Βασίλης Στεφανακίδης

Λένε, για παράδειγμα, ότι η ανεργία έπεσε στο 19% από 27%, και εμείς το μόνο που βλέπουμε είναι να ανοίγουν δουλειές του ποδαριού με τις λεγόμενες ελαστικές μορφές απασχόλησης. Τουτέστιν, περιοδική απασχόληση με τετράωρα και μισθούς των 350-400 ευρώ ή στην καλύτερη περίπτωση καθημερινή απασχόληση με μισθούς των 560 ευρώ ανεξαρτήτως προσόντων, πτυχίων, προϋπηρεσίας κ.λπ. Αν με αυτά τα πενιχρά εισοδήματα που παίρνει σχεδόν το 1/3 των απασχολουμένων στον ιδιωτικό τομέα η κυβέρνηση μπορεί να κομπορρημονεί ότι έριξε την ανεργία ή αν θεωρεί ότι οι εποχικές δουλειές των 3-4 μηνών έχουν λύσει το πρόβλημα, τότε μάλλον ζούμε σε διαφορετικές χώρες. Εκτός κι αν εννοεί τις προσλήψεις που κάνουν αφειδώς σε Δημόσιο και δήμους.

Με πόνο καρδιάς μιλάνε για τους χιλιάδες νέους επιστήμονες που έχουν μεταναστεύσει τα τελευταία χρόνια στο εξωτερικό και πως η έγνοια τους είναι να τους πείσουν να γυρίσουν πίσω. Ναι, αλλά σε ποιες δουλειές και με πόσα χρήματα;

Υποστηρίζουν ότι η χώρα μπήκε σε αναπτυξιακή τροχιά καθώς στο εξάμηνο εμφανίζεται ανάπτυξη 1,8%. Αυτή όμως η ανάπτυξη, όταν δεν έχει κανέναν αντίκτυπο στην αγορά, στην κατανάλωση και την απασχόληση, σημαίνει ότι δεν προέρχεται από άμεσες επενδύσεις, αλλά από άλλους τομείς, όπως ο τουρισμός, οι εξαγωγές, τα κοινοτικά κονδύλια κ.λπ.

Το μέγα ζητούμενο όμως είναι η ελληνική οικονομία να αποκτήσει ξανά την εμπιστοσύνη των επενδυτών, ξένων και Ελλήνων, και αυτό δεν φαίνεται εν τοις πράγμασι και δεν είναι καθόλου τυχαίο.

Η φορολογία των επιχειρήσεων δεν είναι καθόλου ανταγωνιστική σε σχέση με άλλες χώρες στην περιοχή, η απόδοση Δικαιοσύνης σέρνεται για πολλά χρόνια και ο υποψήφιος επενδυτής φυσικά δεν θέλει να είναι όμηρος των ελληνικών δικαστηρίων και της ελληνικής γραφειοκρατίας, η οποία όχι μόνο δεν έχει μειωθεί, αλλά σε πολλές περιπτώσεις έχει γίνει πιο πολύπλοκη και πολυδαίδαλη επί των ημερών της σημερινής κυβέρνησης. Χώρια τις ωμές παρεμβάσεις σε διεθνείς διαγωνισμούς, όπως στο νοσοκομείο «Ερρίκος Ντυνάν», όπου ο πρωθυπουργός προεξόφλησε ότι θα περάσει στο Δημόσιο μεσούσης της διαδικασίας στην οποία συμμετέχουν πέντε υποψήφιοι, ανάμεσά τους και ξένοι.

Διατείνονται επίσης ότι στην τρέχουσα χρονιά θα πετύχουν υπερπλεόνασμα πάνω από 3,5% που μας έχουν επιβάλει οι δανειστές και με αυτό δημιουργείται δημοσιονομικός χώρος τόσο για τη μη περικοπή των συντάξεων όσο και για παροχές, επιδόματα, μπόνους και προσλήψεις.
Αποκρύπτεται βέβαια επιμελώς πώς θα προκύψει αυτό το «ματωμένο» υπερπλεόνασμα, γιατί η αλήθεια πονάει τους βαριά υπερφορολογημένους πολίτες, τις απλήρωτες επιχειρήσεις-προμηθεύτριες του Δημοσίου, το περικομμένο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων κ.λπ.

Κομπάζουν για την κοινωνική τους πολιτική και την επιδότηση ενοικίου για 600.000 φτωχά νοικοκυριά που είχαν μεν ανακοινώσει, αλλά στη συνέχεια μείωσαν τον αριθμό τους στο μισό. Παρέλκει η αναφορά στην κατάσταση των δημόσιων νοσοκομείων και των παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας, που ελάχιστα πλέον διαφέρουν από τριτοκοσμικές χώρες, ή στη δημόσια ασφάλεια και την παιδεία.

Και φυσικά, ούτε λόγος για το βιοτικό επίπεδο της πλειονότητας των νοικοκυριών, τα χρέη τους, τις ρυθμίσεις επί ρυθμίσεων, τις απώλειες περιουσιών και το υποθηκευμένο μέλλον των παιδιών τους.

Η κατάσταση, επομένως, δεν είναι για να περηφανεύονται που τελείωσε το μνημόνιο χάριν των ενεργειών τους. Η συνολική εικόνα είναι ζοφερή και θα παραμείνει έτσι για πολλά χρόνια αφού δέσμευσαν τη χώρα. Και για τους περισσότερους από εμάς, όποιους αριθμούς κι αν μας παρουσιάζουν, όσες ψεύτικες υποσχέσεις κι αν μοιράζουν, η πραγματικότητα δεν πρόκειται να αλλάξει.