Δημήτρης Δανίκας

Από «αρχαιοτάτων» χρόνων. Κάπως έτσι συνηθίσαμε. Και κάπως έτσι συμβιώνουμε «αγκαλιά» με αδιαφορία, παραλυσία και σαπίλα

Μα σου λέει αυτές οι δομές είναι ιδιωτικές. Δεν επιχορηγούνται από τον κρατικό κορβανά. Ανεξάρτητα απ αυτό. Είτε επιχορηγούνται είτε όχι. Δηλαδή εγώ έχω δικό μου μαγαζί, μαστιγώνω τους εργαζόμενους, πουλάω ό, τι γουστάρω και ουδείς με ελέγχει. Κάνω ό, τι μου καπνίσει. Και άμα λάχει την πέφτω και στις καθαρίστριες. Απίστευτα πράγματα. Να κάνεις εμετό

Και που τα βρήκε όλα αυτά τα λεφτά αυτός ο φιλάνθρωπος, ο ουμανιστής και ο πιστός αφοσιωμένος δούλος του θεού; Τα έκοψε από τα δέντρα; Από κάποια διαθήκη; Από τον ιδρώτα του προσώπου του;

Ολη αυτή η εφιαλτική αποκάλυψη ξεπερνάει κάθε νοσηρή φαντασία. Ασε εκείνη η σύζυγος του ιερωμένου. Να πιάνεις τη μύτη σου. Μπροστά σ αυτό το σκηνικό, σ αυτό τον βόθρο τον τάχα μου «ιερό», τα χειρότερα αφοδευτήρια μοιάζουν με σαλόνια

Ολο αυτό το σκηνικό παραπέμπει στο θρυλικό μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται». Με τη ρήση «κόψατε τον Χριστό κομμάτια και τον πουλάτε με το ζύγι»

Το υπέρτατο κριτήριο πολιτισμού ενός τόπου είναι ένα. Μοναδικό και αναντικατάστατο. Η σχέση της Πολιτείας με κάθε απροστάτευτο πλάσμα και κάθε κακοποιημένο «αμνό» του θεού. Εχεις δημιουργήσει δομές προστασίας αυτών των «παιδιών ενός κατώτερου θεού»; Όχι; Ε τότε είσαι «καρφωμένος» στον Μεσαίωνα. Ε τότε στον Τρίτο Κόσμο και ακόμα πιο κάτω

Ολοι αυτοί, οι τάχα χριστιανοί, υποκριτές, φαρισαίοι, ιησουίτες και γραμματείς, μοναδικό τους μέλημα και αποκλειστικός τους σκοπός είναι να ζεσταίνουν τις καρέκλες τους, να εισπράττουν το παραδάκι τους και να «κοιμούνται» στο ίδιο κρεβάτι με διαπλοκή, διαφθορά και διαστροφή.

Αν πράγματι ο κρατικός μηχανισμός επιθυμεί να γκρεμίσει όλα αυτά τα κολαστήρια, πρέπει ταχύτατα να οργανώσει και φτιάξει δικές του δομές προστασίας και φροντίδας αυτών των ταλαιπωρημένων, κακοποιημένων πλασμάτων. Και μέχρι να το κάνει πρέπει, εδώ και τώρα, να ελέγχει κάθε σπιθαμή «εδάφους» αυτών των δομών. Και πρέπει οι νόμοι να γίνουν πιο αυστηροί ώστε κάθε παραβάτης να τιμωρείται με δήμευση της περιουσίας του και με ισόβια κάθειρξη.

Τα βασανιστήρια και κάθε μορφή κακοποίησης παιδιών, εφήβων αλλά και απροστάτευτων ηλικιωμένων, είναι χειρότερη ακόμα και από το έγκλημα του βιασμού. Η εκμετάλλευση ανυπεράσπιστων ψυχών. Η ασέλγεια εγκαταλειμμένων ατόμων. Κάθε βασανιστήριο εναντίον «άστεγων» ατόμων, το χειρότερο, το ασυγχώρητο κακούργημα από συστάσεως ανθρωπότητας

Επιτέλους κάθε κοινωνική ομάδα πρέπει να αφυπνιστεί, να εξοργιστεί και να επαναστατήσει. Με την χριστιανική ρήση «μάχαιραν έδωκας μάχαιραν θα λάβεις».