Δημ. Μαρκόπουλος

Που στο ακροατήριο του βρίσκονται Κινέζοι οι οποίοι αγόρασαν τις υποδομές της χώρας μα ταυτόχρονα επικαλείται και τον στίχο «έτσι πρέπει να γίνει, έτσι θα γίνει» σε ένα ποίημα που αναφέρει εκτός των άλλων πως «έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη»; 

Κάποιοι θα αναφέρουν αυτό το άτομο ως «λαϊκιστή». Κάποιοι θα μιλήσουν για μια διχασμένη προσωπικότητα που παλεύει μεταξύ σοσιαλισμού και Μνημονίων. Προσωπικά θα μου επιτρέψετε να αποκαλέσω όλη αυτή την κατάσταση ως «αχταρμά». 

Ως Μπάχαλο. 

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που εδώ και δυόμιση χρόνια διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ επιχειρούν να βρουν ένα βαθύτερο σχέδιο πίσω από όλα όσα γίνονται και από τις επιλογές του πρωθυπουργού. Που μιλάνε για προσπάθεια Βενεζουελοποίησης της χώρας, για πλάνο ανατροπής της αστικής δημοκρατίας και για κάτι πιο μεγάλο που τα πάντα κρύβουν οι κινήσεις του μεγάλου τιμονιέρη Αλέξη. Πολλοί - ακόμα και από τα δεξιά -  ψάχνουν ένα βαθύτερο νόημα, αν δεν αναζητούν καλά – καλά και κάποιου είδους βόλεμα στη νέα κατάσταση. 

Ενδεχομένως όλα τα παραπάνω, αν βασίζονταν σε ένα σύστημα να είχαν κάποιο νόημα. Ακόμα και η επιβολή σοσιαλισμού αν γινόταν με μέθοδο θα έκρυβε ένα σχέδιο έστω κι αν διαφωνούμε με μια τέτοια προοπτική.

Το τραγικό όμως για τη χώρα είναι πως όλη η στρατηγική Τσίπρα είναι …άρπα κόλλα. Είναι ένα τυφλό γιουρούσι, ένα γιούργια που δεν κρύβει κανένα βάθος και που στο τέλος θα κοστίσει. Και ποιο σχέδιο να υπάρχει αλήθεια από μια ομάδα πολιτικών που την εργασία κάπου την είχαν ακουστά όμως δεν την έχουν ασκήσει, που δεν είχαν σχέση με την πραγματική οικονομία, που μεγάλωσαν σε αυτιστικές κομματικές νεολαίες ; Ποιο να είναι το πλάνο μιας κυβέρνησης «προφεσόρων» με ροπή προς τη θεωρία μα καμία σχέση με την πραγματικότητα, ενός σχηματισμού αλληλέγγυων, ακτιβιστών, γραφειοκρατών και πρεφαδόρων,  που με την πραγματική ζωή έχουν ένα ζητηματάκι;

Εσχάτως μάλιστα με μεγάλο ενδιαφέρον παρακολουθώ και πολλούς δεξιούς να αναφέρονται στη νέα λέξη – μόδα της εποχής. Το περίφημο «αφήγημα» που τάχα έχει ο Αλέξης Τσίπρας πως θα βγάλει τη χώρα τον Αύγουστο του 2018 από τα Μνημόνια. «Ο Τσίπρας έχει αφήγημα. Εμείς δεν έχουμε» λένε είτε με σαφή φόβο για το μέλλον της ΝΔ είτε με δόσεις χαιρεκακίας καθώς δεν εύχονται και τα καλύτερα στο κόμμα τους για δικούς τους εσωκομματικούς λόγους.

Οι παραπάνω βέβαια μετά τις ανακοινώσεις της ELdorando Gold είναι σαν να έχουν καταπιεί μπαστούνι. Γιατί κατανοούν πως η στρατηγική – αχταρμάς του ΣΥΡΙΖΑ κανένα σοβαρό «αφήγημα» δεν έχει καθώς τη μια ημέρα διαφημίζεται η Ελλάδα ως επενδυτικός παράδεισος και την άλλη οι επενδυτές κουνάνε μαντήλι. Η κυβερνητική μυθολογία του στιλ «λίγο ψηλά για να σηκωθούμε, λίγο ψηλότερα», η νέα επένδυση σε μια επικοινωνιακή αμιγώς μα καθόλου ρεαλιστική αποτύπωση των πραγμάτων πάσχει. Το παραμύθι Τσίπρα έχει δράκο. Κι αυτό διότι από κανένα Μνημόνιο δεν βγαίνεις όταν έχεις δεσμεύσεις έναντι ποινών για επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων μέχρι το 2060. Γιατί οι φόροι και η επιτροπεία θα συνεχίζονται και μετά τον Αύγουστο του 2018. Γιατί η μείωση του αφορολόγητου και των συντάξεων θα είναι εδώ το 2019. Και πολύ απλά γιατί το μπάχαλο Τσίπρα δεν φτιασιδώνεται με αφηγήματα και επικοινωνιακές τσιριτσάντσουλες.

