Δημήτρης Δανίκας

Οι δημοσιογράφοι τρέχουν και δεν φτάνουν. Όμως η ψυχούλα αυτού του παιδιού δεν εφησυχάζει ούτε αρκείται στα κλάματα, τη θλίψη και την ανησυχία

Κάθε θάνατος και κάποιες αιτίες. Κάθε αιτία και κάποια ονόματα. Κάθε όνομα και κάποιος ρόλος. Κάθε τέτοιο τραγικό σκηνικό περιλαμβάνει το θύμα, τους ηθικούς αυτουργούς και τους «ουδέτερους» θεατές. Στοιχειώδες

Ποιο το αδιαμφισβήτητο γεγονός: το bullying, ο χλευασμός, η συστηματική, ψυχολογική μείωση. Όπως λένε συμμαθητές του: «τον κορόιδευαν, τον βάραγαν, τον έβριζαν. Του πέταγαν νεράντζια και τον έφτυναν. Μας έλεγε, όμως, ότι τα κάνουν για πλάκα. Ακόμα και την Παρασκευή, πριν φύγει για τους αγώνες, του τα έκαναν»

Ποια τα αποτελέσματα ενός τέτοιου συστηματικού, ανηλεούς, διαρκούς, ασταμάτητου, ενορχηστρωμένου εκφοβισμού; Η προσωπική μείωση. Η υποτίμηση. Μια βεβαιότητα που πάει κάπως έτσι «για να το λένε αυτοί πρέπει να είμαι ένα τίποτα, δεν αξίζω μία»

Που σημαίνει ότι οι «συμμαθητές» είναι η μικρή κοινωνία. Που σημαίνει ό, τι αυτή η μικρή κοινωνία είναι ο καθρέφτης της κατάστασής μου. Αρα αυτό είμαι. Αρα είμαι ένα τίποτα. Αρα ο λαός έχει δίκιο. Αρα είμαι περιττός. Αρα πρέπει να φύγω, να εξαφανιστώ. Αρα καλύτερα να πεθάνω. Αρα με τον θάνατό μου, με την αυτοκτονία μου ίσως τους αποδείξω την γενναιότητά μου. Τον ηρωισμό μου. Και άρα η αυτοκτονία μου η μοναδική λύση στο αδιέξοδό μου. Μα τη ζώνη μου θα βάλω την υπογραφή μου. Με τη ζώνη μου το bullying θα σκοτώσω. Αρα με τον θάνατό μου θα υπάρχω. Και άρα με την αυτοκτονία μου την υστεροφημία μου θα εξασφαλίσω!

Και οι ηθικοί αυτουργοί; Ποιοι είναι αυτοί; Οι ρόλοι γνωστοί. Το Υπουργείο Παιδείας γνωρίζει ονοματεπώνυμα, ρόλους, ικανότητες και παρελθόν. Όπως ας πούμε οι καθηγητές. Αυτοί πρέπει να ξέρουν. Τι έκαναν; Περίπου τίποτα

Όπως ο διευθυντής του σχολείου. Ο οποίος, ακόμα, εξακολουθεί να ασκεί τα καθήκοντά του. Αυτός γνώριζε. Τι έκανε; Περίπου τίποτα. Ελα μωρέ, σε όλα τα σχολεία τα ίδια συμβαίνουν. Ελα μωρέ, η πραγματικότητα είναι σκληρή, πρέπει το αγόρι να ανδρωθεί. Ελα μωρέ, θα έλεγαν κάποιοι από τους συμμαθητές του. Τι να γίνω; Καρφί; Χαφιές; Ποτέ των ποτών. Ασε που θα βρω το μπελά μου. Ασε που κι εγώ του έριχνα μερικές ψιλές και μερικές ροχάλες χοντρές. Ελα μωρέ, πλάκα κάνουμε. Πως κάνεις έτσι;

Τι πρέπει να γίνει; Οι ηθικοί αυτουργοί στο σκαμνί. Αυτό πρέπει να γίνει. Πως θα γίνει αυτό; Μα φυσικά με εξονυχιστική έρευνα εντός του σχολείου. Ποιος θα την κάνει; Πάντως εγώ ως γονιός δεν θα είχα την παραμικρή εμπιστοσύνη, ούτε στους καθηγητές ούτε στις αρμόδιες αρχές. Εγώ θα σήκωνα γη και ουρανό. Και με ιδιωτικό ερευνητή θα έβγαζα όλα τα άπλυτα στη φόρα

Και κάθε μέρα θα βομβάρδιζα όλους τους ηθικούς ενόχους, όλους τους αρμόδιους καθηγητές και όλους τους αξιωματούχους και καθ ύλην αρμόδιους του Υπουργείου Παιδείας με την ακόλουθη φράση αναρτημένη στο Internet: Justice you sons of bitches!