Βασίλης Στεφανακίδης

Οι σκηνές «προσεχώς» που έχουμε δει από το Euroworking Group μάς έχουν προϊδεάσει για άλλη μια γερή μάχη καθώς οι έξι άξονες της ελληνικής πρότασης κρίθηκαν και πάλι ως θεωρίες, καθώς δεν περιέχουν ποσά και αριθμούς, και ήδη ο ισχυρός πόλος του Σόιμπλε με δηλώσεις και διαρροές προσπαθεί να αποδυναμώσει τις ελληνικές θέσεις. Από την άλλη, η ελληνική πλευρά εμφανίζεται χαλαρή και αισιόδοξη ότι θα πείσει τους 18 υπουργούς Οικονομικών ότι η ελληνική κυβέρνηση κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση και στο πλαίσιο των αποφάσεων του προηγούμενου Eurogroup. Εχει ειπωθεί μάλιστα ότι σε κάθε περίπτωση υπάρχει και plan B, γεγονός που μένει να αποδειχτεί.

Την ίδια στιγμή στο εσωτερικό μέτωπο η κατάσταση κάθε άλλο παρά ενθαρρυντική μπορεί να κριθεί, εξαιτίας κυρίως των εντονότατων προβλημάτων ρευστότητας που αντιμετωπίζει το κράτος, κάτι το οποίο σε συνδυασμό με τις υποχρεώσεις πληρωμών δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα.

Η ΕΚΤ αρνείται να αυξήσει το όριο των εντόκων, αποστερώντας έτσι τη δυνατότητα στο ελληνικό κράτος να διαβεί τον κάβο των άμεσων και επιτακτικών πληρωμών. Ετσι αναγκάζεται να ξύνει τον πάτο του βαρελιού των αποθεματικών των Ταμείων, αλλά και των πάσης φύσεως λογαριασμών που διαθέτουν ανεξάρτητοι φορείς μέσω του σχεδόν υποχρεωτικού δανεισμού.

Αλλά και πάλι οι ανάγκες πληρωμών είναι υπέρτερες, με αποτέλεσμα η γενική χρηματοοικονομική ασφυξία να είναι πλέον ορατή διά γυμνού οφθαλμού και ο κίνδυνος ατυχήματος μέσα στο μενού των πιθανοτήτων. Και το ερώτημα είναι πώς φτάσαμε και πάλι μέσα σε μία εβδομάδα με τον τοίχο στην πλάτη. Η απάντηση νομίζω ότι βρίσκεται στις υπερφίαλες προεκλογικές δεσμεύσεις τις οποίες μεγάλο μέρος του κόσμου αλλά και της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ τις θεωρούν κάτι σαν ευαγγέλιο.

Για παράδειγμα, εάν μπορούσε η ελληνική πλευρά να προσέλθει στο τραπέζι με πρόταση υπέρ των αποκρατικοποιήσεων ή με κάποια άλλη πρόταση άμεσης είσπραξης φόρων και όχι γενικόλογες εκθέσεις καταπολέμησης της φοροδιαφυγής, είναι σχεδόν βέβαιο ότι οι Ευρωπαίοι ως δείγμα επιδοκιμασίας της συνεργασίας θα αποδέσμευαν άμεσα ένα ποσό από τα εκκρεμή για να διευκολύνουν ταμειακά τη χώρα.

 Ποιος υπουργός αυτής της κυβέρνησης, όμως, θα τολμούσε να λοξοδρομήσει από το «ιερό ευαγγέλιο» χωρίς να ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων; Kατά συνέπεια είναι εγκλωβισμένοι όλοι στη ρητορική τους και, παρότι κάποιοι μετριοπαθείς ενδεχομένως να μπορούσαν να κάνουν ένα βήμα στο... πλάι, δεν το τολμούν γιατί οι original αριστεροί τείνουν πλέον να γίνουν πλειοψηφία μέσα στο κυβερνών κόμμα. Μα έτσι δεν προχωράει το πράμα, θα πει ένας άσχετος περί των εσωκομματικών του ΣΥΡΙΖΑ, και κινδυνεύουμε να πάμε ξανά προς τα βράχια.

Σωστά, μόνο που όλοι εμείς που βλέπουμε κινδύνους φανταστικούς ή πραγματικούς δεν είμαστε στο πηδάλιο. Αλλοι καπετανεύουν κι έχουν την ευθύνη και για τα καλά και για τα απευκταία κακά.

Το ζητούμενο είναι να βλέπουν την πραγματικότητα και να έχουν πλήρη επίγνωση των ενεργειών που απαιτούνται αυτές τις δύσκολες, ούτως ή άλλως, στιγμές, αν και δεν είναι λίγοι οι υπουργοί και τα στελέχη που δίνουν με τις δηλώσεις τους την εντύπωση της άγνοιας κινδύνου.
Και πρέπει να γίνει κατανοητό κάποια στιγμή ότι καλό και χρήσιμο το παιχνίδι των λέξεων και των εντυπώσεων, αλλά κανείς δεν πρόκειται να επενδύσει πολιτικά πάνω σε αυτό και το «ωσαννά» από το «σταύρωσον αυτόν» απέχει μόλις πέντε μέρες!