Δημ. Μαρκόπουλος

Το προσπάθησε με τα δάνεια των ΜΜΕ και τις Μακαρθικού τύπου επιτροπές που έστησε. Το έργο τότε δεν έκοψε και πολλά εισιτήρια παρά το ότι είδαμε την «εθνική Ελλάδος» των εκδοτών, καναλαρχών και τραπεζιτών να παρελαύνει στα έδρανα της εξεταστικής Επιτροπής στη Βουλή.

Κατόπιν ξεκίνησε το Μαρέβα Gate. Πλήρης η αποτυχία σύνδεσης της συζύγου του Κυριάκου Μητσοτάκη με τα περίφημα Panama Papers. Έγραφαν, ξανάγραφαν οι κακόμοιροι κυβερνητικοί κονδυλοφόροι, όμως το κοινό δεν συγκινήθηκε. Φύλλο δεν πούλησαν τα κάθε λογής …Ντοκουμέντα.  

Άσε που μάθαμε πως η κυβέρνηση νομιμοποίησε τις δουλειές από τον εξωτικό Παναμά με τη συγκατάθεση της στη σχετική ευρωπαϊκή νομοθέτηση που έδινε άφεση αμαρτιών. Κατά τα λοιπά η «κάθαρση είναι πρώτη επιλογή».

Μετά ήλθε η Novartis.

Δεν είπαν όμως στον σκηνοθέτη της συγκεκριμένης υπόθεσης πως για να έχει μια αξία το έργο, οφείλει να είναι και αληθοφανές. Με κατηγορούμενους όλους όσους ασκούν δριμεία κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ (σ.σ. πάλι καλά που δεν έβαλαν και τον Τατσόπουλο, τον Φαληρέα Στέφανο Κασιμάτη, τον ΑΡΚΑ ή καλά – καλά τον φίλο μου τον Τσουκαλαδάκη του κινήματος Παραιτηθείτε) θυμηθήκαμε την παλιά ρήση του Γάλλου πολιτικού Μιραμπό:

«Η υπερβολική διακυβέρνηση είναι ο πιο μεγάλος κίνδυνος για τις κυβερνήσεις».

Με αυτά και αυτά, με την υπερεπένδυση στην υπερβολή, ο Αλέξης Τσίπρας βλέπει σήμερα αντί να μειώνει τη διαφορά που δημοσκοπικά έχει από τη ΝΔ, αυτή να αυξάνεται. Το 8% γίνεται ξανά 10% και σιγά - σιγά η αυτοδυναμία για το κόμμα του Κυριάκου Μητσοτάκη μοιάζει ορατή.

Κι αυτό διότι τα σκάνδαλα δεν είναι ο τρόπος να ασκήσεις πολιτική και να αλλάξεις την ατζέντα. Ο Έλληνας χρειάζεται κυβέρνηση. Και κακά τα ψέματα. Κυβέρνηση δεν έχει. Οι ΑΝΕΛ δεν μιλιούνται με τους Συριζαίους. Η υπόθεση Σαββίδη έφερε αμηχανία κι άλλαξε τη συζήτηση. Η χώρα διασύρεται μετά τη σύλληψη των δύο αξιωματικών μας ενώ ο Αλέξης Τσίπρας μοιραίος και αμήχανος τώρα δείχνει το πραγματικό του πολιτικό μέγεθος καθώς μοιάζει με έναν φοβισμένο πρωθυπουργό. Η αφήγηση στην οικονομία δεν του βγαίνει και τελικά ως πολιτικός τζογαδόρος που είναι μοιάζει να έπεσε θύμα της ίδιας της τζογαδόρικης φιλοσοφίας.

Πολύ απλά η ρέντα του τελείωσε.