Βασίλης Στεφανακίδης

Απλώς θα μεταφέρω μια εντελώς διαφορετική εικόνα από τις ουρές των ΑΤΜ της περασμένης Παρασκευής από ταλαιπωρημένους συνταξιούχους που πήγαν να πάρουν τις συντάξεις τους και η απόγνωση ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους, καθώς οι περισσότεροι διαπίστωσαν ιδίοις όμμασι τις νέες μειώσεις που επέβαλε η κυβέρνηση διά του κ. Κατρούγκαλου.

Την εικόνα της απελπισίας και της οργής τους, καθώς γι’ αυτούς και το τελευταίο ευρώ έχει τεράστια αξία, όχι για την καλοπέρασή τους, αλλά για την επιβίωσή τους κυριολεκτικά.
Γι’ αυτούς τους χιλιάδες συνταξιούχους είναι παντελώς αδιάφορο πόσα και ποιοι θα πληρώσουν για τις τηλεοπτικές άδειες, όπως αδιάφορο φρονώ ότι είναι το θέμα και για τους περισσότερους Ελληνες, καθώς τα προσωπικά τους προβλήματα δεν μπορούν να σκεπαστούν με τα επικοινωνιακά παιχνίδια της κυβέρνησης που ανήγαγε ως ύψιστο θέμα τα τηλεοπτικά.
Αυτό είναι θέμα που αγγίζει μόνο μερικές χιλιάδες εργαζομένων και τις οικογένειές τους που θα έρθουν να προστεθούν στον μακρύ κατάλογο των ανέργων και διάφορους πολιτικολογούντες.
Οι πλατιές μάζες (για να δανειστώ την αριστερή φρασεολογία) έχουν πολύ σοβαρότερα θέματα να ασχοληθούν και να νοιαστούν.

Και πρώτα και κύρια για τον άρτον τον επιούσιον, για τον οποίο αδιαφορεί η κυβέρνηση, και όχι για τα θεάματα που προσφέρονται αφειδώς. Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε άλλου τύπου αγωνίες και πολύ πιο επιτακτικές ανάγκες, όπως πού θα βρούμε τα λεφτά για τους φόρους, για τα δάνεια, για τις δόσεις των ρυθμισμένων παλιότερων υποχρεώσεων, για τους λογαριασμούς που έρχονται βροχηδόν αλλά και για τους μισθούς που δεν είναι εξασφαλισμένοι ούτε ημερολογιακά ούτε ως προς το ύψος τους.

Οι περισσότεροι από εμάς ανεβαίνουμε καθημερινά έναν Γολγοθά για να προσφέρουμε τα στοιχειώδη στα παιδιά και τις οικογένειές μας, χωρίς όλοι να το καταφέρνουμε επαρκώς και δεν μας απόμειναν δάκρυα να κλάψουμε για τους καναλάρχες που «υποχρεώθηκαν» να πληρώσουν δεκάδες εκατομμύρια για να γίνουν ή για να παραμείνουν καναλάρχες.
Αυτοί έχουν ή νομίζουν ότι έχουν και τα δίνουν, σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειονότητα του κόσμου που έχει πλήρη επίγνωση ότι δεν έχει πια τίποτα.

Μας αφήνουν κατά συνέπεια παγερά αδιάφορους οι θριαμβολογίες του Τσίπρα, του Παππά και των υπολοίπων της κυβέρνησης, ούτε το γεγονός ότι βρήκαν κάτι επιτέλους να περιλάβουν στο νέο τους αφήγημα του δικού τους success story επ’ ευκαιρία της ΔΕΘ. Αλλωστε, μπουχτίσαμε από κούφια λόγια και ρητορείες κενές περιεχομένου.

Το μόνο αφήγημα που θα είχε κάποια αξία για τους δοκιμαζόμενους Ελληνες θα ήταν κάποια σημάδια ότι η χώρα και η οικονομία έπιασαν επιτέλους πάτο και αρχίζει σταδιακά η ανάκαμψη και η ανάπτυξη. Κάποια σημάδια σοβαρότητας ώστε να πειστούν επενδυτές να φέρουν τα κεφάλαιά τους, να ανοίξουν δουλειές, να αλλάξει το κλίμα και να μπει η χώρα σε υποτυπώδη κανονικότητα.

Να αρχίσει σταδιακά η ελάφρυνση από τους ανυπέρβλητους φόρους και τις παντοειδείς εισφορές ώστε να μπορέσουν οι άνθρωποι να ξανασταθούν στα πόδια τους δημιουργικά. Κάποια σημάδια εμπιστοσύνης στο υγιές επιχειρείν, στην αξιοκρατία και στην εξάλειψη των διαχωρισμών ανάμεσα σε φίλους και αντιπάλους.

Κάποια σημάδια ότι η πολύχρονη κρίση μάς έδωσε ένα καλό μάθημα και πλέον είμαστε αποφασισμένοι να μην επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος, τότε που όλοι πιστεύαμε ότι όλος ο πλανήτης χρωστάει στο περιούσιο έθνος των Ελλήνων.

Δυστυχώς, όμως, τίποτα από αυτά δεν φαίνεται επί του παρόντος. Αντίθετα, μάλιστα, περισσεύουν καθημερινά οι κυβερνητικές πράξεις και έργα που προδικάζουν ότι τα χειρότερα είναι ακόμα μπροστά.