Δημ. Μαρκόπουλος

Που με αίσθημα ευθύνης πήρε ξεκάθαρες θέσεις όταν άλλοι κρύβονταν. Τον θυμάμαι να στηρίζει την υπόθεση του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα του καλοκαιριού του 2015, αν και με μια ομιλία στο Καλλιμάρμαρο που χρονικά ξέφυγε και που ξεκάθαρα έδειχνε την προσπάθεια να ηγεμονεύσει πολιτικά στον αστικό δημοκρατικό χώρο του «μένουμε Ευρώπη».
 
Όλοι του αναγνωρίζουμε την κρυστάλλινη στάση του απέναντι στα συσσίτια της οργής που η Χρυσή Αυγή διοργάνωνε και αυτό η ιστορία θα του το πιστώσει στα θετικά. Οι πιο παλιοί τον θυμούνται επίσης για τις καινοτομίες του ως Συνήγορος του Πολίτη και για την ανάδειξη μιας κουλτούρας βαθιά σοσιαλδημοκρατικής, υπέρ των ατομικών δικαιωμάτων και της ανεκτικότητας.
 
Όμως όπως κάθε «νόμισμα» έτσι κι αυτό του Γιώργου Καμίνη έχει και μια άλλη όψη.
 
Μετρώντας ήδη επτά χρόνια δημαρχιακής θητείας, άρα και εφαρμοσμένης στη βάση πολιτικής, είδαμε και μια άλλη πτυχή του. Κατανοήσαμε πως η Αθήνα δεν έγινε καλύτερη. Παραμένει μια βρώμικη πόλη, με υπηρεσίες που δεν βοηθούν την πολίτη στο επίπεδο που θα έπρεπε. Μπορεί όντως να εξυγίανε τα οικονομικά της πρωτεύουσας, όμως δεν κατόρθωσε σε αυτό το μεγάλο πλέον διάστημα να δώσει στην πόλη την πνοή που έπρεπε. Η Αθήνα εξακολουθεί να είναι μια «δύσκολη» πόλη που ταλαιπωρεί τους κατοίκους, με γκετοποιημένες περιοχές. Εξακολουθεί να διώχνει τους Αθηναίους προς άλλα προάστια και να μην τους κρατά.
 
Κι αν κάποιος βλέπει την ευρωπαϊκή της όψη στο Σύνταγμα ή στο Κολωνάκι, ταυτόχρονα δεν πρέπει να ξεχνά και την άλλη της εικόνα που παραπέμπει σε Λαχώρη ή Ισλαμπαμπάντ πέριξ της Ομονοίας.
 
Διάβαζα θυμάμαι στη Lifo μια συνέντευξη του με την επισήμανση  - δέσμευση «πρέπει να φέρουμε τον κόσμο πίσω στο κέντρο. Πώς θα τον φέρουμε; Με κίνητρα. Ποιους κατά βάση πρέπει να φέρουμε; Νέους ανθρώπους που δεν έχουν τα λεφτά να αγοράσουν εύκολα κατοικίες». Τίποτα τέτοιο δεν έγινε.
 

Θυμάμαι δεσμεύσεις για πεζοδρομήσεις που επίσης δεν προχώρησαν. Θυμάμαι τις συζητήσεις για τον Βοτανικό και τον Ελαιώνα. Μηδέν κι εκεί. Για να μην πάω στην αστεία εικόνα της περίφημης χριστουγεννιάτικης ρόδας που στήθηκε και ξεστήθηκε εξευτελίζοντας τη χώρα μας διεθνώς. Όμως ας μην σταθούμε στα δημοτικά πεπραγμένα του κ. Καμίνη τα οποία θα κριθούν ενδεχομένως μελλοντικά. Ας πάμε στα πολιτικά και στη δυναμική που δημιουργεί, θέλουμε δεν θέλουμε, η υποψηφιότητα του.
 
Σαφώς σε μια περίοδο «ρημάγματος» της χώρας από τις εθνικολαϊκιστικές δυνάμεις των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ μια ισχυρή κεντροαριστερά είναι όχι μόνο χρήσιμη αλλά και αναγκαία. Εξάλλου όσο κι αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποτελεί μια πολύ καλή εναλλακτική λύση για τα κεντρογενή κοινά που «ψάχνονται», υπάρχουν οι εκλογικές ομάδες εκείνες που δύσκολα θα κάνουν μετά από μια ολόκληρη ζωή απέναντι στη ΝΔ το μεγάλο βήμα. Η υποψηφιότητα Καμίνη όμως αν και σαφώς ανακατεύει την τράπουλα, αν και δεδομένα δημιουργεί μια ευνοϊκή κινητικότητα για το χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και ένα αυξανόμενο ενδιαφέρον για μια αναμέτρηση που ενδέχεται να δώσει ώθηση (ένα μπιγκ μπανγκ όπως κάποιοι θέλουν να πιστεύουν) στο χώρο της κεντροαριστεράς, σε ένα σχήμα οξύμωρο αντιπολιτεύεται την αστική προσπάθεια. Έρχεται κόντρα στη δυναμική των πραγμάτων που απαιτούν μια καθοριστική ήττα για τις δυνάμεις της συντήρησης και της στασιμότητας. Του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα εν προκειμένω.
 
