Βασίλης Στεφανακίδης

Αποφάσεις για μειώσεις φόρων, νομοσχέδια για ανάπτυξη, άσυλο, επιτελικό κράτος, νέο φορολογικό με φοροελαφρύνσεις για όλους, μειώσεις φόρων που βαρύνουν τα ακίνητα και είχαν διαλύσει την κτηματαγορά κλπ.

Ακόμα βλέπουμε να ανακοινώνονται στρατηγικά σχέδια για πάταξη της γραφειοκρατίας, για μετάβαση στην ψηφιακή εποχή και πολλά άλλα που θα εκσυγχρονίσουν το κράτος σε βάθος χρόνου.

Καλά χρυσά και άγια όλα αυτά αλλά αν κάτι μέχρι σήμερα μέτρησε στον πολύ κόσμο γιατί μπορούν και το βλέπουν και το συγκρίνουν, είναι τα εκκαθαριστικά του ΕΝΦΙΑ. Η ταυτότητα οφειλής που βλέπουν σήμερα και μπορούν να τη συγκρίνουν με την περυσινή και το -22%, είναι ένα απτό δείγμα διαφορετικής πολιτικής με άμεσο αντίκτυπο στην τσέπη του καθενός.

Και ο κόσμος έχει ανάγκη από πολλά τέτοια μικρά δείγματα αλλαγής πολιτικής στην καθημερινότητα του και στον αγώνα επιβίωσης του. Και πρέπει η κυβέρνηση πέρα από τα μεγαλεπήβολα των επενδύσεων, της αλματώδους ανάπτυξης και της δημιουργίας θέσεων εργασίας, να βρει τρόπους να επιλύει προβλήματα της καθημερινότητας σε όλους τους τομείς είτε πρόκειται για την ασφάλεια, τη δικαιοσύνη, την εξυπηρέτηση στα νοσοκομεία, τις δημόσιες υπηρεσίες, την επιστροφή των φόρων στους δικαιούχους, την πληρωμή αποζημιώσεων σε όποιους τις δικαιούνται, την γρήγορη πληρωμή επιδομάτων σε όσους επίσης τα δικαιούνται κλπ.

Δεν λέω σωστή η κινέζικη παροιμία που λέει, αντί να δώσεις ένα ψάρι σήμερα στον πεινασμένο , είναι καλύτερα να τον μάθεις να ψαρεύει, αλλά για τους πολλούς “πεινασμένους” μεταφορικά Έλληνες που είχαν συνηθίσει στο πρόσκαιρο και στο κρατικό φιλοδώρημα, μετράει αυτό πολύ περισσότερο απ΄ ότι νομίζουμε εμείς και τα γενικότερα σχέδια και τις στρατηγικές, τα βλέπει ως “ζήσε Μάη μου...”

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που στις πρόσφατες εκλογές που αναμετρήθηκαν δυο τελείως αντίθετες πολιτικές, ναι μεν ο Μητσοτάκης πήρε 40%, αλλά και ο Τσίπρας όχι μόνο δεν κατατροπώθηκε αλλά πέτυχε ένα ποσοστό 31.5% που όχι απλά τον κρατά μέσα στο παιγνίδι αλλά του έδωσε μια ισχυρή βάση να ελπίζει γρήγορη επάνοδο του στην εξουσία.

Και δεν χρειάζεται επιστημονικές αναλύσεις για να μάθουμε από που προήλθε αυτό το ισχυρό ποσοστό. Από τους χιλιάδες του “κάλλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρει”. Είναι αυτοί οι χιλιάδες που έμαθαν να βολεύονται με τα διάφορα επιδόματα και ενισχύσεις και δεν θέλουν να μοχθήσουν και να ιδρώσουν σε μια οιαδήποτε δουλειά για να πάρουν στο τέλος τα ίδια άντε και λίγο περισσότερα.

Αυτές τις νοοτροπίες δεν μπορεί κανείς να τις αλλάξει εύκολα, μπορεί όμως μια κυβέρνηση να προσφέρει άλλα που δεν είναι απαραίτητο να έχουν οικονομικό κόστος αλλά να είναι λύσεις σε μικρά καθημερινά προβλήματα που θα δείχνουν ότι το κράτος, η κυβέρνηση τους υπολογίζει και δουλεύει με γνώμονα τη βελτίωση των συνθηκών ζωής σε όλα τα επίπεδα. Και επειδή μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν, όλοι αυτοί οι τεχνοκράτες και μη υπουργοί, να στύψουν το κεφάλι τους να βρουν λύσεις στα απλά προβλήματα του τομέα τους και να γίνουν αυτές αισθητές και στον τελευταίο πολίτη.

Διαφορετικά στο τέλος της τετραετίας μπορεί οι οικονομικοί δείκτες να πετούν, όμως στο μεταξύ, θα έχουν πετάξει και οι ψηφοφόροι εκείνοι που δίνουν τις πλειοψηφίες πότε από δω και πότε από εκεί.