Βασίλης Στεφανακίδης

Την πρώτη φορά ήταν, όταν έτυχε να χρειαστώ τις υπηρεσίες ενός υδραυλικού, ο οποίος μετά το πέρας της εργασίας του με ρώτησε αν ήθελα απόδειξη. Και ποια θα είναι η διαφορά τον ρώτησα κάνοντας τον ανήξερο. 50 χωρίς απόδειξη, 62 με απόδειξη μου απάντησε με τον πλέον φυσικό τρόπο. Δεν υπέκυψα. Με απόδειξη του είπα. Κούνησε το κεφάλι με απογοήτευση γιατί θα αναγκαζόταν πλέον να τα εμφανίσει στη φορολογική του δήλωση και πρόσθεσε, “αναρωτιέμαι τι θα την κάνεις την απόδειξη”.

Έκανα πως δεν άκουσα το καρφί και δεν έδωσα συνέχεια, γιατί χρόνια ολόκληρα προσπαθώ να πείσω τους γύρω μου αλλά και με τη δημόσια γραφή μου, πως είναι χρέος όλων μας να πληρώνουμε αυτά που μας αναλογούν και πως αν όλοι το κάνουμε τότε το κράτος δεν θα έχει ανάγκη να μας αυξάνει συνεχώς τους φόρους.

Τη δεύτερη φορά ένοιωσα πιο άβολα, καθώς απέναντι μου είχα ένα γιατρό, από τη γνωμάτευση του οποίου και τις υπηρεσίες του, εξαρτιόμουν κυριολεκτικά και ήθελα να έχω μια πιο ανθρώπινη σχέση και όχι μια ψυχρή επαγγελματική σχέση αγοράς υπηρεσιών. Αν θέλετε απόδειξη μου είπε ο καθηγητής γιατρός 124 ευρώ. Χωρίς απόδειξη 100 ευρώ. Α, και να σας θυμίσω πρόσθεσε ο γιατρός, πως οι αποδείξεις μας πλέον, δεν εκπίπτουν στη φορολογική σας δήλωση. Αμφιταλαντεύτηκα προς στιγμήν αλλά και πάλι έμεινα πιστός στις αρχές μου. Όμοια και σε ανάλογες περιπτώσεις που μου έτυχαν στη διάρκεια της χρονιάς.

Προχθές μέρες που είναι πραγματοποίησα μια οικογενειακή έξοδο, από τις ελάχιστες πλέον που αντέχω, όπως οι περισσότεροι συμπολίτες μας. Τα παιδιά στο εστιατόριο γνωστά από χρόνια, είχαν το θάρρος της γνωριμίας όπως και με τους περισσότερους πελάτες τους που λίγο πολύ ήξεραν τι δουλειές κάνουν και μπορούν να ξεχωρίζουν τον εφοριακό από μακριά.

Στο τέλος της βραδιάς έσκυψε στο αυτί μου ο σερβιτόρος και μου είπε. Με κάρτα και απόδειξη 186 ευρώ, μετρητά χωρίς ΦΠΑ, 150. Δεν έχω μετρητά προσποιήθηκα. Θα πληρώσω αναγκαστικά με κάρτα.

Εν τω μεταξύ χωρίς να είμαι ιδιαίτερα σχολαστικός, κρατώ σε ένα κουτί όλες τις αποδείξεις, από γιατρούς, ηλεκτρολόγους, υδραυλικούς, ταβερνιάρηδες και μέσα στις γιορτές περισσότερο σαν παιχνίδι το άνοιξα και άρχισα να προσθέτω τα ποσά που πλήρωσα μέσα στην τρέχουσα χρονιά.

Η σούμα χονδρικά βγήκε γύρω στις 3.000 μόνο για τέτοιες δαπάνες. Δηλαδή πλήρωσα από τη τσέπη μου περίπου 750 ευρώ περισσότερα σε ΦΠΑ προκειμένου να έχω στο κουτί τις αποδείξεις αυτών των επαγγελματιών. Αποδείξεις που δεν μετράνε πουθενά μια και το λεγόμενο αφορολόγητο( αυτό που τέλος πάντων έχει απομείνει) και μόνο από το σούπερ μάρκετ και τα μεγάλα καταστήματα υπερκαλύπτεται και με το παραπάνω.

Μετά ταύτα άδειασα το περιεχόμενο του κουτιού στα σκουπίδια μια και η χρονιά τελείωσε κι αυτή η κίνηση, μου άφησε μια πίκρα και μια έντονη αμφισβήτηση στην αυτοεκτίμηση μου. Γιατί καλή η φορολογική συνείδηση αλλά κι αυτά τα 750 ευρώ πόσες τρύπες θα μπορούσαν να κλείσουν!

Όσο δε για την ανταποδοτικότητα των φόρων προς τον πολίτη καλύτερα να μην ανοίξω αυτό το κεφάλαιο μέρες που είναι.