Βασίλης Στεφανακίδης

Και μπορεί όλα αυτά τα πλάνα να ικανοποιούν εν τίνι μέτρω το κοινό περί δικαίου αίσθημα, πλην όμως δεν είναι καθόλου βέβαιο πως μέσα στην πρεμούρα να πληρώσουν επιτέλους οι κλέφτες και οι καταχραστές του δημοσίου χρήματος δεν γίνονται υπερβολές και ακροβατισμοί στην αξιολόγηση των διαθέσιμων στοιχείων.

Ούτε είναι βέβαιο πως η πολιτική εν τη ευρεία εννοία είναι εντελώς αμέτοχη στις εν εξελίξει έρευνες ή πως δεν στέλνονται και διάφορα μηνύματα τόσο σε αυτούς που περνούν την πόρτα των εισαγγελέων όσο και σε όλους τους άλλους στους οποίους κάποια στιγμή η ζωή μπορεί να επιφύλασσε... ανάλογες δυσάρεστες εκπλήξεις!

Τα όντως εντυπωσιακά ευρήματα και τα εξίσου εντυπωσιακά ονόματα που παρελαύνουν από την Ευελπίδων δίνουν πάντως την εντύπωση ότι, έστω και καθυστερημένα, κάτι αρχίζει να κινείται από την πλευρά της Δικαιοσύνης. Το γεγονός δεν πέρασε απαρατήρητο ούτε από τα μεγάλα διεθνή μέσα ενημέρωσης, που κάνουν λόγο για χτυπήματα στα εγκλήματα του λευκού κολάρου.

Στην πραγματικότητα όμως τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως θα μπορούσαν, αν όντως η Πολιτεία ήταν αποφασισμένη να τσακίσει τη διαφθορά, κάτι που είναι και από τις βασικές αιτίες της κατάρρευσης της χώρας. Διότι, αν υπήρχε βούληση, δεν θα άφηνε σε δύο μόνο εισαγγελείς το τεράστιο έργο πάταξης της διαφθοράς σε όλη την επικράτεια. Δύο άτομα μόνα τους και με ελάχιστη υποδομή (δεν μπορούν καν να μιλήσουν τηλεφωνικά με εξωτερικό, πέραν του πεντάλεπτου!), όταν μάλιστα για κάθε υπόθεση απαιτείται έρευνα πολλών μηνών, γίνεται αντιληπτό ότι περιορίζονται στις έρευνές τους, οι οποίες είναι μικρής εμβέλειας και έκτασης.

Αν δεν ενισχυθεί η εν λόγω υπηρεσία και με άλλο έμπειρο προσωπικό, τότε η επόμενη υπόθεση που θα δούμε μετά το Τ.Τ. να ολοκληρώνεται θα είναι σε μερικούς μήνες, οπότε ζήσε, Μάη μου…
Στο παρελθόν, εκτός από τη μειωμένη βούληση του πολιτικού συστήματος, κάποιες από αυτές τις υποθέσεις που τώρα βλέπουμε να παίρνουν διαστάσεις, οι μίζες με τα εξοπλιστικά για παράδειγμα, έφτασαν μέχρι κάποιον εισαγγελέα αλλά ποτέ στο ακροατήριο. Ολους αυτούς που τώρα κελαηδούν για να ελαφρύνουν τη θέση τους, αν τους φώναζε πριν από 10 χρόνια ένας εισαγγελέας και τους παρουσίαζε με ρεαλισμό πώς βλέπει το... μέλλον τους, είναι βέβαιο ότι θα είχε ξηλωθεί το πουλόβερ των αμαρτωλών εξοπλισμών και ενδεχομένως να είχε αποτραπεί η τέλεση οικονομικών εγκλημάτων σε άλλους τομείς διά της παραδειγματικής τιμωρίας.

Ποτέ δεν είναι αργά, θα πει κανείς. Ωστόσο, αν κάθε ελεγκτικό όργανο της Πολιτείας λειτουργούσε σωστά και έγκαιρα εντόπιζε τις πιθανές εστίες διαφθοράς, δεν θα επέτρεπε όλους αυτούς τους golden τύπους για χρόνια να προκαλούν την κοινωνία με τη χλιδάτη και επιδεικτική ζωή τους, ούτε θα ψάχναμε κάποιους άλλους σήμερα στην Ουρουγουάη ή σε άλλους απίθανους τόπους όπου δεν φτάνει η Ιντερπόλ.

αν η Τράπεζα της Ελλάδος μόλις διαπίστωσε ότι η διοίκηση του Τ.Τ., για παράδειγμα, έγραφε στα παλιότερα των υποδημάτων της τις παρατηρήσεις και τις επισημάνσεις για τον κίνδυνο που αναλάμβανε δίνοντας τέτοιου τύπου επιχειρηματικά δάνεια χωρίς εξασφαλίσεις, και είχε στείλει τα πορίσματα στην Εισαγγελία, νομίζω ότι σήμερα θα συζητούσαμε -αν συζητούσαμε- για πολύ λιγότερα χαμένα χρήματα για το Ελληνικό Δημόσιο.

Οι ενέργειες εκ των υστέρων, εκτός από το «δρυός πεσούσης» για τους κακεντρεχείς, σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να μαζέψουν το χυμένο γάλα, αλλά απλώς να σώσουν τα προσχήματα.