Δημήτρης Δανίκας

αν είναι κάλπικος, αυθεντικός, μεταρρυθμιστής, μάστορας της τέχνης της υποκριτικής, γεννημένος σόουμαν, κομφερανσιέ, μαχητής, κομπάρσος ή πρωταγωνιστής, αν θα δικαιωθεί ή θα εξαφανιστεί στα τάρταρα της λήθης, ανεξάρτητα από το καθετί, ένα πράγμα έχει σημασία αυτή τη στιγμή: ότι η σόλο Αδωνιάδα που καθημερινά και επί 24ώρου βάσεως παίζεται στα κανάλια απεικονίζει σε όλο του το μεγαλείο το ήθος του Νεοέλληνα. Ολων των εποχών, όλων των μορφών, όλων των ειδών και όλων των παρατάξεων. Κομματικών, συνδικαλιστικών, μνημονιακών, αντιμνημονιακών, μικροαστικών, νοικοκυραίων, Θεοσεβούμενων και πάντοτε, μα πάντοτε πατριωτικών!

Το ύφος «εγώ ο αδικημένος και μοναχικός», αυτός που τολμάει να τα βάλει με όλους και όλα, που η αδικία τον αναγκάζει να βγει από τα ρούχα του, που ο ποταμιαίος και ενίοτε παραληρηματικός του λόγος βγαίνει μέσα από τα σπλάχνα του, το «“εγώ” υπεράνω του “εμείς”» επειδή κατέχει την απόλυτη αλήθεια ή τάχθηκε να φυλάει Θερμοπύλες. Γι’ αυτό, με την ίδια ευκολία που τώρα εκπροσωπεί τη μνημονιακή Ν.Δ., αύριο μπορεί ως αίλουρος να την «πυροβολεί» από το μετερίζι του ΣΥΡΙΖΑ, την αγκαλιά του Πάνου Καμμένου ή και την εθνικοσοσιαλιστική Χρυσή Αυγή. Από οποιοδήποτε κόμμα. Τα επιχειρήματα αλλάζουν, οι έννοιες αντιστρέφονται και διαστρέφονται και το ύφος παραμένει το ίδιο. Υπέρ ή εναντίον μνημονίου ένα και το αυτό: για την Ελλάδα, ρε γαμώτο!

Το στυλ «ξέρεις, ρε συ, ποιος είμαι εγώ;» προς όλους τους «υπό», προς ολόκληρο το νοσηλευτικό προσωπικό, προς όλους τους υφισταμένους, προς όλους τους αντιπάλους. Ετσι επιδεικνύει αποφασιστικότητα. Ετσι, ορμητικός. Ετσι, σαρωτικός. Ετσι ο «μέσος» Νεοέλληνας ταυτίζεται μ’ αυτόν. Ετσι, αλληλέγγυος με τον φτωχό λαό. Ετσι αναδεικνύεται ο πασίγνωστος λαϊκισμός. Ετσι, αδιάφθορος και καθαρός. Εγώ εναντίον όλων των διαπλεκόμενων «ποντικών». Εγώ σηκώνω τον σταυρό του μαρτυρίου. Γι’ αυτό με την ίδια ευκολία που τώρα τα δίνει όλα για τη σημερινή παράταξή του και τον Αντώνη τον αρχηγό του, αύριο μπορεί να τους «πολεμά» από το μετερίζι των συνδικαλιστών, τα χαρακώματα των νοσοκομειακών γιατρών, τα σοσιαλιστικά φρούρια του Τσίπρα. Ο σημερινός υπουργός Υγείας θα μπορούσε άνετα, με αντεστραμμένα επιχειρήματα, να ξιφουλκεί εναντίον κάποιου άλλου υπουργού Υγείας. Υπέρ ή εναντίον μνημονίου ένα και το αυτό. Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο!

Η τακτική «η επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα», όπως με τον οπαδό του Παναθηναϊκού που ωρυόμενος κα κρυπτόμενος από ντροπή λέει στον οπαδό των «γαύρων» «ξέχασες τις τριάρες και τις τεσσάρες που σας ρίξαμε στη Λεωφόρο;». Οπως με το ανέκδοτο για τα γκούλαγκ των Σοβιετικών που ωρυόμενος ο κομμουνιστής λέει στον Αμερικανό: «Καλά, πώς τολμάς να μιλάς εσύ που έγδαρες εκατομμύρια Ινδιάνους και κρέμασες άλλους τόσους μαύρους;». Οπως με τον φοροφυγά που καταγγέλλει και δείχνει με το δάχτυλο τον διπλανό του ωρυόμενος: «Αυτός είναι ο πραγματικός φοροφυγάς!». Οπως με καθέναν που μεταθέτει τις ευθύνες του στον άλλο και εκείνος σε κάποιον άλλο. Οπως με όλα. Ο Στάλιν ευθύνεται για τον Εμφύλιο. Οι Αγγλοι για τα Δεκεμβριανά. Οι Αμερικανοί για τη χούντα. Η Μέρκελ για το μνημόνιο. Πότε από δω, πότε από κει. Σήμερα «γαλαζοπράσινος». Αύριο «ροζ». Μεθαύριο Χρυσαυγίτης. Αντιμεθαύριο ΛΑΟΣ. Πάντα με την ίδια τακτική. Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο!

Στόχος «ό,τι λέει η τηλεόραση είναι αληθινό γεγονός». Ποιος ξέρει τι ακριβώς συμβαίνει στα δημόσια νοσοκομεία; Μόνο οι ασθενείς. Ποιος γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει στο σύστημα υγείας; Ισως οι νοσοκομειακοί γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό. Επομένως σημασία δεν έχει η πραγματικότητα αλλά η παράσταση. Το τηλεοπτικό σόου. Τα τηλεοπτικά παράθυρα. Ο τηλεοπτικός ορυμαγδός. Το τηλεοπτικό καφενείο. Λες, λες, λες, ε, στο τέλος από την πλύση εγκεφάλου κάτι θα μείνει. Γι’ αυτό με την ίδια ευκολία που μπαινοβγαίνει σε όλα τα κανάλια ωρυόμενος υπέρ των μεταρρυθμίσεων της Ν.Δ., αύριο με τα ακριβώς αντίθετα επιχειρήματα θα γκρέμιζε σαν μπουλντόζα το «εγκληματικό» μνημόνιο και τον «προδότη» Αντώνη Σαμαρά. Πάντα με εφαλτήριο την ίδια εικονική πραγματικότητα. Πάντα με εφαλτήριο την πέτσινη επικοινωνία. Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο!