Βασίλης Τσακίρογλου

Θυμάμαι παλιά, πριν από 4-5 χρόνια που περιμέναμε τις θερινές διακοπές με ανάμικτα, είναι η αλήθεια, συναισθήματα. Από τη μία πλευρά υπήρχε, φυσικά, η προσδοκία για το πολυπόθητο διάλειμμα από τη ρουτίνα και τις υποχρεώσεις, από την άλλη όμως κανείς δεν μπορούσε να αγνοήσει τη δυσφορία για την ποιότητα και την τιμή των υπηρεσιών σε ελληνικά νησιά και λοιπούς καλοκαιρινούς προορισμούς.

Η κακοποίηση ξεκινούσε από τα φέρι και τα λοιπά μέσα μεταφοράς, στα οποία χρειαζόταν να καταβάλει κανείς ένα σεβαστό μερίδιο του επιδόματος αδείας του προκειμένου να μετακινηθεί. Ας πούμε όμως ότι αυτός ήταν ένας κεφαλικός φόρος που τον είχαμε αποδεχτεί, σχεδόν σαν δικαιολογημένο. Ίσως διότι όταν σε γδύνει ένας εφοπλιστής νιώθεις, με κάποιο απόμακρο και έμμεσο τρόπο, εθνικά υπερήφανος, καθώς η ναυτιλία ήταν ανέκαθεν το πλουτοπαραγωγικό καμάρι της Ελλάδας.

Εάν τα εισιτήρια για το πέρα-δώθε ήταν επιπέδου κλοπής, το επόμενο στάδιο ήταν η κανονική ληστεία, η οποία άρχιζε στη Γη της Επαγγελίας -ή, καλύτερα, της Παραγγελίας: Από τα γραφικά ταβερνάκια στην ακροθαλασσιά έως τα γκουρμέ ρεστοράν με κρατήσεις και υπερόπτες μετρ, το μενού ήταν μια σπονδή στην προτηγανισμένη πατάτα και την παρωδία της τοπικής κουζίνας. Επιγραμματικά, κάθε γεύμα στις διακοπές ήταν μια δοκιμασία για τα νεύρα, το πορτοφόλι και το στομάχι -και συνήθως για όλα μαζί. Όμως, ως τουρίστες έπρεπε να δείξουμε κατανόηση, διότι «τι να κάνουν οι άνθρωποι; Δεν περίμεναν τόσο κόσμο». Το γιατί κάποιος που επιμένει να βιοπορίζεται εργαζόμενος τρεις σκάρτους μήνες το χρόνο αιφνιδιάζεται όταν όλα τα τραπέζια στο ταβερνείο του είναι γεμάτα την ίδια στιγμή, είναι ένα ερώτημα που δεν έχει απάντηση -στα ελληνικά τουλάχιστον. Προφανώς, φταίνε οι πελάτες που δεν προσέρχονται για φαγητό λίγοι-λίγοι και σε δόσεις, φροντίζοντας να αφήνουν τα μισά τραπέζια του καταστήματος άδεια ώστε να προλαβαίνει το προσωπικό να εξυπηρετεί τους λιμασμένους χωρίς να αγχώνεται.

Τα ίδια δεινά παρατηρούνταν σε ξενοδοχεία και ρουμστουλέτ, σε ξαπλώστρες και ομπρέλες, σε ενοικιαζόμενα αυτοκίνητα και δίτροχα, σε καντίνες, μπιτς-μπαρ, κανό και καγιάκ. Όμως, όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Ύστερα από τον Γολγοθά των περικοπών, τη διαρκή αγωνία για το εάν θα μείνουμε ή θα φύγουμε από το ευρώ, εάν θα χρεοκοπήσουμε και εάν οι επόμενες διακοπές των Ελλήνων θα είναι μεγάλης διάρκειας και με τόπο διαμονής την καμάρα κάποιας γέφυρας, στο χαρτόκουτο και με ρετσίνα ρεφενέ, βάλαμε, επιτέλους μυαλό. Η Τρόικα μας έκανε να υποφέρουμε, αλλά το μάθημά μας το πήραμε. Οι διακοπές στην Ελλάδα βρήκαν το δρόμο της λογικής. Η αισχροκέρδεια, το άθλιο σέρβις, οι δριμύτατες εκπτώσεις στην ποιότητα, γενικώς όλα όσα μας χαλούσαν τη διάθεση στο παρελθόν, έφυγαν αγκαζέ με τις συλλογικές μας ψευδαισθήσεις. Τώρα πια το ελληνικό καλοκαίρι περιλαμβάνει μόνο εγκάρδια φιλοξενία, εντιμότητα, ειλικρίνεια και πλατιά χαμόγελα. Η Ελλάδα προ και μετά την Τρόικα & Σια είναι μια άλλη χώρα. Πονέσαμε, αλλά μάθαμε. Έτσι δεν είναι;