Βασίλης Στεφανακίδης

Και ναι μεν είναι νωρίς να κάνει κανείς ακριβείς προβλέψεις για τις επιπτώσεις από αυτά τα τεράστια ούτως ή άλλως προβλήματα, ωστόσο είναι βέβαιο ότι οι αρνητικές συνέπειες είναι δεδομένες.

Μένει να αποδειχθεί αν αυτές θα είναι μικρές και αντιμετωπίσιμες ή μεγάλες και ισχυρές ώστε να ανατρέψουν τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης. Πάντως η ανησυχία που καταγράφεται στο κυβερνητικό επιτελείο, όσο και αν προσπαθούν να εκπέμψουν αισιοδοξία, δεν κρύβεται.

Και αυτό γιατί όταν αρχίζουν οι πιέσεις και οι συζητήσεις στο Eurogroup και τα άλλα ευρωπαϊκά fora για χαλάρωση των δημοσιονομικών υποχρεώσεων και της λιτότητας (και όχι μόνο από την Ελλάδα), είναι φανερό ότι κάτι φοβούνται.

Κάτι έχει αλλάξει και πλέον οι προβλέψεις για την οικονομία δεν είναι ίδιες όπως περιγράφονται στον Προϋπολογισμό και τις κυβερνητικές εξαγγελίες για φοροελαφρύνσεις, ανάπτυξη και πλεονάσματα.

Λογικό. Αλλωστε, τα δείγματα από τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο, με τις πρώτες καταγραφές στους δείκτες λιανικής, αερομεταφορών, τουριστικής κίνησης και εσόδων του κράτους είναι το πρώτο καμπανάκι καθώς οι απώλειες δεν είναι ευκαταφρόνητες. Οπως και οι απώλειες στην κεφαλαιαγορά που μετριούνται σε αρκετά δισεκατομμύρια.

Το πλέον ανησυχητικό, όμως, είναι ότι επειδή τα δύο αυτά προβλήματα είναι εξωγενή, η κυβέρνηση δεν έχει να κάνει και πολλά για να αντιστρέψει την εικόνα. Απλώς να τα διαχειριστεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Ετσι, εξαρτόμαστε από το πότε και το πώς θα περιοριστεί ο κορωνοϊός COVID-19 και από τις βουλές του Ερντογάν για το μέχρι πού είναι διατεθειμένος να τραβήξει το σχοινί με τους μετανάστες.

Ολοι ευχόμαστε να σταματήσει γρήγορα το κακό, αλλά συνήθως με τις ευχές δεν είδαμε προκοπή.

Πάντως, η ελληνική κοινωνία εμφανίζεται για άλλη μία φορά αμφίθυμη και με δύο πρόσωπα.

Βλέπουμε, για παράδειγμα, από την τελευταία μέτρηση της Pulse το 80% και πλέον της κοινής γνώμης να συμφωνεί με τους χειρισμούς της κυβέρνησης στον Εβρο, δηλαδή όχι σε άλλους παράτυπους μετανάστες, και την ίδια ώρα να εναντιώνεται στα κλειστά κέντρα φύλαξης των παρανόμως εισελθόντων στη χώρα.

Να εμφανίζονται κατά πλειοψηφία υπέρ της αποσυμφόρησης των νησιών του ΒΑ Αιγαίου, αλλά κανείς να μη θέλει τα κλειστά κέντρα στην περιοχή του. Να ομιλούν όλοι για τα δικαιώματα των προσφύγων-μεταναστών και την απαιτούμενη ανθρωπιστική αλληλεγγύη σε αυτούς, αλλά ουδείς να έχει προτάσεις για το τι θα τους κάνουμε όλους αυτούς πέρα από γενικόλογες αερολογίες. Χώρια που όσοι τολμούν να εκφραστούν υπέρ κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν ρατσιστές και φασίστες. Και φυσικά ούτε λόγος για τα δικαιώματα των Ελλήνων.

Με άλλα λόγια να αφήσουμε να διαλυθεί και να καταληφθεί η χώρα, για να μη μας χαρακτηρίσουν η Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ και κάποια επιφανή στελέχη του ακροδεξιούς!

Ομοια διπλοπροσωπία και στο θέμα του κορωνοϊού. Μια μερίδα, μικρή ή μεγάλη δεν το ξέρω, γράφει στα παλιά της παπούτσια τις αποφάσεις και τις οδηγίες της Πολιτείας για τον περιορισμό της εξάπλωσης του ιού και νομίζει ότι κάνει αντίσταση στις κρατικές ντιρεκτίβες χορεύοντας στους δρόμους και συμμετέχοντας σε συναθροίσεις πολλών ατόμων σε κλειστούς χώρους.

Ανενημέρωτοι για το κακό που μπορούν να προξενήσουν σε κάποιες ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού ή απλώς βλάκες; Επιλήψιμα και καταδικαστέα και τα δύο.

Τους επόμενους δύο μήνες θα ζήσουμε με αγωνία τις εξελίξεις και μακάρι επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε και την έννοια της ατομικής ευθύνης τόσο στον περιορισμό της εξάπλωσης του ιού όσο και στην αντιμετώπιση του τεράστιου προβλήματος του Μεταναστευτικού. Η λογική «μακριά από μένα και όπου να ’ναι» δεν έχει θέση στις σύγχρονες κοινωνίες και μάλιστα όταν έρχεται αντιμέτωπη με τέτοιες κρίσεις που καθορίζουν το κοινό μας μέλλον.