Βασίλης Στεφανακίδης

Ο ρυθμός με τον οποίο τρέχουν τα γεγονότα και οι εξελίξεις είναι καταιγιστικός και ουδείς γνωρίζει τι άλλο θα δούμε την επόμενη στιγμή. Το μόνο σίγουρο είναι πως αυτή η Δευτέρα δεν θα είναι μια συνηθισμένη πρώτη μέρα της εβδομάδας. Είτε με συμφωνία είτε, πολύ περισσότερο, χωρίς συμφωνία με τους δανειστές, όλα θα είναι διαφορετικά στη χώρα μας. Τούτες τις ώρες της αγωνίας, όμως, και μέχρι να ξεκαθαρίσει απολύτως το τοπίο, καλό είναι να ξέρουμε πως με συμφωνία μάς περιμένει ένα ακόμα σκληρό και ματωμένο μνημόνιο για τρία ακόμα χρόνια και με όλες τις πρώην κόκκινες γραμμές ξεσκισμένες και σβησμένες. Μια δύσκολη και επώδυνη πορεία για όλους είτε είναι φτωχοί, είτε είναι μεσαίοι, είτε πλούσιοι. Εκεί όμως που μας οδήγησε η άφρων πολιτική της κυβέρνησης των μαθητευόμενων τζογαδόρων και πάλι να λέμε «Δόξα τω Θεώ». Γιατί δεν θέλω να σκέφτομαι την άλλη επιλογή, αυτή της εξόδου, όπου η καθημερινότητα δεν θα καταγράφεται με μελάνι αλλά με αίμα. Ας έχουμε λοιπόν τη λύση του λιγότερου κακού και στη συνέχεια θα έχουμε όλο τον χρόνο για κριτική. Απλά, με δεδομένες τις εξελίξεις και την πρόταση που τελικά ετοίμασε η κυβέρνηση Τσίπρα, γεννάται ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ. 

Γιατί έπρεπε να περάσουμε και να ζήσουμε όλα αυτά που ζούμε και δυστυχώς θα συνεχίσουμε να ζούμε για πολύ-πολύ καιρό. Γιατί έπρεπε να μας οδηγήσουν σε ένα δημοψήφισμα-παρωδία όπως εκείνα που γίνονταν σωρηδόν στην πρώην ΕΣΣΔ, με τα πιο απίθανα ερωτήματα προκειμένου να μπορούν να υποστηρίζουν ότι έχουν λαϊκή δημοκρατία - που δίχασε τον λαό στην πιο κρίσιμη καμπή της νεότερης Ιστορίας μας.

Γιατί έπρεπε παραμονές της λήξης του προγράμματος και με πλήρη επίγνωση πως χωρίς πρόγραμμα οι τράπεζες θα ξέμεναν από ρευστό γιατί απλά η ΕΚΤ, εκ του καταστατικού της, δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα, να αποφασιστεί μια τέτοια εγκληματική πρωτοβουλία;

Ηξεραν εκ των προτέρων, γιατί τους είχε διαμηνυθεί σε όλους τους τόνους και δεν ήταν χαρτοπαικτική μπλόφα, πως αν έληγε άκαρπη η διορία της 30ής Ιουνίου, οι τράπεζες θα έκλειναν και θα αναγκαζόταν η ίδια η κυβέρνηση να επιβάλει capital controls. Δεν ήταν ούτε θέμα απειλής, ούτε θέμα εκδίκησης, ούτε καν πίεσης. Αυτοί είναι οι κανόνες της Ευρώπης και κάποτε πρέπει να μάθουμε κι εμείς πως το «δε βαριέσαι» είναι μόνο ελληνικό γνώρισμα. Δεν ισχύει στην Ευρωπαϊκή Ενωση και τους διεθνείς οργανισμούς. Το φλαμπουράρειο «έλα μωρέ, και τι έγινε;» γίνεται αποδεκτό και ανεκτό μόνο στα ανά την επικράτεια καφενεία και πουθενά αλλού. Μάταιοι και αστείοι φυσικά οι χειρισμοί πως οι κακοί ξένοι φταίνε για τις ουρές στα ΑΤΜ και για το ότι δεν μπορούν να εισπράξουν τη σύνταξή τους οι απόμαχοι της ζωής. Η ωμή αλήθεια είναι πως η κυβέρνηση τους χρησιμοποίησε ως όμηρους για να εκβιάσει τους Ευρωπαίους για την ανθρωπιστική κρίση που δημιουργούν οι κανόνες τους. Προφανώς δεν φταίει ο Ντράγκι γι’ αυτό που επακολούθησε.

Και δεν μπορεί από τη μια στιγμή στην άλλη ο Ντράγκι να έγινε κακός όταν όλους τους προηγούμενους μήνες παρείχε αφειδώς ρευστότητα στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα, κόντρα μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις στη βούληση των υπόλοιπων μελών του διοικητικού συμβουλίου της ΕΚΤ. Παρά ταύτα, προχώρησε σε αυτό το παντελώς ακατανόητο βήμα το οποίο δημιούργησε στη χώρα και στους πολίτες ανυπέρβλητα προβλήματα, τα οποία θα τα πληρώνουμε για πολύ καιρό και καταδικάζει έναν ολόκληρο λαό να μάθει να ζει με τις ουρές για 60 ευρώ. Και, το ακόμα χειρότερο, να εξευτελίσει μια ολόκληρη χώρα στα μάτια της παγκόσμιας κοινής γνώμης και να παρακολουθούμε με θλίψη και πόνο τον πρωθυπουργό της Ελλάδας μας να γιουχάρεται και να λοιδορείται live μέσα στο Ευρωκοινοβούλιο!

Και να πει κανείς ότι όλα αυτά έγιναν για κάποιον καλό σκοπό και είχαν αποτέλεσμα, πάει κι έρχεται. Ολη αυτή η ταπείνωση, όμως, και η καταρράκωση της υπερηφάνειας και της αξιοπρέπειας ενός λαού να καταλήξει σε βαρύτερα μέτρα από αυτά που μας έδιναν μέσω Γιούνκερ, ε, δεν είναι θέμα δημοσιογραφικής προσέγγισης αλλά της ψυχιατρικής επιστήμης.