Δημήτρης Δανίκας

Εμείς οι άμεμπτοι. Εμείς οι λογικοί. Εμείς οι ισορροπημένοι. Εμείς οι πιστοί. Εμείς οι αδέκαστοι. Εμείς οι κανονικοί. Εμείς και το «τέρας». Και δεν θέλουμε να ανοίξουμε την καταπακτή που μας χωρίζει από το «φαίνεσθαι». Η απόσταση που χωρίζει την εικόνα από την ουσία. Αραγε τι συμβαίνει πίσω από την πόρτα της δικής μας κρεβατοκάμαρας; Μπρρρρρ


Κι όμως ουδέν κακόν αμιγές καλού. Κι όμως αυτό το ανατριχιαστικό περιστατικό στα Γλυκά Νερά, είναι και ευεργετικό. Και είναι αρκεί να εμβαθύνουμε. Αρκεί να μιλήσουμε. Αρκεί να διαχειριστούμε τις σχέσεις μας με γνώμονα την αλήθεια. Αρκεί να σηκώσουμε το χαλί. Αρκεί να σκεφτούμε τι φταίει, τι κάνουμε, πως το κάνουμε, τι θέλουμε, τι δεν θέλουμε, τι πρέπει να αποφύγουμε. Αρκεί να κουβεντιάσουμε, να τρυπήσουμε την επιφάνεια, να ομολογήσουμε και με την αλήθεια να πορευτούμε


Μπορούμε; Μπορεί, ας πούμε, κάθε γυναίκα που βασανίζεται από τον σύντροφό της να πάρει την μεγάλη απόφαση και να δραπετεύσει, να απαλλαγεί από το μαρτύριο  της; Μπορούμε να  απεξαρτηθούμε  από τον εθισμό μιας μέτριας, μιας καταπιεστικής καθημερινότητας; Μπορούμε να ξαναφτιάξουμε τη ζωή μας; Μπορούμε να υπάρχουμε και χωρίς το «ναρκωτικό» μας; Μπορούμε  να ξαναβρούμε την αξιοπρέπειά μας; Μπορούμε να συνυπάρξουμε με την μοναξιά μας; 


Ο φόνος η πιο ακραία συνθήκη στην ιστορία της ανθρωπότητας. Όμως υπάρχουν και οι άλλοι, οι «μικροί», καθημερινοί «φόνοι».  Αυτά τα μικρά εγκλήματα μεταξύ συζύγων και ερατών. Αυτοί που δεν ομολογούνται. Αυτοί που κάτω από το οικογενειακό χαλί σκεπάζονται και κρύβονται. Αυτοί που είναι καταχωνιασμένοι μέσα μας. Αυτοί οι «φόνοι» που στοιχειώνουν τους εφιάλτες μας. Αυτοί που ούτε οι πιο κοντινοί μας γνωρίζουν, ούτε καν τους υποψιάζονται. Εξω κούκλα μέσα πανούκλα


Μια από τι πιο πολύκροτες δίκες που έχουν λάβει χώρα στην Γαλλία είναι και μια πρόσφατη. Οπου μια γυναίκα στο εδώλιο του κατηγορουμένου  επειδή σκότωσε τον άντρα της. Τον άντρα που συστηματικά την κακοποιούσε σεξουαλικά. Το άντρα που ήταν σύντροφος της μητέρας της. Τον άντρα που τον συνήθισε και στη συνέχεια τον παντρεύτηκε


Μα πως έγινε αυτό; Μια γυναίκα να παντρευτεί τον άνθρωπο που την βίαζε και την κακοποιούσε όταν εκείνη ήταν δέκα χρονών; Η συνέχεια ακόμα πιο ανατριχιαστική. Μ αυτόν τον σαδιστή και βιαστή που παντρεύτηκε έφερε στον κόσμο ένα κοριτσάκι. Και αυτό το κοριτσάκι κατέληξε «αντικείμενο» του πόθου  του  και άντρα της μητέρας της. Γι αυτό εκείνη δεν άντεξε. Και γι αυτό τον σκότωσε. Το κτήνος πρέπει να πεθάνει!


Και για να τελειώνω. Ουδείς αθώος. Κανείς. Το τανγκό χορεύεται από δύο. Η Καρολάιν από τον τάφο της είναι σα να λέει «επιτέλους μιλήστε, επιτέλους αποφασίστε, επιτέλους φύγετε, επιτέλους πάρτε τη ζωή στα χέρια σας». Ποτέ δεν είναι αργά. Αλλά εσύ που με διαβάζεις και με σχολιάζεις καιρός να αναρωτηθείς: Μπορείς να ομολογήσεις πόσα μικρά «εγκλήματα» έχεις διαπράξει;