Κι αυτό διότι ο Γιώργος Καμίνης σε περίπτωση επικράτησης του δεν θα έλθει να ψαρέψει σε αριστερά νερά. Θα αντλήσει – για την ακρίβεια θα …κανιβαλίσει – δυνάμεις από τον κεντρώο χώρο, από το μπλοκ του «ΝΑΙ» στο δημοψήφισμα, πολιτών δηλαδή που ήδη έχουν χαθεί ή που ποτέ δεν υπήρξαν εκλογικοί ακόλουθοι για τον ΣΥΡΙΖΑ.
 
Η υποψηφιότητα Καμίνη δεν θα πλαγιοκοπήσει τον παραπαίοντα ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, θα απευθυνθεί στα κεντρώα κοινά που είτε θα αποστρέψουν την πλάτη τους από τη Δημοκρατική Συμπαράταξη (άρα θα μικρύνουν την τελική απήχηση της) και θα επιλέξουν Κυριάκο Μητσοτάκη, είτε στη χειρότερη περίπτωση θα στερήσουν την αυτοδυναμία στη ΝΔ και θα δώσουν στον Αλέξη Τσίπρα ανάσες.
 
Τι το κεντροαριστερό ή πιο σωστά το αριστερό έχει άραγε η υποψηφιότητα Καμίνη; Πως θα λειτουργήσει ως  μαγνήτης για το αριστερό ΠΑΣΟΚ που έφυγε και χάθηκε όμως αναζητά αυτό το «κάτι» για να επιστρέψει; Μπορεί ο Κώστας Λαλιώτης να επικρίθηκε πρόσφατα για τις δηλώσεις του κατά του «νεοφιλελευθερισμού» και για τα υπονοούμενα του προς τη ΝΔ. Κάποιοι τον κατηγόρησαν μάλιστα έως και για φλερτ με τον ΣΥΡΙΖΑ. Όμως αν η κεντροαριστερά όντως επιδιώκει την επανακατάληψη των …ανακτόρων, αν όντως θέλει να ξαναγίνει μια ηγεμονική δύναμη στο χώρο της και να παραμερίσει τον Αλέξη Τσίπρα οφείλει να πάει αριστερότερα. Όχι πιο δεξιά.
 
Αν η κεντροαριστερά θέλει να κάνει την ανατροπή και να είναι επωφελής για την πατρίδα επιφέροντας ένα χτύπημα στις «δυνάμεις του ψεύδους», πρέπει να ξαναβρεί την αριστερή της ματιά. Όχι να κάνει ένα αστικό πείραμα αμφιβόλου αποτελεσματικότητας.
 
Πολλοί θα υποστηρίξουν πως η υποψηφιότητα Καμίνη ανατρέπει την κατάσταση, αποπασοκοποιεί το εγχείρημα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και δίνει νέο αέρα. Πως θα προσελκύσει ενδεχομένως καινούργιο κόσμο και πως στις επόμενες εκλογές το «νέο» θα είναι αυτού του τύπου η κεντροαριστερά κι όχι ο γηρασμένος πολιτικά ΣΥΡΙΖΑ και οι σαραντάρηδες που σκέπτονται σαν ογδοντάρηδες. Όμως ο κ. Καμίνης δεν είναι τόσο «νέος» ούτε πολιτικά άχρωμος. Υπήρξε κεντρική επιλογή του Γιώργου Παπανδρέου, βρίσκεται στο δεξιό φάσμα της σοσιαλδημοκρατίας και πολιτικά δύσκολα θα επαναπατρίσει το ΠΑΣΟΚ του Παναγιωτακόπουλου, του Τζουμάκα, της Κατσέλη ακόμα καλά – καλά και του Τσοχατζόπουλου που δίνει στον ΣΥΡΙΖΑ πολύτιμη στήριξη.
 
Κι αν βγάζετε κάποιοι μπιμπίκια στο άκουσμα των παραπάνω, μην λησμονάτε πως και αυτοί οι ψηφοφόφοι μαζικά ψηφίζουν και είναι χρήσιμο να φύγουν από τη «στάνη», από το «μάντρωμα» του Αλέξη Τσίπρα. Αλλιώς αν τον ξαναψηφίσουν θα δούμε έναν ΣΥΡΙΖΑ ζωντανό, επικίνδυνο κι έτοιμο να βάλει τη χώρα σε νέες περιπέτειες. Έναν ΣΥΡΙΖΑ στη σφαίρα του 25% - 28% κι όχι κάτω από το 19% όπως πολλοί περιμένουν.
 
Κακά τα ψέματα λοιπόν Αν και ο Γιώργος Καμίνης δεν το επιδιώκει, με την υποψηφιότητα του, εξελίσσεται εν αγνοία του σε έναν κρυφό άσσο στο μανίκι του Αλέξη Τσίπρα. Θα είναι το σωσίβιο του πρωθυπουργού, ο οποίος στις επόμενες εθνικές εκλογές θα παίξει τα ρέστα της επιβίωσης του. Και οποιαδήποτε προσπάθεια δίνει παράταση χρόνου στη χειρότερη κυβέρνηση που πέρασε από τον τόπο τα τελευταία χρόνια, οποιοσδήποτε δώσει ανάσες, οφείλει να ξανασκεφτεί το τι κάνει και πως πράττει.