Βασίλης Στεφανακίδης

Τελευταίο παράδειγμα, ο σάλος που έχει προκληθεί με αφορμή το κτίσιμο δύο πολυτελών ξενοδοχείων στην ευρύτερη περιοχή της Ακρόπολης, εκ των οποίων το ένα είναι σχεδόν τελειωμένο και το δεύτερο στο στάδιο της ανοικοδόμησης.

Οι περίοικοι λοιπόν όταν είδαν το πρώτο ξενοδοχείο των 10 ορόφων και πληροφορήθηκαν και για τα σχέδια του δεύτερου, διαπιστώνοντας ότι ο όγκος τους εμποδίζει τη θέα (τους) στην Ακρόπολη, άρχισαν να συλλέγουν υπογραφές για το σταμάτημα του δεύτερου και -γιατί όχι- το γκρέμισμα του ήδη ανεγερθέντος. Επιστολές διαμαρτυρίας στο υπουργείο Πολιτισμού, στους πάσης φύσεως φορείς και επαγγελματίες της ευαισθησίας και σε όσους έχουν φωνή στα μέσα ενημέρωσης.

Το πρώτο όμως και βασικό ερώτημα που μου έρχεται στα χείλη είναι το εξής: Οι επενδυτές που αποφάσισαν να χτίσουν ξενοδοχεία στο Κουκάκι και στου Μακρυγιάννη το έκαναν αυθαίρετα και κατά παράβαση της κείμενης νομοθεσίας; Προφανώς όχι. Πήραν όλες τις σχετικές άδειες τόσο από την Πολεοδομία όσο και από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, από το υπουργείο Τουρισμού και ποιος ξέρει από πού αλλού, όπως προβλέπεται για τις τουριστικές επενδύσεις.

Με βάση λοιπόν αυτές τις άδειες και το πράσινο φως από τις δημόσιες αρχές, προχώρησαν στην ανέγερση και είχαν σε κάθε βήμα της ανοικοδόμησης τους εποπτεύοντες ελεγκτές των διαφόρων υπηρεσιών έτσι ώστε να μην προβούν σε οικοδομικές αυθαιρεσίες τόσο ως προς την έκταση όσο και ως προς το επιτρεπόμενο ύψος.

Πώς λοιπόν εκ των υστέρων μπορεί να προβάλλονται αντιρρήσεις από τους ευαίσθητους περιοίκους; Φταίει ο επενδυτής ή το επίσημο κράτος που τους έδωσε τις άδειες; Φταίνε μήπως οι υπάλληλοι που χειρίστηκαν τους φακέλους των επενδύσεων ή οι νόμοι του κράτους που κλήθηκαν να εφαρμόσουν; Ναι, ούτε σε μένα αρέσει να βλέπω 10ώροφα κτίρια περιμετρικά αυτού του παγκόσμιου μνημείου, ούτε φυσικά και τα αμέτρητα χαλάσματα που χάσκουν χωρίς καμιά μέριμνα πέριξ της Ακροπόλεως, ακόμα και πάνω στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου.

Πλην όμως, το μέγα ερώτημα είναι να βρούμε πού έγκειται η παρανομία αυτών που χτίζουν ό,τι χτίζουν. Μακάρι να αποφάσιζε το κράτος να αποζημιώσει όλους τους ιδιοκτήτες σε ακτίνα, για παράδειγμα, 1.000 μέτρων από τον Ιερό Βράχο, να γκρέμιζε όλες τις πολυκατοικίες και να δημιουργούσε ένα τεράστιο αρχαιολογικό πάρκο από το Θησείο μέχρι τους Στύλους του Ολυμπίου Διός.

Γίνεται όμως αυτό; Ε, όχι, δεν γίνεται. Τι μπορεί να γίνει; Να αλλάξουν οι όροι δόμησης στην ευρύτερη περιοχή ακόμα και τώρα. Γιατί, όπως εκδόθηκαν οι άδειες για τα εν λόγω ξενοδοχεία, όσο θα υπάρχουν οι ίδιοι νόμοι, κάλλιστα μπορεί να εμφανιστούν και άλλοι υποψήφιοι επενδυτές για να σηκώσουν 10ώροφες οικοδομές στην περιοχή. Ας καθορίσουν εφεξής ένα επιτρεπόμενο ύψος για να μην ξεπροβάλλουν μίνι ουρανοξύστες που θα σκιάζουν την Ακρόπολη.

Με αφορμή, δε, την οικοδόμηση στην Ακρόπολη, μου ήρθε στο μυαλό και μια άλλη περίπτωση που αφορά στο Σούνιο. Εκεί λοιπόν υπάρχει ένας νόμος που απαγορεύει την οικοδόμηση στα οικόπεδα από τα οποία είναι ορατός ο Ναός του Ποσειδώνα και δεν δίνονται άδειες ούτε για επισκευή παλιών κτισμάτων που υπήρχαν πριν από τον νόμο.

Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Ολοι οι γύρω λόφοι έχουν χτιστεί νύχτα και με αυθαίρετα, όσοι έχουν κληρονομήσει παλιά κτίσματα και θέλουν να είναι νόμιμοι δεν μπορούν να αλλάξουν ούτε ένα κεραμίδι, ενώ παρακάμφθηκε ο νόμος και χτίστηκε και υπερπολυτελές ξενοδοχείο με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες, του οποίου οι ένοικοι απολαμβάνουν στο πιάτο τον Ναό του Ποσειδώνα. Δηλαδή το ίδιο κράτος που δεν επιτρέπει τις επισκευές στα χαμόσπιτα δεν γκρεμίζει ούτε τα αυθαίρετα που φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια και επιπλέον δίνει και νόμιμη άδεια για ξενοδοχειακή επένδυση.
Δεν είναι όλα αυτά ο απόλυτος παραλογισμός;