Βασίλης Τσακίρογλου

Όταν η ΧΑ κερδίζει διψήφια ποσοστά εκεί όπου παρουσίασε το πιο τρομακτικό και επικίνδυνο πρόσωπό της, πολύ λίγα μένουν για να ειπωθούν. Διότι όταν υπάρχουν Έλληνες πολίτες που καθ' οδόν προς το εκλογικό κέντρο περνούν μπροστά από το σημείο όπου δολοφονήθηκε ο Παύλος Φύσσας και συνεχίζουν απτόητοι, αποφασισμένοι να δώσουν την ψήφο τους σε αυτούς που όπλισαν το χέρι του Ρουπακιά, αντιλαμβάνεται κάποιος ότι η ΧΑ δεν είναι απλώς ένα πρόβλημα. Είναι κομμάτι μιας βαριάς παθογένειας, είναι σύμπτωμα μιας κοινωνίας που νοσεί. Οι ανίερες διεκδικήσεις των χρυσαυγίτικων ψήφων εκ μέρους κομμάτων που ανήκουν σε αντιδιαμετρικά αντίθετη ιδεολογική και ηθική θέση λειτουργεί σαν ακτινογραφία ενός οργανισμού με προχωρημένη εκφυλιστική πάθηση.

Η ενδεχόμενη και επαπειλούμενη εκλογική ισχύς των Χρυσαυγιτών, αν μη τι άλλο, αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι η ελληνική κοινωνία έχει αποτύχει να εξουδετερώσει ένα κίνημα μίσους, που ευαγγελίζεται την αυτοδικία και τη βία ως μέσα για τη συλλογική σωτηρία. Το πρόβλημα της ΧΑ δεν λύθηκε με την ποινική δίωξη των ηγετικών της στελεχών, το φίδι ρούφηξε το φαρμάκι που του έριξαν σαν πολυβιταμίνη, σαν δυναμωτικό. Η φυλάκιση των Μιχαλολιάκου και Σία δεν ήταν η λύση, πιθανότατα διότι εξακολουθούμε να μην έχουμε κατανοήσει τη φύση και τη ρίζα του προβλήματος. Η Χρυσή Αυγή είναι πολιτικό, κοινωνικό, ποινικό, ειδικώς ελληνικό -ή τι άλλο ζήτημα; Δύο χρόνια μετά από τις εκλογές που έφερε τους Χρυσαυγίτες στη Βουλή, παραμένουμε στο σκοτάδι, εν πολλοίς στο δικό τους σκοτάδι.

Η ολέθρια γοητεία που ασκεί η Χρυσή Αυγή στους ίδιους πολίτες που πριν από μερικούς μήνες είδαν με φρίκη το έργο της οργάνωσης, πχ με τις αιματηρές επιθέσεις στους συνδικαλιστές του ΚΚΕ στο Πέραμα, προφανώς χρειάζεται την συνδρομή της ψυχανάλυσης ώστε να εξηγηθεί. Ίσως υπάρχει ένας αλλόκοτος σαδομαζοχισμός από την πολιτική ανωριμότητα της ψήφου που πηγαίνει στους «τιμωρούς», στους ομοϊδεάτες αυτών που δέρνουν και μαχαιρώνουν. Η όξυνση των πολλαπλών κοινωνικών ανισοτήτων, η εξαθλίωση και η αίσθηση της αδικίας που διαδίδεται σε μεγάλες μάζες του ελληνικού λαού, μοιραία θολώνει την κρίση του, κι αυτό είναι κατανοητό, όχι όμως και συγγνωστό: Η ιστορία δεν πρόκειται να δείξει κατανόηση και να συγχωρήσει.

Παλαιότερα κυκλοφορούσε ένα νεο-χίπικο σύνθημα που έλεγε ότι «στο φασισμό μπορεί και να υπάρχει ομορφιά, στην ομορφιά όμως δεν μπορεί να υπάρχει φασισμός». Δεν είναι απλώς ένα ευφυολόγημα, ένα παιχνίδι με τις λέξεις. Είναι το σκεπτικό πίσω από τη σκηνοθεσία του έργου «Χρυσή Αυγή», σκηνές από το οποίο παρακολουθούμε ξανά τις τελευταίες δύο Κυριακές. Και, φυσικά, αγωνιώντας για το φινάλε.