Βασίλης Στεφανακίδης

Εδώ και μήνες με μπροστάρη τον ίδιο τον πρωθυπουργό, προσπαθούν να μας πείσουν πως τα βάσανα μας τελειώνουν τον Αύγουστο που λήγει το πρόγραμμα και πως μετά ταύτα επιστρέφουμε στην κανονικότητα. Δεν μας διευκρινίζουν βέβαια τι εννοούν κανονικότητα, όταν έχουν ήδη προνομοθετήσει μέτρα που αφορούν στα επόμενα χρόνια και έχουν αναλάβει υποχρεώσεις για λογαριασμό της χώρας σε βάθος δεκαετιών.

Αυτές τις μέρες ,ήρθαν πάλι οι θεσμοί και προσπαθούν να βγάλουν άκρη τι έχουμε κάνει με τα προαπαιτούμενα για το κλείσιμο της 4ης αξιολόγησης, έτσι ώστε να να την κλείσουν μέχρι τις 21 Ιουνίου, για να δουν στη συνέχεια με τι άλλο μπορούν να μας δεσμεύσουν για την μεταμνημόνιο εποχή, καθώς καμιά εμπιστοσύνη δεν μας έχουν πως δεν θα αρχίσουμε να ξεψηφίζουμε μεταρρυθμίσεις και να αρχίσουμε εκ νέου τις σπατάλες.

Και τι διαπιστώνουν από τις πρώτες επαφές; Πως τα περισσότερα από τα προαπαιτούμενα που δεσμευτήκαμε να τα έχουμε τελειώσει, είναι σχεδόν αδύνατον να το κάνουμε μέσα σε αυτά τα στενά χρονικά περιθώρια. Ποια είναι λοιπόν η διαπραγματευτική γραμμή του κυβερνητικού επιτελείου; Να τους πείσουμε να κλείσουμε τη συμφωνία όπως-όπως και τα εναπομείναντα προαπαιτούμενα να τα υλοποιήσουμε μετά το πέρας του προγράμματος(πώληση μονάδων ΔΕΗ,άλλες ιδιωτικοποιήσεις, κτηματολόγιο κλπ). Και άντε οι θεσμοί, επειδή κουράστηκαν κι έχουν οι Ευρωπαίοι πολλά άλλα σημαντικότερα προβλήματα να αντιμετωπίσουν, όπως το θέμα της Ιταλίας, θα μας το κάνουν χάρη; Όχι βέβαια. Δεν θα μας δώσουν την τελευταία δόση μέχρι να εκπληρώσουμε τα υπεσχημένα και βέβαια στο θέμα του χρέους θα κάνουν την πάπια γιατί μέχρι το 2021 είμαστε καλυμμένοι και μπορούμε θεωρητικά να αντιμετωπίσουμε τις δόσεις των δανείων μας. Και Κύριος οίδε τι άλλες δεσμεύσεις θα μας επιβάλλουν με ή χωρίς το ΔΝΤ ώστε να δέσουν το γάιδαρο τους.

Είναι λοιπόν μια τέτοια εξέλιξη καθαρή έξοδος και επιστροφή στην κανονικότητα όπως προβάλλει το προπαγανδιστικό σποτάκι του πρωθυπουργού; Αυτό είναι το δίκαιο που γίνεται πράξη; Κατά την άποψη μου όχι. Η κυβέρνηση προσπαθεί για άλλη μια φορά να αποφύγει το πικρό ποτήρι κερδίζοντας χρόνο ολίγων μηνών ώστε να προσφύγει σε εκλογές χωρίς να κόψει αυτή τις συντάξεις, χωρίς να μοιράσει ΕΝΦΙΑ και στους πιο αδύναμους όπως αυτός θα προκύψει από την αναπροσαρμογή των αντικειμενικών αξιών, ελπίζοντας πως έτσι θα συγκρατήσει ένα σημαντικό ποσοστό της δύναμης της.

Γιατί περί αυτού ομιλούμε. Το ξέρουν και οι ίδιοι πως τις εκλογές οψέποτε κι αν γίνουν θα τις χάσουν. Το ζητούμενο είναι με ποια διαφορά και πως θα ναρκοθετήσουν τον επόμενο με τις σκληρές αποφάσεις που θα κληθεί να εφαρμόσει με το καλημέρα επειδή η παρούσα κυβέρνηση τις νομοθέτησε. Με άλλα λόγια, ελαφρότητα από τη μια και κουτοπονηριά από την άλλη με την καυτή πατάτα να φεύγει στα χέρια του επόμενου και εκ του ασφαλούς επαναστατική αντιπολίτευση.