Βασίλης Στεφανακίδης

Οι δε παρουσιάζουν σαν κόλαση αυτό που ζούμε, την οποία με κάποιον μαγικό τρόπο θα μετατρέψουν σε επίγειο παράδεισο. Ενδιαμέσως υπάρχουν κάποιοι μικρότεροι μάγοι που προτείνουν τις δικές τους εναλλακτικές διαδρομές που οδηγούν κι αυτές σε κάποιον άλλο παράδεισο.

Και ο απλός πολίτης αναρωτιέται τελικά τι δεν καταλαβαίνει και πού τελειώνει το ψέμα και αρχίζει η αλήθεια γιατί τα ευρηματικά διλήμματα και σλόγκαν των κομμάτων, αντί να τον διαφωτίζουν, τον μπερδεύουν χειρότερα. Προσωπικά δεν ξέρω αν θα επιβεβαιωθούν ξανά οι δημοσκόποι και αν το αποτέλεσμα της ετυμηγορίας του ελληνικού λαού είναι προδιαγεγραμμένο, σαν κισμέτ ένα πράμα, ή αν θα δούμε κάποιες εκπλήξεις αναπάντεχες.
Αυτό που ξέρω, όμως, στα όχι και λίγα χρόνια της ενασχόλησης με τους αριθμούς και την οικονομία είναι πως πρέπει να κρατάμε πολύ μικρό καλάθι για όλα αυτά που ακούμε και να τριπλοφιλτράρουμε τις προεκλογικές υποσχέσεις. Και αυτό γιατί στην οικονομία δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις, ούτε αλλάζουν τα πράγματα με το πάτημα ενός κουμπιού. Η ευκολοπιστία, άλλωστε, είναι ο συντομότερος δρόμος προς την απογοήτευση. Τι έχουμε λοιπόν σήμερα ενώπιόν μας και θέλουμε να αλλάξει πάραυτα;

■ Εχουμε μια χώρα και μια οικονομία βαριά τραυματισμένες από την πολύχρονη κρίση.
■ Εχει χαθεί το 25% του ΑΕΠ και έχει υποθηκευτεί για 99 χρόνια η δημόσια περιουσία.
■ Οι προ κρίσης μισθοί έχουν περικοπεί 30%-50%.
■ Το ίδιο και οι συντάξεις.
■ Σε αυτούς τους περικομμένους μισθούς έχουν προστεθεί φόροι και εισφορές 10%-15% χονδρικά.
■ Εκατοντάδες χιλιάδες δεσμευμένοι τραπεζικοί λογαριασμοί και κατασχεμένα σπίτια και 3 εκατομμύρια συμπολίτες μας είναι χρεωμένοι σε Εφορία και Ταμεία.
■ Οι νέες δουλειές που προσφέρονται στην πλειονότητά τους είναι περιστασιακές και με αμοιβές, στην καλύτερη περίπτωση, 500 ευρώ.
■ Το καλύτερα εκπαιδευμένο δυναμικό της χώρας έχει μεταναστεύσει για να επιβιώσει και να ξεφύγει από την ανεργία ή να γίνει delivery boy.
■ Ο δημόσιος τομέας είναι αντιπαραγωγικός, υπερμεγέθης, αναξιολόγητος , χωρίς υποχρεώσεις και μόνο με απαιτήσεις.

■ Ο ιδιωτικός τομέας κυνηγημένος, αποδεκατισμένος και υπερχρεωμένος από τις ιδεοληπτικές φορολογικές αγκυλώσεις τόσο των κυβερνήσεων όσο και των δανειστών.
■ Οι νέες επενδύσεις ανύπαρκτες, καθώς τα αντικίνητρα βουνό.
■ Οι δημόσιες επενδύσεις σε καταστολή για να εξοικονομηθούν προεκλογικά επιδόματα.
■ Τα δημοσιονομικά μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και άνωθεν η δαμόκλειος σπάθη των υποχρεωτικών πλεονασμάτων 3,5% ετησίως.
■ Το δημόσιο χρέος στο 181% του ΑΕΠ.
■ Η ανάπτυξη κάτω από 2%.
■ Το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου διευρύνεται συνεχώς.
■ Η δημόσια υγεία και οι δομές της σε διάλυση.
■ Η δημόσια παιδεία υποχρηματοδοτημένη και κατειλημμένη από το καθηγητικό κατεστημένο και το φοιτητικό κίνημα.
■ Η δημόσια ασφάλεια μόνο κατ’ ευφημισμόν μπορεί ακόμα να αποκαλείται έτσι.
■ Οι εθνικοί κίνδυνοι εξ ανατολών εντονότεροι από ποτέ.

Σαφώς και στο παρόν σημείωμα δεν μπορεί να περιληφθεί ένας ευρύτερος κατάλογος προβλημάτων και παθογενειών που υπάρχουν στη χώρα όπου κάποιοι νομίζουν ότι επειδή έληξαν τα μνημόνια λύθηκαν τα περισσότερα θέματα.

Ωστόσο και αυτή η αδρή σταχυολόγηση των προβλημάτων που έχει να διαχειριστεί η όποια κυβέρνηση προκύψει από τις εκλογές φρονώ πως δεν μπορεί να μας αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Η ζημιά που έχει γίνει στις ζωές μας, δυστυχώς, αφήνει μόνιμες βλάβες και όσα θετικά μέλλει να συμβούν στο άμεσο μέλλον, περισσότερο με παυσίπονα θα μοιάζουν και δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την αιτία του προβλήματος.
Η επόμενη γενιά ίσως να έχει κάποιες ελπίδες, αν ακολουθηθούν με ευλάβεια κανόνες εκσυγχρονισμού και ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων του αναπτυξιακού μοντέλου της οικονομίας.