Βασίλης Στεφανακίδης

Δεν χρειαζόμασταν φυσικά την έκθεση του ΟΟΣΑ για να αντιληφθούμε ότι η βασική πηγή των περισσότερων δεινών που μας ταλανίζουν ως πολίτες αλλά και ως εθνική οικονομία είναι η υπερφορολόγηση. Το νιώθουμε στο πετσί μας διαρκώς και επί σειρά ετών όλοι μας είτε έχουμε μικρά εισοδήματα είτε μεγαλύτερα. Η τελευταία δε έκθεση του ΟΟΣΑ που κάνει ψυχρές συγκρίσεις συντελεστών φορολόγησης με άλλες χώρες μάς αδικεί γιατί δεν λαμβάνει υπόψη ούτε τα πραγματικά εισοδήματα των φορολογουμένων, ούτε πόσοι παίρνουν πόσα.

Γιατί, για παράδειγμα, μπορεί η Σουηδία και η Δανία να εμφανίζονται με υψηλότερους συντελεστές από εμάς, το θέμα όμως είναι σε ποιο επίπεδο είναι ο μέσος μισθός, σε ποιο επίπεδο ο κατώτατος μισθός και πόσοι από τους φορολογουμένους ανήκουν στα χαμηλά και τα υψηλά κλιμάκια εσόδων.

Οταν στην Ελλάδα, για παράδειγμα, το εισόδημα των 15.000-20.000 ευρώ έφτασε να θεωρείται ικανοποιητικό για ένταξη στην κατηγορία της μεσαίας τάξης, τότε φρονώ ότι περιττεύει η περαιτέρω συζήτηση. Το γεγονός ότι θεωρείται πλέον προνομιούχα η οικογένεια με μηνιαίο εισόδημα 1.000-1.500 ευρώ μεικτά, γιατί απλά κάτω από αυτό το εισόδημα διαβιοί η συντριπτική πλειονότητα των συμπολιτών μας, είναι το λιγότερο για γέλια.

Αν δε στη ζυγαριά μπουν και οι άλλες παράμετροι, όπως τα δάνεια, οι σωρευμένες υποχρεώσεις στην Εφορία και τις ΔΕΚΟ αλλά και το πραγματικό κόστος των βασικών αγαθών, τότε οι αναλυτές του ΟΟΣΑ -αν έμπαιναν στον κόπο να τα συνυπολογίσουν- είναι βέβαιο ότι θα κατέληγαν σε συμπέρασμα-απορία ότι είναι θαύμα που ζουν ακόμα οι περισσότεροι Ελληνες. Με άλλα λόγια, αυτού του τύπου οι εκθέσεις των διεθνών οργανισμών απλώς βλέπουν νούμερα και ποσοστά και ποτέ τους ανθρώπους που κρύβονται πίσω από τους αριθμούς. Λένε, για παράδειγμα, ότι η Σουηδία και η Δανία έχουν τους υψηλότερους φορολογικούς συντελεστές στην Ευρώπη. Μήπως να τους λυπηθούμε δηλαδή; Εχουμε μήπως τους ίδιους μισθούς, το ίδιο κοινωνικό κράτος; Τα ίδια επιδόματα ανεργίας; Τις ίδιες παροχές και ανταπόδοση φόρων σε υποδομές;

Οταν, για παράδειγμα, ο άνεργος στο Λουξεμβούργο, στη Δανία ή στη Φινλανδία παίρνει επίδομα σχεδόν ες αεί όσο ένα διευθυντικό στέλεχος στην Ελλάδα, τότε για ποια προοπτική και μέλλον μιλάμε;

Κάποτε λέγαμε απαξιωτικά ότι δεν θα τους επιτρέψουμε να μας κάνουν Βουλγαρία. Ε, λοιπόν, στη γειτονική χώρα μπορεί ο μέσος μισθός να είναι στα 400 ευρώ, αλλά αν συνυπολογίσεις ότι το κόστος ζωής είναι κάτω από το μισό του δικού μας και η φορολογία σταθερή στο 10% επί χρόνια, τότε ο λεγόμενος δείκτης ευημερίας μπορεί να είναι και καλύτερος από τον δικό μας. Αν, λοιπόν, δεν κατανοήσουν όχι μόνο στην κυβέρνηση αλλά κυρίως οι δανειστές ότι με αυτή τη φορολογική συνταγή το πρόγραμμά τους δεν πρόκειται να βγει στον αιώνα τον άπαντα και μπορεί στο τέλος να κλαίνε τα λεφτά τους, προκοπή δεν θα δούμε.

Η πολυπόθητη ανάπτυξη δεν έρχεται με τέτοιους φόρους. Πρέπει πάση θυσία να αυξηθεί ο παραγόμενος πλούτος της χώρας, που με τη σειρά του θα φέρει και περισσότερους φόρους, θέσεις εργασίας, άρα και ευχερέστερη αποπληρωμή των υποχρεώσεων της χώρας. Αυτό είναι το Α και το Ω. Αντί λοιπόν οι «σοφοί» του ΔΝΤ και της Ευρώπης, από τη μια, να ομολογούν ότι η φορολογία στην Ελλάδα είναι υπερβολικά υψηλή και αντιαναπτυξιακή, αλλά από την άλλη απαιτούν νέους φόρους με την επίσπευση της μείωσης του αφορολόγητου και αδιαφορούν για την υψηλή φορολογία των επιχειρήσεων που διώχνει τους επενδυτές, ας επιβάλουν στην κυβέρνηση να μειώσει δοκιμαστικά κάποιους φόρους που φρενάρουν την ανάπτυξη της οικονομίας. Είναι βέβαιο ότι μέσα σε έναν χρόνο τα αποτελέσματα θα είναι ορατά και θετικά για τους δείκτες που τόσο πολύ τους ενδιαφέρουν. Εχουμε άλλωστε το παράδειγμα με τον ΦΠΑ που είχε μειώσει ο Σαμαράς στην εστίαση και μετρήσαμε αύξηση εσόδων, αλλά ήρθε η συνέχεια με αυξήσεις ξανά που σήμαναν εκ νέου απώλειες εσόδων.

Επιπλέον, το γεγονός ότι κάθε μήνα διευρύνεται η τρύπα των εσόδων του Δημοσίου δεν τους λέει τίποτα; Μήπως ξαφνικά γίναμε όλοι οι Ελληνες συλλήβδην μπαταξήδες; Το ενδεχόμενο να μην έχουμε πλέον άλλη φοροδοτική δυνατότητα δεν τους περνάει από το μυαλό;