Βασίλης Στεφανακίδης

Η οικονομική δραστηριότητα της χώρας (και όχι μόνο της δικής μας) είναι στην Εντατική και με μηχανική υποστήριξη.

Παράλληλα, όμως, οι υποχρεώσεις των πολιτών αλλά και τα έξοδα επιβίωσης συνεχίζουν να τρέχουν κανονικά.

Πού να πρωτοφτάσει το επίδομα των 800 ευρώ που θα πάρουν αυτοί που αναγκαστικά σταμάτησαν να δουλεύουν (άγνωστο για πόσο); Πού να φτάσει το επίδομα ανεργίας για τους 50.000 που απολύθηκαν τις δύο τελευταίες εβδομάδες; Πώς να αντιμετωπίσουν τη νέα οδυνηρή κατάσταση όλοι εκείνοι που περίμεναν αυτές τις ημέρες να προσληφθούν στις εποχικές τουριστικές επιχειρήσεις;

Αλλά και εκείνοι που ακόμα δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα και σε επιχειρήσεις που δεν έχουν πλέον εισπράξεις και τους έμειναν επιταγές ακάλυπτες στα χέρια - από πού θα πάνε να ζητήσουν τον μισθό τους; Οταν μάλιστα εντελώς αναρμόδια, πρόωρα και απερίσκεπτα ο ίδιος ο Σταϊκούρας αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να μην πληρωθεί το δώρο Πάσχα στον ιδιωτικό τομέα;

Και να σκεφτεί κανείς πως με βάση όσα λένε τα πλέον αρμόδια χείλη, είμαστε στην αρχή της νέας κρίσης.

Οι μόνοι που για άλλη μια φορά είναι θωρακισμένοι και από τη νέα οικονομική κρίση είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι, που, αν μη τι άλλο, θα συνεχίσουν να παίρνουν τον μισθό τους κανονικά - είτε εργάζονται, είτε κάνουν πως εργάζονται από το σπίτι.

Και ο ιδιωτικός τομέας, η ελεύθερη αγορά από την οποία ζει και τροφοδοτείται το κράτος, για άλλη μια φορά καλείται να πληρώσει το μεγαλύτερο μέρος του νέου λογαριασμού - είτε άμεσα είτε έμμεσα με τους νέους φόρους και εισφορές που μαθηματικά θα έρθουν με τη λήξη του συναγερμού της πανδημίας. Ενα τέλος που όλοι ευχόμαστε να είναι όσο γίνεται πιο κοντά, γιατί όσο περισσότερο κρατήσει αυτή η ιδιότυπη καραντίνα στην οικονομία και στις ζωές μας, τόσο θα μεγαλώνει και ο λογαριασμός που θα κληθούμε να πληρώσουμε ούτως ή άλλως.

Ολα δε τα αισιόδοξα που συζητούσαμε και για τα οποία ελπίζαμε πριν από λίγο καιρό, όπως η ανάπτυξη, οι επενδύσεις, οι νέες θέσεις εργασίας, οι φοροελαφρύνσεις και η σταδιακή επιστροφή στην κανονικότητα, μοιάζουν τώρα πολύ μακρινά!

Εκεί που αντιγνωμούσαμε αν η ανάπτυξη θα είναι 2,8%, που έλεγε η κυβέρνηση, ή λιγότερο, όπως εκτιμούσαν οι διεθνείς οργανισμοί, τώρα, μέσα σε λίγες μέρες, στην κυβέρνηση την επανεκτιμούν με τα μέχρι τώρα δεδομένα, δηλαδή από την αρχή της νέας κρίσης, στο 0%. Κι αυτό είναι ένα πολύ αισιόδοξο σενάριο, ας μην κρυβόμαστε. Οταν όλη η Ευρώπη και οι ΗΠΑ θεωρούν βέβαιη την παγκόσμια ύφεση, δεν είναι δυνατόν να είμαστε εμείς η εξαίρεση. Ακόμα και αν η κρίση τελειώσει τον Ιούνιο και μπει ξανά μπρος η οικονομική δραστηριότητα, η τουριστική μας βιομηχανία που συμμετέχει άμεσα και έμμεσα με ένα περίπου 20% στο ΑΕΠ της χώρας, φέτος θα δεχθεί τέτοιο πλήγμα που καλύτερα να μην την υπολογίζουμε. Οπως δεν πρέπει να λαμβάνουμε καθόλου υπόψη τους στόχους για τα δημόσια έσοδα, τις επενδύσεις, τις νέες θέσεις εργασίας, τα πλεονάσματα, τα κοινωνικά μερίσματα και παντοειδείς παροχές.

Αλλωστε αφού, όπως λένε και όλοι οι ηγέτες του κόσμου, «έχουμε πόλεμο με έναν αόρατο εχθρό», καλό είναι να ετοιμαζόμαστε και για τις ολέθριες οικονομικές επιπτώσεις που έχουν οι πόλεμοι, πέραν από τις ανθρώπινες ζωές.