Βασίλης Στεφανακίδης

Τις τελευταίες μέρες ο Τραμπ, που οι Αμερικανοί αποφάσισαν να του αναθέσουν τη διοίκηση της χώρας τους, άνοιξε τον ασκό του Αιόλου, ανακαλώντας τη συμφωνία ελέγχου του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν, την οποία είχε υπογράψει ο προκάτοχός του Ομπάμα μαζί με τους Ευρωπαίους συμμάχους του. Λίγες ώρες μετά από αυτή την ανόητη απόφαση Τραμπ, τον ουρανό της Μέσης Ανατολής σχίζουν πύραυλοι ιρανικοί, ισραηλινοί και συριακοί.

Και είναι ελάχιστοι όσοι θεωρούν ότι το γεγονός αυτό μπορεί να θεωρηθεί μεμονωμένο και χωρίς συνέχεια. Οι περισσότεροι διεθνείς αναλυτές πιστεύουν πως τα χειρότερα έρχονται αν οι Ευρωπαίοι δεν καταφέρουν να πείσουν τον Τραμπ να μην εφαρμόσει την απόφασή του. Και πώς να πείσεις κάποιον με λογικά επιχειρήματα όταν αυτός έχει πάρει διαζύγιο από τη λογική εδώ και πολύ καιρό και παρ’ όλα αυτά οι συμπατριώτες του τον εμπιστεύτηκαν;

Αν λοιπόν καταστεί οριστικό και η συμφωνία Ομπάμα γίνει παρελθόν και επανέλθει το εμπάργκο στο Ιράν, οι συνέπειες δεν θα είναι μόνο η ανάφλεξη ανάμεσα στις χώρες που περιβάλλουν τη μαρτυρική Συρία αλλά και ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ρωσία, που εκπροσωπούν στην περιοχή τα δικά τους συμφέροντα, αλλά και μια νέα παγκόσμια οικονομική κρίση. Ηδη τα επιτόκια των αμερικανικών ομολόγων έχουν πάρει την ανιούσα, το πετρέλαιο το ίδιο, ενώ είναι θέμα λίγου χρόνου να αρχίσουν να ματαιώνονται εμπορικά συμβόλαια εκατοντάδων δισ. που έχουν συναφθεί μεταξύ Ιράν, Ευρωπαίων και Αμερικανών μετά την άρση της πολυετούς διεθνούς απομόνωσης του Ιράν. Και κάτι τέτοιο δεν θα πλήξει μόνο την ευρωπαϊκή οικονομία αλλά μπορεί να δημιουργήσει ένα ντόμινο που θα συμπαρασύρει σε μια νέα παγκόσμια οικονομική κρίση την οποία στο τέλος αυτοί που θα την πληρώσουν ακριβότερα θα είναι οι οικονομικά αδύνατοι. Και φυσικά δεν χρειάζεται φαντασία για να καταλάβει κανείς ποιοι είναι τα βατράχια στον βάλτο που τσακώνονται τα βουβάλια!

Η κυβέρνησή μας, λοιπόν, παρά τους μυριάδες αστάθμητους παράγοντες και τους κινδύνους που ελλοχεύουν για την οικονομία μας, επιμένει σε αυτή τη μπούρδα που λέγεται «καθαρή έξοδος» και επαίρεται ότι σε λίγους μήνες η χώρα θα αποτινάξει τα μνημόνια και θα σταθεί μόνη στα πόδια της.

Την ώρα δηλαδή που σε παγκόσμια κλίμακα έχει σημάνει συναγερμός για το τέλος του φθηνού χρήματος, ο Τσίπρας και η παρέα του πιστεύουν πως δεν χρειαζόμαστε εγγυήσεις για να βγούμε στις αγορές. Θα χτυπούν τα νταούλια και οι αγορές θα χορεύουν καρσιλαμά! Οπως το όχι και τόσο μακρινό 2015, που οι εχέφρονες δεν θέλουν καν να το θυμούνται.

Και όχι μόνο αυτό, αλλά κάνουν και σχέδια ρήξης με τους δανειστές αν αυτοί δεν μας αφήσουν να αυξήσουμε τους μισθούς, να μην περικόψουμε τις συντάξεις, να μη μοιράσουμε bonus και να μην κάνουμε προσλήψεις στο Δημόσιο. Οποία ελαφρότης!

Λες και ξαφνικά τα κοράκια των αγορών, όπως τα αποκαλούσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια, έγιναν ξαφνικά λευκά άκακα περιστέρια και μας περιμένουν πώς και πώς να μας προσφέρουν άφθονο φθηνό χρήμα γιατί αισθάνονται τύψεις που στο παρελθόν είχαν κλείσει τις κάνουλές τους.

Κούνια που τους κούναγε όλους αυτούς που διακινούν τέτοιες ηλιθιότητες. Και αν τα έλεγαν μεταξύ τους στα μπαράκια που μαζεύονται, όπως τότε που εκπροσωπούσαν το 3% του εκλογικού σώματος, με γεια τους με χαρά τους. Το κακό είναι ότι το κάνουν και τώρα που κρατούν στα χέρια τις τύχες όλων μας παρ’ όλες τις κατραπακιές που έφαγαν από τους δανειστές και παρ’ όλες τις κωλοτούμπες και τον εκτροχιασμό από το λεγόμενο ιδεολογικό τους στίγμα και το αριστερό τους πρόσημο.