Δημήτρης Δανίκας

Να τα πάρω ανάκατα. Όπως όλοι μεταξύ μας τα κουβεντιάζουμε ιδιωτικώς αλλά σπανίως τα διατυπώνουμε δημοσίως. Υπό τον φόβο, φυσικά, να μην κατηγορηθούμε ως «αντιδραστικοί», «παπαγαλάκια», «αποστάτες» και «προδότες». Οι κουβαλητές στο μύλο της αντίδρασης. Ετσι δεν λένε;

Ένα λοιπόν. Ποιοι απεργούν συνήθως; Από που προέρχονται και τι ακριβώς ρισκάρουν; Μα φυσικά του Δημοσίου. Μα φυσικά οι μονιμάδες. Μα φυσικά εκ του ασφαλούς. Σπανίως οι άλλοι. Της δεύτερης κατηγορίας. Του ιδιωτικού τομέα. Αυτοί τα μόνιμα και συνήθη υποζύγια. Ψέματα;

Δύο λοιπόν. Πόσα τα μέλη όλων αυτών των σωματείων; Μπας και πρόκειται για την πλειοψηφία των εργαζομένων σε κάθε κλάδο; Πλάνη. Πρόκειται για μειοψηφίες. Αυτή η πραγματικότητα. Ολοι το γνωρίζουν. Ψέματα;

Τρία λοιπόν. Είναι αλήθεια το γεγονός πως μερικές φορές καμιά εκατοσταριά απεργοί κλείνουν, εμποδίζουν, ταλαιπωρούν την κοινωνία; Είναι αλήθεια. Είναι αλήθεια ότι αυτή η εικόνα ενός κέντρου στο έλεος κάποιων απεργών ήταν συνηθισμένη, επαναλαμβανόμενη και γραφική; Είναι. Ε τότε;

Τέσσερα λοιπόν. Είναι επίσης αλήθεια η ασυλία των εργατοπατέρων; Με τα προνόμια. Μα είναι δυνατόν οι ηγέτες αυτής της άγιας συνδικαλιστικής δράσης να απολαμβάνουν προνόμια; Απίστευτο. Κανονικά μόνο εκ του περισσεύματος. Αυτός ο πραγματικός, αυθεντικός αγωνιστής. Ολοι οι άλλοι μαιμού

Πέντε λοιπόν. Είναι αλήθεια η ύπαρξη εκατοντάδων συνδικάτων με «σφραγίδες»; Είναι. Ποιοι είναι αυτοί; Ποια είναι αυτά τα σωματεία; Ποιος ο ρόλος τους; Ποιοι οι στόχοι τους; Πάντως καθόλου υπέρ των στοιχειωδών συμφερόντων των σκληρά εργαζόμενων του μόχθου

Εξι λοιπόν. Είναι επίσης αλήθεια ότι σε πολλές περιπτώσεις και με ελλειπέστατα μέτρα περιφρούρησης, κατάφερναν να διεισδύουν μπαχαλάκηδες, τάχα αντιεξουσιατές και λοιπά άλλα στοιχεία ακαθόριστων, ύποπτων στόχων; Είναι

Εφτά λοιπόν. Είναι αλήθεια ότι πολλές βιομηχανικές μονάδες εγκατέλειψαν, μεταφέρθηκαν σε άλλα σημεία των Βαλκανίων με αποτέλεσμα χιλιάδες να βρεθούν στο δρόμο; Είναι

Για να μην πολυλογώ. Όλα αυτά και όλοι αυτοί οι δήθεν υπερασπιστές των εργαζομένων έστρωσαν τον δρόμο και έδωσαν δικαιώματα σε κάθε κυβέρνηση να παίρνει μέτρα, να νομοθετεί και φυσικά χρόνο με τον χρόνο οι κατακτήσεις να πηγαίνουν περίπατο

Που στηρίχτηκαν όλα αυτά; Στην κατασυκοφάντηση του συνδικαλιστικού κινήματος. Απ αυτούς, όχι όλους, που υποτίθεται ότι είναι ταγμένοι να το υπηρετούν. Αυτοί οι αόρατοι αρχιτέκτονες. Αυτοί οι «σύμμαχοι» του Κωστή Χατζηδάκη. Αυτοί με την πρακτική τους έκαναν την κοινωνία να τους γυρίσει την πλάτη. Αυτοί ταλαιπωρούν τους φτωχούς και τους ανήμπορους. Αμ ποιος νομίζετε ότι καταλήγει όμηρος ταλαιπωριών; Ο «ταξικός» εχθρός και πλούσιος; Να γελάσω!

Μα είναι εντελώς λογικό. Κάθε σχέση, από την πιο μικρή και προσωπική μέχρι την μεγάλη, χρειάζεται φροντίδα, αγάπη, προστασία. Οσο την ταλαιπωρείς τόσο η σχέση τελειώνει. Στοιχειώδες. Βαριά η καλογερική. Τον συνδικαλισμό όλοι οι εργαζόμενοι τον αγάπησαν. Αρκετούς από τους συνδικαλιστές ουδείς!

Απόδειξη; Στο μέλλον το άμεσο θα φανεί. Αν οι εργαζόμενοι είναι αποφασισμένοι ο νόμος θα καταλήξει στον κάλαθο της Ιστορίας. Αν όχι τότε ο νόμος θα θριαμβεύσει. Είναι ζήτημα συσχετισμού δυνάμεων. Στοιχειώδες!