Βασίλης Στεφανακίδης

 Προσπαθώ να θυµηθώ πόσοι και ποιοι µε βάση τα πορίσµατα αυτών των επιτροπών οδηγήθηκαν στο ακροατήριο και τους αποδόθηκαν ευθύνες, αλλά µάταια. Τι απέµεινε τελικά απ’ όλες τις Εξεταστικές; Κάποιες κούτες µε χιλιάδες σελίδες καταθέσεων-ανακρίσεων σε κάποια υπόγεια και µια ανεξίτηλη ρετσινιά για δεκάδες πρόσωπα που κατηγορήθηκαν, αλλά η υπόθεσή τους παρέµεινε µετέωρη χωρίς καταδίκη ή αθώωση.

Και φυσικά η αιωρούµενη αντίληψη στην καφενειακή Ελλάδα ες αεί ύποπτων πολιτικών για τέλεση αδικηµάτων. Ετσι, γενικώς και αορίστως. Ποιος άλλωστε, µπορεί να θυµάται επτοµέρειες και αν κατέπεσαν οι κατηγορίες ή αποδείχθηκε κάποια συκοφαντία; Μια γενική αντίληψη του τύπου «όλοι τα πιάνουν», «όλοι είναι λαµόγια και ξεφτιλισµένοι». Πολύ περισσότερο που ουδείς θυµάται ή ενδιαφέρεται για τους σκευωρούς και τους συκοφάντες.
Αυτή, δυστυχώς, είναι η Ελλάδα. Παράγει συνεχώς πολύ περισσότερα σκάνδαλα από αυτά που µπορεί να χωνέψει ή να καταλάβει ο µέσος πολίτης.

Ποιος άλλωστε έχει την ευχέρεια ή τη διάθεση να µελετήσει τις λεπτοµέρειεςτης κάθε υπόθεσης και την εξέλιξή της; Μια γενική ιδέα και κάποια ονόµατα στον σκληρό δίσκο του µυαλού των πολιτών έτσι ώστε όταν στο µέλλον ξανακούσουν κάποιο όνοµα πολιτικού, να ανασύρουν από τη µνήµη τους πως, ναι,γι’ αυτόν κάτι κακό είχε ακουστεί.

Και αυτό δεν διαφέρει από την γκεµπελική λογική: πες, πες, στο τέλος κάτι θα µείνει.

Η εβδοµάδα που πέρασε στιγµατίστηκε από ένα ακόµα σκάνδαλο στο οποίο από τη µελέτη της δικογραφίας ουδείς µπορεί µε βεβαιότητα να καταλάβει πού βρίσκεται η αλήθεια και πού ο µύθος. Ποια είναι τα πραγµατικά γεγονότα και ποιες οι εικασίες και τα αυθαίρετα υµπεράσµατα.

Ονόµατα ηχηρά από το πολιτικό προσωπικό και γλαφυρές περιγραφέςµε τροχήλατες βαλίτσες γεµάτες µοβ και κίτρινα χαρτονοµίσµατα, φακέλους διαφόρων αποχρώσεων παραγεµισµένους µε χαρτονοµίσµατα, ανακατεµέναµε ηµεροµηνίες και ραντεβού, όχι όµως από αυτούς πουείχαν άµεση σχέση µε γεγονότα, αλλά που κάπου άκουσαν ή κάποιος τους είπε ή υποθέτουν.

∆εν ξέρω αυτή η υπόθεση µέχρι πού µπορεί να φτάσει και αν τελικά αποδειχθεί κάτι απτό και εκµεταλλεύσιµο από το Ποινικό ∆ίκαιο. Αν δηλαδή θα προκύψουν κατηγορούµενοι που έκαναν χάρες στη Novartis έναντι ανταλλαγµάτων. Ξέρω όµως ότι ο πρώτος στόχος των σκηνοθετών επετεύχθη. ∆έκα πρωτοκλασάτα ονόµατα πολιτικών περιφέρονται στα χείλη των πολιτών ως υπόπτων τέλεσης βαρέων κακουργηµάτων.

Και θα παραµείνουν ύποπτοι για πολύ καιρό, καθώς τέτοιου τύπου υποθέσεις δεν τελειώνουν γρήγορα. Θα σέρνονται για µήνες. Εριξαν τη βόµβα και τώρα άσ’ τους να απολογούνται και να αναπαράγουν µόνοι τους το θέµα. Και αν ο δείκτης ενδιαφέροντος της κοινής γνώµης πέσει, τότε στο χέρι των ενορχηστρωτών είναι να ρίξουν στην αρένα και νέα «στοιχεία» και νέες καταθέσεις άλλων προστατευόµενων µαρτύρων. Η εισαγγελική έρευνα, άλλωστε, όπως δήλωσαν, συνεχίζεται.

Μέχρι στιγµής, πάντως, φαίνεται να επιτυγχάνεται και ο δεύτερος στόχος, αυτός της αλλαγής ατζέντας και απόδρασης από φλέγοντα ζητήµατα της οικονοµίας, της καθηµερινότητας, του Σκοπιανού, των µνηµονίων, των περικοπών και της εξάπλωσης της φτώχειας σαν επιδηµία πανούκλας. Ο Μοσκοβισί ήρθε προχθές και, φόρα παρτίδα, µας είπε: Ξεχάστε την καθαρή έξοδο και η επιτροπεία θα συνεχιστεί για πολλά χρόνια, όπως και οι υποχρεώσεις µε µέτρα που έχουν αναληφθεί. Και συντάξεις θα µειώσετε και αφορολόγητο θα µειώσετε και δεν θα ξοδεύετε χωρίς την έγκρισή µας. Ποιος όµως ασχολήθηκε µε τον Μοσκοβισί;

Στα ψιλά πέρασε και αυτό, όπως τόσα άλλα. Το θέµα για το επικοινωνιακό επιτελείο της κυβέρνησης είναι τι κατέθε- σε ο κουκουλοφόρος Μάξιµος Σαράφης, την ώρα που όλη η Ελλάδα άκουγε τον Μίκη στο Σύνταγµα. Και να πω τη µαύρη αλήθεια, αυτά τα παλικάρια την ξέρουν καλά, πολύ καλά τη δουλειά τους. Τουλάχιστον για το κοινό στο οποίο απευθύνονται και αυτό που µένει να αποδειχθεί είναι αν αυτό το κοινό είναι µεγάλο ή µικρό