Δανίκας

 Με αφορμή όλα αυτα τα απείρου κάλλους «μεγαλουργήματα» που διαδραματίστηκαν το Σαββατοκύριακο σε πολλά γήπεδα. Να πιάνεις την μύτη σου από την μπόχα. Να φεύγεις μακριά. Να πιστεύεις ότι η χώρα έχει μετακομίσει σε κάποια γεωγραφική κουκίδα της Αφρικής. Ο κανιβαλισμός το έμβλημα του ελληνικού ποδοσφαίρου

Τα περισσότερα γήπεδα κάτι σαν αλάνες τις δεκαετίας του πενήντα. Οι ανεγκέφαλοι φανατικοί οπαδοί κάτι σαν νεκροζώντανοι οργανισμοί. Οι διαιτητές είτε δεν ξέρουν τι σφυρίζουν είτε βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία. Οι προεδράρες με τις δηλώσεις τους και τον τσαμπουκά τους να δυναμιτίζουν την ατμόσφαιρα σα να πρόκειται για ορμήσουν εναντίον ξένων κατακτητών. Οι περισσότεροι αθλητικογράφοι να ρίχνουν λάδι στην φωτιά. Και οι μισές, πέτσινες «επαγγελματικές» εταιρίες ποδοσφαίρου να χρωστάνε τα μαλλιά της κεφαλής τους

Φανταστείτε, ας πούμε, ότι οι παίκτες του Πανινώνιου έχουν να δουν φραγκοδίσφραγκα από πέρυσι. Οτι τα χρέη της ΑΕΚ τα πληρώνουν οι φορολογούμενοι. Οτι ο Αρης φορτώνει κι αυτός τα εκατομμύρια στα υποζύγια. Και φανταστείτε ότι άκουσα με τ αυτιά μου ρακένδυτους και άνεργους οπαδούς να ομολογούν με καμάρι το εξής εφιαλτικό: Αν οι διαιτητές, λέει, μας παίζανε στα ίσα, ε τότε δεν θα μ ενδιέφερε εμένα αν δεν βρίσκω εργασία!

Ετσι η χαρά του ποδοσφαίρου έχει μετεξελιχθεί σε μίσος. Αβυσσαλέο. Για όλα φταίνε οι διαιτητές. Ο ένας εναντίον του άλλου. Οι πάντες, σχεδόν, να αισθάνονται περικυκλωμένοι από συνομώτες και εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου. Οι λεβέντες της ΕΠΟ ανίκανοι να βάλουν κάποια φραγή σ αυτό το τερατώδες και επαναλαμβανόμενο τουρλουμπούκι. Οι παράγοντες μονίμως στο παρασκήνιο. Οι κερκίδες παντελώς άδειες από οικογένειες. Και τελικά οι ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις να αφορούν μια μικρή ομάδα συμφερόνων. Το συνδρομητικό κανάλι. Τα στοιχήματα. Τις προεδράρες. Και μερικές χιλιάδες χουλιγκάνους

Το πιο κάτω απ αυτό τον βόθρο είναι να θρηνήσουμε νεκρούς. Να βγάλουν τα εξάσφαιρα και να αρχίσουν τους πυροβολισμούς. Η χώρα αργοπεθαίνει, ο μέσος πολίτης ακολουθεί με σκυμμένο κεφάλι. Και η μοναδική ταραχή, η μοναδική σπίθα που ανάβει είναι εντελώς ποδοσφαιροχουλιγκανική

Η λεγόμενη οργανωμένη Πολιτεία με τους θεσμούς της γνωρίζει το πρόβλημα, γνωρίζει τους εγκέφαλους, γνωρίζει την συνταγή θεραπείας. Ομως άκρα του τάφου σιωπή. Για έναν βασικό λόγο. Ασε η οργή του κόσμου να εκτονώνεται στα γήπεδα. Καλύτερα να αλληλογρονθοκοπούνται εκεί παρά να ενωθούν όλοι μαζί και να περικυκλώσουν με απειλητικές διαθέσεις την Βουλή

Με απλά λόγια, λαός με κεφάλια από μπάλες ίσον κοινωνία υποταγμένη στους αφεντάδες!