Δημήτρης Δανίκας

Ο πρώτος επειδή εξασφαλίζουν δημοσιότητα. Με το όνομά τους και την εμβέλεια του έργου τους. Και ο δεύτερος επειδή με την ασυλία του αισθάνονται προστασία μοναδική. Ποια ασυλία; Αυτή που έχουν εξασφαλίσει με το καλλιτεχνικό η το επιστημονικό τους προφίλ

Επιστρέφω, για τελευταία φορά, στην περίπτωση του Αρη Σερβετάλη. Που με την πασίγνωστη και τόσο επικίνδυνη τοποθέτησή του, έγινε διάσημος ακόμα και σε εκείνους που αγνοούσαν την ύπαρξή του. Εκείνοι που είτε ελάχιστα έχουν επισκεφθεί κάποια θεατρική σκηνή στη ζωή τους η μονίμως διασκελίζουν το κατώφλι επιθεωρήσεων και μεγάλων θεαμάτων. Τέλος πάντων

Ο Σερβετάλης, λοιπόν, διαφωνεί με τον «διχασμό» ανάμεσα στους εμβολιασμένους και σε όλους εκείνους που αρνούνται να το κάνουν. Ο Σερβετάλης μοιάζει να είναι ενωτικός και καθόλου διχαστικός. Ο Σερβετάλης λοιπόν, μ αυτή την ρομαντική και ιδεαλιστική στάση ζωής, καταφέρνει, χωρίς να το θέλει, να πριμοδοτεί τον αρνητισμό

Γιατί στην περίπτωση του εμβολιασμού, εκείνοι που ωφελούνται φυσικά είναι οι ανεμβολίαστοι. Και ταυτοχρόνως εκείνοι που βάλλονται και κινδυνεύουν είναι οι εμβολιασμένοι. Το καταλάβατε;

Το εξηγώ. Η ελεύθερη είσοδος στα θέατρα και των εμβολιασμένων και των αρνητών μοιάζει σα να πορεύονται μαζί ο θύτης με το θύμα. Ο αθώος με τον ένοχο. Ο λογικός με τον τρελό. Μα αγαπητέ μου δεν είμαστε όλοι πολίτες του ίδιου «κόσμου». Ούτε πιστεύουμε στον ίδιο «θεό». Πως να το κάνουμε

Ετσι αυτή η «ενότητα» μοιάζει με εισιτήριο προς την μόλυνση, τη διασπορά και μερικές φορές προς τον θάνατο. Ποιος ο κερδισμένος; Φυσικά ο ανεμβολίαστος. Απλό

Και κάτι ακόμα. Αυτή η πλασματική, η μεταφυσική και η τάχα μου, αθώα ενωτική διάθεση καταλήγει σε μερικές εφιαλτικές παρενέργειες. Η πρώτη φυσικά έχει να κάνει με την περιφρόνηση προς τον εμβολιασμό. Η δεύτερη, συνέπεια της πρώτης, με την ακαταλληλότητα του εμβολιασμού. Η τρίτη με την υποστήριξη των αρνητών. Η τέταρτη με την ανυπαρξία του ιού. Και η πέμπτη με την άποψη που λέει πως όλα αυτά είναι αποκύημα θεωριών συνωμοσίας προς χειραγώγηση και τρομοκρατία των μαζών

Αν όλα αυτά τα παραπάνω δεν ισχύουν. Αν ο Σερβετάλης έχει επίγνωση των βλαβερών συνεπειών από Covid-19. Αν δηλαδή πιστεύει ότι η Πανδημία είναι αληθινό, πραγματικό γεγονός, ε τότε πως είναι δυνατόν να μιλάει περί ενότητας και ελεύθερης πρόσβασης όλων των θεατών ανεξαρτήτως εμβολιασμών;

Σ αυτή την περίπτωση, πράγμα που δεν πιστεύω, είναι σαν συνειδητά να επιδιώκει την εξάπλωση του ιού. Κάτι σαν ασυγκράτητος και άκρως νοσηρός σαδισμός. Σκοτώστε τους όλους. Όχι δεν πρόκειται περί αυτού. Αρα πίσω από το μυαλό, αν και δεν έχει την τόλμη να το διακηρύξει, ο εμβολιασμός είναι περιττός, επομένως ο ιός δεν είναι θανάσιμος εχθρός και επομένως πρόκειται περί παγκόσμιας συνωμοσίας εναντίον όλων των λαών

Υπάρχει και μια άλλη εξήγηση. Ο Σερβετάλης ως πιστός θρησκευόμενος-δικαίωμά του, το σέβομαι και δεν το χλευάζω- είναι περίπου σαν αυτούς τους παρανοικούς και θρησκόληπτους ιερείς οι οποίοι πιστεύουν στην απόλυτη προστασία του θεού. Αρα λοιπόν, προς τι ο εμβολιασμός; Όπως έλεγε και μια θεούσα σε κάποιο τηλεοπτικό σταθμό, «ο θεός απαγορεύει την μάσκα εντός των ναών»!

Και για να τελειώνω. Πολλές φορές, στην ιστορική διαδρομή της Ανθρωπότητας, μερικές ιδέες αποδείχτηκαν περισσότερο εύστοχες και αποτελεσματικές από τις σφαίρες τις κανονικές. Σκοτώνουν γλυκά, υπόγεια, σιωπηλά. Τα παραδείγματα πολλά. Όπως ο θρησκευτικός φανατισμός, η πατριδοκαπηλία και τώρα ο φανατισμός εναντίον εμβολιασμού

Ο Σερβετάλης «πυροβολεί» και ο ηλίθιος τρώει τη «σφαίρα» κατακούτελα και καταλήγει στη στιγμή. Καλά να πάθει. Ας πρόσεχε. Γιατί εκτός των άλλων υπάρχει και αυτό που λέμε «ευθύνη προσωπική»!