Βασίλης Στεφανακίδης

Και τούτο γιατί, αυτό το κοινωνικό μέρισμα, δεν είναι από πλεόνασμα παραχθέντος νέου πλούτου από την οικονομία συνολικά αλλά προϊόν υπερφορολόγησης του ιδιωτικού τομέα της  οικονομίας.

Μια υπερφορολόγηση που υποσκάπτει την ανάπτυξη, τις νέες επενδύσεις και τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας που με τη σειρά τους θα συμβάλλουν στην κατανάλωση, σε νέα φορολογικά έσοδα και ενίσχυση με εισφορές των ασφαλιστικών ταμείων.

Μια υπερφορολόγηση άδικη και εξοντωτική που ουσιαστικά ναρκοθετεί τους στόχους των επομένων ετών για πλεονάσματα και ανάπτυξη και καθιστά  έως αδύνατη αυτή την αρπακολατζίδικη και εξόχως λαϊκίστικη επιδοματική πολιτική που ασκεί η κυβέρνηση στο όνομα δήθεν των πιο φτωχών στρωμάτων της κοινωνίας.

Σαφώς κι αυτούς τους ανθρώπους ,δεν πρέπει η επίσημη πολιτεία να τους αφήσει στη μαύρη τύχη τους. Οι Κινέζοι όμως έχουν μια πολύ σοφή παροιμία που λέει πως δεν έχει καμιά αξία να δώσεις ένα ψάρι σε ένα πεινασμένο  γιατί την επομένη μέρα  θα πεινάει και πάλι. Έχει μεγάλη αξία όμως, να του μάθεις να ψαρεύει για να έχει κάθε μέρα  φαγητό.

Στην προκείμενη περίπτωση λοιπόν με τον φιλεύσπλαχνο Τσίπρα, καλό θα ήταν να μην είναι τόσο κοντόθωρος και να άφηνε στην άκρη την πολιτικάντικη αντίληψη της εξαγοράς ψήφων. 
Κι αυτό γιατί απλά, ο μποναμάς των 500 ευρώ θα εξανεμιστεί πριν καλά - καλά τελειώσουν οι γιορτές και από την επομένη αυτοί που γλυκάθηκαν προσωρινά θα είναι οι ίδιοι που θα εξανίστανται γιατί δεν έχουν λεφτά για θέρμανση, για νοίκι, για λογαριασμούς, για δάνεια για φόρους κλπ.

Όσο και να μη θέλουν να το καταλάβουν οι κυβερνώντες( από τους φτωχούς δεν έχει κανείς μια τέτοια  απαίτηση) μόνο η μείωση της φορολογίας επιχειρήσεων και φυσικών προσώπων μπορούν προοπτικά να φέρουν επενδύσεις και να αυξήσουν μέσω της ανάπτυξης το ΑΕΠ της χώρας. Μόνο η παραγωγή νέου πλούτου μπορεί να διευκολύνει όλους τους επιμέρους στόχους για πλεονάσματα , προσέλκυση νέων επενδύσεων, επανεκκίνηση της οικονομίας, καλύτερους μισθούς και μείωση της ανεργίας σε ορθολογική βάση και όχι με τις μαϊμουδιές της μερικής απασχόλησης και των μισθών των 360 ευρώ.

Στην Ελλάδα όμως και όχι μόνο τούτη η κυβέρνηση αλλά σχεδόν όλες, λειτουργούν με ένα ιδιότυπο τρόπο, ώστε οι όποιες αποφάσεις τους να έχουν αντίκτυπο μέσα στο χρόνο της κυβερνητικής τους θητείας ώστε να έχουν  την ανάλογη ανταμοιβή από τους ψηφοφόρους και όχι  με μέτρα και αποφάσεις μεσοπρόθεσμης απόδοσης. Κι έτσι για χάρη του πρόσκαιρου, πριονίζουν αενάως το μέλλον της χώρας και κυρίως των πιο αδύναμων στρωμάτων της κοινωνίας  και τα οποία συνεχώς διογκώνονται από αυτές τις αγκυλώσεις και ιδεοληψίες.