Βασίλης Στεφανακίδης

Δεν ξέρω ποια είναι η σωστή λέξη για να αποδώσει την αλήθεια, ωστόσο ξέρω πώς όμηρος σίγουρα είναι ολόκληρη η Ελλάδα στον “ετσιθελικό” τσαμπουκά του Ερντογάν.

Οι Ελληνικές κυβερνήσεις ιστορικά, στα εκάστοτε προβλήματα προκύπτουν με τους γείτονες και τις παράλογες απαιτήσεις τους, έχει σαν μοναδικό καταφύγιο και ασπίδα, το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συμβάσεις.

Πόσο όμως βοηθά αυτή η πρακτική όταν απέναντι σου, έχεις κάποια χώρα που γράφει στα παλιότερα των υποδημάτων της και το διεθνές δίκαιο αλλά και τις διεθνείς συμβάσεις που και η ίδια έχει υπογράψει στο παρελθόν; Και τελικά πόση σημασία έχει να σου αναγνωρίζει η διεθνής κοινότητα τι δίκιο σου αλλά στην πράξη να γίνεται αυτό που θέλει ο κακός γείτονας παίρνοντας de facto ό,τι θέλει;

Για παράδειγμα πριν 44 χρόνια η Τουρκία έκανε απόβαση στην Κύπρο και κατέλαβε το μισό νησί. Όλος ο πολιτισμένος κόσμος καταδίκασε την επέμβαση, δεκάδες καταδικαστικά ψηφίσματα εξέδωσε ο ΟΗΕ, εκατοντάδες ξένοι ηγέτες αναγνώρισαν το δίκιο των Ελληνοκυπρίων και ζήτησαν την εφαρμογή των διεθνών κανόνων αλλά η κατάσταση παραμένει απαράλλαχτη από το 1974 μέχρι σήμερα.

Το 1996 έγινε το γνωστό επεισόδιο στις βραχονησίδες των Ιμίων οι οποίες με βάση τις διεθνείς συμβάσεις ανήκουν στην Ελλάδα. Μετά το επεισόδιο στα Ιμια που κατά τα άλλα θεωρούνται ελληνική επικράτεια, δεν μπορεί να ζυγώσει ούτε ελληνική κατσίκα. Με βάση το διεθνές δίκαιο, εμείς έχουμε πλήρη κάλυψη και όλα τα δίκια του κόσμου, αλλά στην πράξη τι σημασία έχει, όταν ούτε ο υπουργός Άμυνας δεν μπορεί να πλησιάσει για να πετάξει ένα στεφάνι στη μνήμη των Ελλήνων στρατιωτικών που σκοτώθηκαν στο προκλητικό επεισόδιο του 1996;
Η Κύπριοι αποφάσισαν να προχωρήσουν σε έρευνες για κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου εντός της Κυπριακής ΑΟΖ όπως αυτή έχει συνομολογηθεί από τις διεθνείς συμβάσεις. Το Τουρκικό ναυτικό σε μια επίδειξη ισχύος απαίτησε να φύγει το ερευνητικό Ιταλικό γεωτρύπανο γιατί έτσι γουστάρει και φυσικά το γεωτρύπανο έφυγε και εγκατέλειψε την προσπάθεια. Όλοι αναγνωρίζουν πως η ενέργεια αυτή των Τούρκων δεν έχει καμιά νομική βάση. Ε,και;Αυτό που μετράει είναι πως και πάλι ο τσαμπουκάς της Τουρκίας έπιασε τόπο και το διεθνές δίκαιο έμεινε στα χαρτιά.

Θα πει κανείς και τι μπορούμε να κάνουμε διαφορετικό απέναντι σε ένα κακό γείτονα που το παίζει νταβατζής της περιοχής. Να πάμε σε πόλεμο και να υποστούμε χειρότερα δεδομένης της στρατιωτικής υπεροχής των κακών γειτόνων; Όχι βέβαια. Αλλά από την άλλη πόσες ταπεινώσεις μπορούμε ακόμα να ανεχτούμε και πόσους κλάδους ελαίας θα κραδαίνουμε σε ένα γείτονα που δεν κάνει τίποτα άλλο από το να μας προκαλεί με κάθε ευκαιρία;

Αφού ούτε το διεθνές δίκαιο, ούτε οι Ευρωπαίοι εταίροι μας μπορούν να εγγυηθούν την ασφάλεια μας και την εφαρμογή των κανόνων καλής γειτονίας, πρέπει να βρούμε εναλλακτικούς τρόπους προστασίας της εθνικής μας κυριαρχίας έστω και με οικονομικό κόστος. Η εθνική υπερηφάνεια άλλωστε δεν αποτιμάται σε χρήμα.

Διαφορετικά, επειδή δείχνουμε να φοβόμαστε το κόστος από τη διατάραξη των διακρατικών οικονομικών σχέσεων, αλλά και τη διοχέτευση των εκατομμυρίων μεταναστών που βρίσκονται στα απέναντι παράλια,θα πρέπει να υπομένουμε όλες τις κλιμακούμενες εθνικές ταπεινώσεις στις οποίες μας υποβάλλει ο σουλτάνος Ερντογάν. Αν δεν καταλάβουμε πως το να πουλάμε διαρκώς φιλία σε κάποιον που δεν τον ενδιαφέρει, είναι σα να προκαλούμε μόνοι την τύχη μας. Ας αναλογιστούμε μόνο πως οι προκλήσεις της Τουρκίας εντάθηκαν μετά την ακατανόητη πρόσκληση που απευθύναμε στον Ερντογάν να επισκεφθεί τη χώρα μας και ο οποίος δεν δίστασε να προκαλέσει ακόμα και μέσα στο Ελληνικό Προεδρικό Μέγαρο.