Βασίλης Τσακίρογλου

Στη δίκη του κ. Ηλία Κασιδιάρη, όπως ήταν αναμενόμενο, η πολιτική διάσταση της όποιας απόφασης ήταν κυρίαρχη. Η έδρα έκρινε τον βουλευτή της Χρυσής Αυγής αθώο λόγω αμφιβολιών και η υπόθεση της βίαιης επίθεσης στον φοιτητή έκλεισε εκεί -σε ό,τι αφορά στις δικαιοδοτικές διαδικασίες. Το πάρτι των εντυπώσεων, όμως, μόλις άρχιζε: Ο κ. Κασιδιάρης, με τον χαρακτηριστικό του μορφασμό απέχθειας/μίσους για το σύστημα της αστικής δημοκρατίας, τους μηχανισμούς του κ.λπ, προέβη στις γνωστές περιφρονητικές δηλώσεις προς τα ΜΜΕ.

Αυτό που ενδιαφέρει εδώ δεν θα μπορούσε να είναι, βέβαια, αυτή καθεαυτή η έκβαση της δίκης, αλλά η μάχη για τη διεκδίκηση των εντυπώσεων. Με άλλα λόγια, πέρα από την ουσία, υπάρχει μια ιδιαίτερη σημειολογία: Το ατσαλάκωτο παράστημα του κ. Κασιδιάρη, η σιέλ γραβάτα, τα γυαλιά-καθρέπτης, η αντίθεση της απαστράπτουσας και επίσημης παρουσίας του σε σχέση με τον ανθρώπινο κλοιό των χρυσαυγιτών που τον συνόδευε και, όπως μαρτυρούσε η γλώσσα του σώματός τους, τον «προστάτευε».

Στο παιχνίδι των συμβόλων αυτής της δίκης, το σημείο-κλειδί είναι μάλλον αυτή η αίσθηση ότι, με τη φυσική τους παρουσία και μόνο, οι άντρες της Χ.Α. επηρέασαν σε τέτοιο βαθμό την εξέλιξη της ακροαματικής διαδικασίας ώστε απάλλαξαν τον εκλεκτό κ. Κασιδιάρη από κάθε κατηγορία. Συνέβη, άραγε αυτό ή η αιτιολόγηση της απόφασης είναι τόσο απλή όσο η ανεπάρκεια των αποδεικτικών στοιχείων του κατηγορητηρίου;  

Πόσο μεγάλο ήταν το «ειδικό βάρος» μιας αίθουσας δικαστηρίου κατάμεστης από χρυσαυγίτες; Δεν γνωρίζουμε -μπορούμε όμως να φανταστούμε τι σήμαινε για τους ίδιους: Ότι κέρδισαν και μόνο διά της δυναμικής τους παρουσίας. Το εάν ο κ. Κασιδιάρης θα αθωωνόταν ακόμη και εάν δικαζόταν κεκλεισμένων των θυρών, απουσία κοινού, είναι κάτι τελείως θεωρητικό και αμελητέο. Είναι εξάλλου γνωστό τοις πάσι ότι οι νικητές έχουν αποκλειστικό δικαίωμα στη γραφή της ιστορίας.