Πολλοί λοιπόν απαιτούν ένα διαφορετικό …αφήγημα αυτή τη φορά από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Επιζητούν ένα σχέδιο αντεπίθεσης. Κάτι να τους «διηγηθεί» βρε αδελφέ ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το σχέδιο λοιπόν είναι απλό. Το νέο αφήγημα είναι ένα:
ο Κυριάκος Μητσοτάκης οφείλει να βγάλει τη χώρα από το μπάχαλο που μπήκε το 2015 και να κυβερνήσει με μια απλή προϋπόθεση και προδιαγραφή:

ΜΕ ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ.
Όταν δηλαδή λέει πως η χώρα θέλει επενδύσεις, να το εννοεί και φυσικά να τις φέρνει ή να τις διατηρεί. Να μην αφήνει αυτό το σοβαρό θέμα στον κάθε Καρανίκα αλλά να συστήσει όργανα που θα δουλέψουν με κατεύθυνση την εξωστρέφεια. Όταν μιλά για φοροελαφρύνσεις να τις υιοθετεί αλλά με σχέδιο κι όχι πρώτα να τις ανακοινώνει και μετά να αναγκάζεται να τις μαζεύει άρον άρον επειδή οι δανειστές του τραβάνε το αφτί. Όταν μιλά για ανάταξη της οικονομίας αυτή να μην βασίζεται σε συγκυριακά φαινόμενα αλλά σε επένδυση στους κλάδους που η Ελλάδα έχει πλεονεκτήματα. Όταν μιλά για αναδιοργάνωση της Δημόσιας Διοίκησης να μη βολεύει τον κάθε αλληλέγγυο ή ακτιβιστή στο Κράτος. Όταν αναφέρεται σε στήριξη του ασφαλιστικού να το πράττει όχι όμως με επιβάρυνση τύπου ΕΦΚΑ και με αλαλούμ που γονατίζει τις οικογένειες.

Ο επόμενος πρωθυπουργός της χώρας δεν πρέπει να κοροϊδεύει έναν λαό ταλαιπωρημένο από τα ψέματα και τις επικοινωνιακές κορώνες. Ο επόμενος πρωθυπουργός πρέπει να φέρει νέο κύρος κι ένα νέο ήθος στην πολιτική. Να επενδύσει εκτός των άλλων στην προσπάθεια ανόρθωσης της πολιτικής που τόσο τραυματίστηκε από τον λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Ο επόμενος πρωθυπουργός δεν πρέπει να διχάζει. Πρέπει να ενώνει. Δεν πρέπει να προκαλεί. Πρέπει να είναι συνετός.

Αυτό πρέπει να είναι το αφήγημα της χώρας και της ΝΔ για την επόμενη ημέρα. Ένα πλήρες σχέδιο ανάταξης της βαλλόμενης από τον ΣΥΡΙΖΑ μεσαίας τάξης που κλαίει καθημερινά από τρελούς φόρους, ένα σχέδιο παροχής βοήθειας υπέρ όσων έφυγαν από τα μεσαία στρώματα και ως νεόπτωχοι παλεύουν δίχως βοήθεια και που το μόνο που η κυβέρνηση της αρπαχτής και της παράνοιας μπορεί να τους τάξει είναι επιδόματα κι όχι πραγματικούς όρους εξόδου από την κρίση κι εύρεσης σταθερής εργασίας.

Αν δεν γίνουν τα παραπάνω, πολύ φοβάμαι πως θα ισχύσει αυτό που επίσης ο Βολφ Μπίρμαν έλεγε στα τραγούδια του. Ο λαός θα πει «όλους αυτούς τους έχω βαρεθεί» επιλέγοντας άλλες, ακραίες λύσεις.