Δημήτρης Δανίκας

Ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου αθωώνεται, ο Μένιος καταρρέει στο Ειδικό Δικαστήριο, το ΠΑΣΟΚ επανέρχεται θριαμβευτικά και το «Εθνος», που μέχρι πριν από την αποκάλυψη του σκανδάλου Κοσκωτά είχε καταγάγει κυκλοφοριακό θρίαμβο, στη συνέχεια με την εξαντλητική δημοσίευση λεπτομερειών βυθίζεται στα Τάρταρα.

Ασε το άλλο. Η συγκυβέρνηση περιορισμένου χρόνου, ανάμεσα στον Συνασπισμό και τη Νέα Δημοκρατία, χαρακτηρίζεται «το βρώμικο ’89». Και άσε το σχετικά πρόσφατο με τις σπατάλες στην αγορά όπλων. Ποιος πλήρωσε τη νύφη; Ο μακαρίτης Ακης Τσοχατζόπουλος. Αυτός και μόνο αυτός τα έκανε όλα. Οι υπόλοιποι, ανώτεροι από εκείνον, δεν ήξεραν τίποτα!

Τόσα, μα τόσο πολλά σκάνδαλα και τόσο ελάχιστοι οι ένοχοι. Μονίμως αυτό συνέβαινε. Να μην ξεχνιόμαστε. Τα σκάνδαλα ως εργαλείο μικροπολιτικών αντιπαραθέσεων. Τα σκάνδαλα ως επιχείρημα της εκάστοτε αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τα σκάνδαλα που άλλοτε συμφέρουν τους μεν και άλλοτε τους δε.

Εκείνο που αδυνατούμε να καταλάβουμε είναι ένα ιστορικά διαπιστωμένο γεγονός. Κάθε εξουσία, κάθε καθεστώς, σε όλες τις χώρες της υδρογείου, βαρύνεται με πλήθος σκανδάλων. Η διαφθορά είναι αναπόσπαστο μέρος του συστήματος. Του κάθε συστήματος. Από Δύση μέχρι Ανατολή και από Βορρά μέχρι Νότο.

Ο λόγος, απλός. Δηλαδή το χρήμα. Ας πούμε, πόσοι εξ ημών και υμών θα παραμέναμε ψύχραιμοι, αξιοπρεπείς και καθαροί μπροστά στο περιεχόμενο μιας τσάντας με μισό εκατομμύριο, ίσως και με περισσότερα; Πόσοι εξ όλων των κομμάτων, των παρατάξεων και όλων των ιδεολογιών; Αλλά και πόσοι απλοί πολίτες του μόχθου, στη θέση κάποιου υπουργού από την υπογραφή του οποίου κρίνονται πολλά, θα έλεγαν το μεγάλο «όχι»; Ενας στους χίλιους; Και πολλούς, λέω. Ισως ούτε ένας στο εκατομμύριο.

Το χρήμα, λοιπόν. Ο απόλυτος επίγειος θεός. Η απόλυτη εξουσία. Ο απόλυτος άρχων. Το εργαλείο που αν δεν το έχεις σε στέλνει αδιάβαστο στην επίγεια κόλαση και που όταν το κατέχεις κολυμπάς σε ωκεανούς ανέσεων, ασφάλειας, πολυτέλειας και εξουσίας.

Μάλιστα, οι πρώην σύντροφοι του υπαρκτού σοβιετικού σοσιαλισμού είχαν αναδειχθεί πρωτοπόροι στη διαφθορά. Για το Κόμμα και τον Λαό, ρε γαμώτο! Μάλιστα, οι πολιτικοί και αξιωματούχοι των χωρών της Λατινικής Αμερικής είχαν κι αυτοί στήσει πάρτυ διαφθοράς και απίστευτης διαπλοκής. Με απλά λόγια, όσο λιγότερη Δημοκρατία τόσο περισσότερη αδιαφάνεια. Και όσο περισσότερη αδιαφάνεια τόσο μεγαλύτερο και ασυγκράτητο το «πάρε - δώσε» με βρώμικο πολιτικό χρήμα.

Ποια η διαφορά ανάμεσα στην Ελλάδα και τις υπόλοιπες δυτικές, δημοκρατικές, χώρες; Εκεί, όπως, λόγου χάριν, προσφάτως στην Αυστρία, το σύστημα αναγκάζεται από καιρού εις καιρόν να ανασυγκροτηθεί και να αυτοκαθαρθεί. Για τα μάτια της κοινής γνώμης. Και ξανά προς τη δόξα τραβά.

Γι’ αυτό μένουμε έκπληκτοι, εμείς οι Βαλκάνιοι εν Ελλάδι, όταν διαβάζουμε περί σκανδάλου Σαρκοζί και περί άλλων μεγάλων, σπουδαίων πρωθυπουργικών ονομάτων που κατέληξαν υπόδικοι και ενίοτε φυλακισμένοι. Μα, πώς εκείνοι και όχι εμείς; Γιατί εκεί και όχι στην Ελλάδα;

Η εξήγηση περιλαμβάνει πολλά δεδομένα. Επειδή φανατισμός. Επειδή το σύστημα πάσχει από ακαμψία. Επειδή το σκάνδαλο του τάδε ή του δείνα πολιτικού το καλύπτει η παράταξή του. Επειδή κάθε διεφθαρμένος πολιτικός πορεύεται με κομματική ομπρέλα προστασίας. Και επειδή η αποκάλυψη ενός σκανδάλου κάποιου αξιωματούχου παίρνει σβάρνα και το κόμμα του. Με άλλα λόγια, αν φέρ’ ειπείν εγώ ο γαλάζιος, ο πράσινος, ο ροζ υπουργός τα έχω πάρει από Novartis, αυτομάτως θα σταυρωθεί και η παράταξή μου.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή η Ελλάδα δεν είναι ακριβώς ευρωπαϊκή χώρα. Που σημαίνει ότι κάθε πολίτης εξακολουθεί να χωρίζει τους πολιτικούς σε δύο κατηγορίες. Ανάλογα με τις κομματικές του προτιμήσεις. Από εδώ οι καλοί και από εκεί οι κακοί. Βλακείες. Το χρήμα όλοι το αγάπησαν, τον διεφθαρμένο πολιτικό ουδείς!