Βασίλης Στεφανακίδης

Να με συμπαθάτε, αλλά η ταπεινή μου άποψη είναι πως μια τέτοια ερμηνεία είναι υποκριτική και πόρρω απέχει από την έννοια της εθνικής συναίνεσης. Πρόκειται για μια ευφυή πολιτική κίνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη που βρήκε και πρότεινε απλώς ένα πρόσωπο το οποίο θα είχαν δυσκολία να μην ψηφίσουν ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝ.ΑΛ.

Ολα τα άλλα που ακούγονται αυτές τις ημέρες για τα προσόντα, τις ικανότητες και τις ευαισθησίες της υποψήφιας Προέδρου της Δημοκρατίας είναι ένα απλό περιτύλιγμα το οποίο διαθέτουν χιλιάδες άξιοι συμπολίτες μας.

Μακάρι ένα πρόσωπο να μπορούσε να μας ενώσει όλους και, κυρίως, τα κόμματα και να κάτσουν επιτέλους κάποια στιγμή να συνεννοηθούν και να ομοψυχήσουν σε πέντε μεγάλα ζητήματα που απασχολούν τους Ελληνες και την πατρίδα μας, αλλά δυστυχώς αυτό είναι ανέφικτο.

Τα μικροκομματικά συμφέροντα και το DNA όλων ανεξαιρέτως των πολιτικών είναι πολύ πιο πάνω από το εθνικό και λαϊκό συμφέρον, σε σημείο να μην μπορούν να συμφωνήσουν ούτε καν τι μέρα είναι σήμερα.

Ακούστηκε ακόμα ότι μετά τη μεγάλη αποδοχή που είχε το πρόσωπο του προέδρου της Βουλής και το νομοσχεδίο για την ψήφο των Ελλήνων του εξωτερικού, το πρόσωπο της κυρίας Σακελλαροπούλου είναι το τρίτο θετικό δείγμα συναίνεσης.

Επιτρέψτε μου, αλλά και στις τρεις περιπτώσεις η συναίνεση είναι ανέξοδη, άκοπη και, κυρίως, χωρίς πολιτικό κόστος.

Αυτά είναι, κυρίως, θέματα που ελάχιστα έως καθόλου απασχολούν την κοινωνία. Δεν θα έχανε η Βενετιά βελόνι αν ο πρόεδρος της Βουλής αλλά και της Δημοκρατίας εκλεγόταν με 158 ψήφους, άλλωστε γι’ αυτό ο λαός έδωσε στον νυν πρωθυπουργό την αυτοδυναμία, για να παίρνει τις αποφάσεις χωρίς να έχει ανάγκη συμβιβασμών και στήριξης των άλλων. Στη συνέχεια θα κρίνεται αν οι αποφάσεις του είναι σωστές ή λάθος και αναλόγως θα τις πιστώνεται ή θα τις χρεώνεται.

Το θέμα όμως είναι τα μείζονα που απασχολούν την κοινωνία - και σε αυτά δυστυχώς γίνεται διάλογος κουφών και αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση. Προς Θεού, δεν εννοώ ότι πρέπει σε όλα να συμφωνούν όλοι γιατί τότε το δημοκρατικό μας πολίτευμα δεν θα διέφερε από αυτό του Κιμ Γιονγκ Ουν.

Είναι όμως τόσο δύσκολο να δούμε μια συνεννόηση για τα εθνικά μας θέματα που δοκιμάζονται το τελευταίο διάστημα και απειλούν την ειρηνική συνύπαρξη με τους γείτονές μας;

Είναι τόσο δύσκολο να συμφωνήσουν ότι η ασφάλεια των πολιτών είναι μέγιστη προτεραιότητα και η ανομία όπου εκδηλώνεται να χτυπιέται χωρίς έλεος και διάφορα ναι μεν αλλά;

Είναι τόσο δύσκολο να συμφωνήσουν ότι τα πανεπιστήμια είναι χώρος εκπαίδευσης, έρευνας και διακίνησης ιδεών και όχι άντρο μπαχαλάκηδων, διακινητών ναρκωτικών και λαθραίων προϊόντων;

Είναι τόσο δύσκολο να συμφωνήσουν ότι σε μια ευνομούμενη πολιτεία δεν υπάρχουν άβατα και καταλήψεις ξένης ιδιοκτησίας;

Εκ των πραγμάτων, φαίνεται ότι είναι πολύ δύσκολο, ενώ είναι πανεύκολο να ψηφίζονται απ’ όλους αυξήσεις μισθών και συντάξεων! Οπως είναι εύκολο να ψηφιστεί μια άξια κατά γενική ομολογία δικαστίνα για το ύπατο αξίωμα, επειδή είναι γυναίκα, καλή επιστήμων και δεν έχει εκτεθεί με κομματικές τοποθετήσεις παρά μόνο με προοδευτικές ευαισθησίες!

Ο φαρισαϊσμός δυστυχώς περισσεύει στο πολιτικό μας σύστημα και με μεγάλη ευκολία θριαμβολογούμε γιατί η νέα πρόεδρος θα εκλεγεί με 266 ψήφους και γιατί η μεγάλη πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου την περιβάλλει με εμπιστοσύνη.

Λες και πάθαμε τίποτα και δεν ήταν άξιοι Πρόεδροι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ή ο Κωστής Στεφανόπουλος που εξελέγησαν με πολύ λιγότερες ψήφους και περισσότερες ενστάσεις. Λες και δεν μας καίνε ακόμα, ανεξαρτήτως κομματικής τοποθέτησης, τα δάκρυα του Καραμανλή για τη Μακεδονία και δεν φουσκώνουμε από περηφάνια για την ιστορική ομιλία του Στεφανόπουλου μπροστά στον Κλίντον.