Βασίλης Στεφανακίδης

Ο προκλητικά αλαζών και ιδεοληπτικός υπουργός και ένας από τους καλύτερους και πιο πειθήνιους συνεργάτες της τρόικας μπορεί ακόμα και σήμερα, που πλέον υφίσταται στο πετσί τους συνταξιούχοι και εργαζόμενοι τις συνέπειες του νόμου, να υποστηρίζει με ένα χαιρέκακο υπομειδίαμα πως αποκατέστησε τη δικαιοσύνη στο συνταξιοδοτικό σύστημα, εντούτοις η πραγματικότητα δείχνει ότι είναι ο πιο άδικος νόμος. Ναι, σαφώς εκεί που είχε φτάσει όλο το ασφαλιστικό σύστημα ήταν θέμα ολίγου χρόνου η ολοσχερής κατάρρευση. Επρεπε να ληφθούν επειγόντως μέτρα γιατί οι υπερβολές όλων των προηγούμενων χρόνων δεν ήταν δυνατόν να συνεχιστούν.

Αυτές τις υπερβολές, όμως, ποιος τις νομοθέτησε και τις επέβαλλε; Η εύκολη απάντηση είναι το πολιτικό σύστημα που ήταν εύκαμπτο στις απαιτήσεις του εκλογικού σώματος. Δεν είναι όμως μόνο έτσι. Μια ολόκληρη κοινωνία είχε αφιονιστεί από τους πύρινους λόγους των συνδικαλιστών και θεωρούσε περίπου αυτονόητο να βγαίνει κανείς στη σύνταξη στα 45 στα 50 και με συντάξιμες αποδοχές πολύ μεγαλύτερες από τον μισθό που έπαιρνε ως εργαζόμενος.

Κι όταν ο κόμπος έφτασε στο χτένι και ο τότε υπουργός Τάσος Γιαννίτσης ετοίμασε ένα σχέδιο για τη διάσωση του ασφαλιστικού συστήματος με μέτρα που σήμερα μοιάζουν χάδι, ξεσηκώθηκε το σύμπαν και η Ελλάδα δεν γνώρισε ποτέ συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας τέτοιου μεγέθους.

Ο νόμος Γιαννίτση δεν πέρασε, το κακό διαιωνίστηκε και συνέβαλε σε μεγάλο βαθμό στην οικονομική χρεοκοπία της χώρας.

Και φτάσαμε σήμερα στο διά ταύτα και παραδοθήκαμε αμαχητί, να μας λύσει το πρόβλημα κάποιος κύριος Κατρούγκαλος, που όλη την προηγούμενη ζωή του έδινε από τη μια τον αγώνα του στα πεζοδρόμια για τα δικαιώματα των συνταξιούχων και σήκωνε τα πανό με το σύνθημα «κάτω τα χέρια σας από τα Ταμεία», αλλά και σταδιοδρομούσε πλουσιοπάροχα στα δικαστήρια με υποθέσεις για τα δικαιώματα και τις απαιτήσεις έναντι του κράτους, των συνταξιούχων και των εργαζομένων στο Δημόσιο.

Το δόγμα λοιπόν Κατρούγκαλου, που δεν σηκώνει και καμιά συζήτηση, ήταν η ισότητα των πάντων στη φτώχεια και στην ανέχεια. Δεν έχει καμία σημασία τι δουλειά κάνει ο καθένας, πόσες εισφορές πληρώνει μηνιαίως και πόσα χρόνια δουλεύει. Ολοι εφεξής θα πρέπει να μάθουν να ζουν στην πενία και την εξαθλίωση και με τα ελάχιστα που μπορούν να πληρώσουν τα Ταμεία.
Και άντε να καταλάβω ότι αυτός ή αυτή που βγήκε στη σύνταξη στα 45 ή στα 50 με μια σύνταξη με ανταπόδοση στο 160% του μισθού να υποστεί έναν εξορθολογισμό και να αποδεχθεί σταδιακά τις δίκαιες περικοπές. Να πάρει δηλαδή αυτά που δικαιούται με βάση αυτά που πλήρωσε. Ξέρω, κακό, πολύ κακό, αλλά τουλάχιστον όλα τα προηγούμενα χρόνια απόλαυσαν εις βάρος όλων των υπολοίπων παροχές για τις οποίες δεν πλήρωσαν.

Και για να είμαστε πιο δίκαιοι, όχι όλοι. Υπάρχουν πολλοί συνταξιούχοι που είχαν υψηλές αποδοχές και εισφορές και οι οποίοι με τον νόμο Κατρούγκαλου ισοπεδώνονται στα χαμηλότατα όρια επειδή τα ασφαλιστικά ταμεία δεν έχουν αρχεία ώστε να επανελέγξουν το ιστορικό του καθενός. Τσουβαλιάζονται λοιπόν κι αυτοί με όλους τους άλλους και μπαίνουν στον προκρούστεια λογική.

Το πλέον άδικο όμως για τους νυν εργαζομένους, οι οποίοι πληρώνουν συνεχώς αυξημένες εισφορές, είναι ότι θα πρέπει να τις πληρώνουν μέχρι τουλάχιστον τα 67 τους χρόνια, δεν γνωρίζουν αν και πότε θα πάρουν σύνταξη και, κυρίως, με ποιον τύπο θα υπολογιστεί, ούτε καν αν θα υπάρχουν συντάξεις μετά από 10 ή 20 χρόνια. Κίνητρο για όλες αυτές τις υπέρογκες εισφορές κανένα. Το αντίθετο μάλιστα. Ο άπαιχτος κ. Κατρούγκαλος σκέφτηκε και έκανε νόμο που τιμωρεί με μικρότερη σύνταξη, όσους δουλεύουν και πληρώνουν περισσότερα χρόνια και φυσικά πλησιάζουν πολύ περισσότερο στο προσδόκιμο και επομένως θα εκμεταλλευτούν λιγότερα χρόνια τα Ταμεία.

Κι όμως, ενώ επί Γιαννίτση κατέβαιναν στους δρόμους εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, σήμερα μετά βίας αντιδρούν 5.000-10.000 άτομα στα άνευρα συλλαλητήρια. Ισως και γι’ αυτό η κυβέρνηση και οι Κατρούγκαλοι να σκέφτονται πως μια χαρά τα κατάφεραν!