Βασίλης Στεφανακίδης

Αλλωστε οι προαναφερθέντες επιχειρηματίες δεν πήγαν τις επιχειρήσεις τους σε κάποιον φορολογικό παράδεισο. Μετακόμισαν, όμως, σε χώρες όπου οι κανόνες του παιχνιδιού είναι σταθεροί και, κυρίως, το κράτος δεν αιφνιδιάζει κάθε τόσο τους φορολογούμενους είτε πρόκειται για φυσικά πρόσωπα είτε για επιχειρήσεις.

Μπορεί κανείς άραγε να ισχυριστεί πως στην τωρινή Ελλάδα (αλλά μήπως και προ μνημονίου δεν είχαμε 2 και 3 φορολογικούς νόμους τον χρόνο και δεκάδες υπουργικές αποφάσεις;) είναι σε θέση  ακόμα και ο τελευταίος πολίτης να κάνει προγραμματισμό ή ξέρει τι του ξημερώνει από την Εφορία;

Πόσο μάλιστα όταν πρόκειται για επιχειρήσεις που απασχολούν εργαζομένους, δεν βρίσκουν τραπεζική χρηματοδότηση και όταν τη βρίσκουν, είναι δύο και τρεις φορές ακριβότερη απ’ ό,τι στην υπόλοιπη Ευρώπη και το κράτος κάθε τόσο εφευρίσκει νέους τρόπους φορολόγησης που καθιστούν την επιχειρηματικότητα εύκολο θήραμα.
Μπορεί κανείς να κατηγορήσει τον νέο επιστήμονα, τον νέο άνθρωπο που μεταναστεύει για μια καλύτερη ζωή όπου οι δεξιότητές του και τα προσόντα του θα εκτιμηθούν και θα πιάσουν τόπο οι κόποι του;  Ή μήπως έχει εδώ κάποια ελπίδα; Οχι.

Μας θλίβει γιατί το καλύτερο ανθρώπινο δυναμικό, οι καλύτεροι επιστήμονες αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τη χώρα. Οπως μας θλίβει που επιχειρήσεις αξιολογότατες και με μακρά ιστορία αναγκάζονται να φύγουν, γιατί, αν παραμείνουν κι άλλο, με μαθηματική ακρίβεια θα κλείσουν ή θα συνωστίζονται στον μακρύ κατάλογο αιτήσεων υπαγωγής στο άρθρο 99!

Μπορείς να κατηγορήσεις τον κάθε Στασινόπουλο πως δεν είναι πατριώτης όταν επί δεκαετίες με την επιχειρηματικότητά του στηρίζει την ελληνική οικονομία, απασχολεί χιλιάδες εργαζομένους και πληρώνει δυσανάλογους φόρους από τη λειτουργική του κερδοφορία;

Μπορούμε όμως να κατηγορήσουμε το επίσημο κράτος γιατί μας κοροϊδεύει όλους και δεν μας αφήνει να πάρουμε ανάσα. Ενα κράτος που δεν φορολογεί με λογική και επειδή είναι ανίκανο να κατανείμει τα φορολογικά βάρη σε όλους όσοι έχουν οικονομική δραστηριότητα, καταφεύγει στα μόνιμα υποζύγια, είτε είναι μισθωτοί είτε είναι επιχειρήσεις αλλά και ιδιοκτήτες ακινήτων.

Θεωρητικά, αν μπορούσαμε να βάλουμε ρόδες στα σπίτια μας, το πιθανότερο είναι πως στη χώρα θα έμεναν μόνο τα... οικόπεδα! Μένουμε εδώ και υπομένουμε όσα υπομένουμε απλά και μόνο γιατί δεν μπορούμε να φύγουμε.
Οσο λοιπόν η τρόικα και η κυβέρνηση με τους δανειστές θα αντιμετωπίζουν τον πολίτη και την επιχείρηση με τέτοια εκδικητικότητα, θα φουντώνει η μετανάστευση. Οσο οι φορολογικοί κανόνες θα μεταβάλλονται κάθε εβδομάδα, άλλο τόσο δεν πρόκειται να πατήσει το πόδι του επενδυτής.

Τρανό παράδειγμα οι διεθνείς προσκλήσεις για συμμετοχή στο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων του ΤΑΙΠΕΔ. Ποιοι ήρθαν και σε τι δουλειές μπήκαν; Στον ΟΠΑΠ και στον τζόγο, στα δίκτυα διανομής του φυσικού αερίου και στο λιμάνι του Πειραιά. Σίγουρες δουλειές στρωμένες και εξασφαλισμένα κέρδη. Πέντε-έξι μεγάλα ακίνητα που τα αγόρασαν σε εξευτελιστικές τιμές και τέλος. Στα αζήτητα Ελληνικό, αεροδρόμια και άλλες ΔΕΚΟ λόγω του ότι ο υποψήφιος επενδυτής σκέπτεται «πού να μπλέξω;». Αλλά κι αυτοί οι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού που ήρθαν δεν είναι Δυτικοευρωπαίοι ούτε από χώρες που κόπτονται για την ανάπτυξη και την έξοδο της χώρας από την κρίση. Πρόκειται για κερδοσκοπικά funds που μέσα στη φύση της δουλειάς τους είναι το υψηλό ρίσκο, καθώς αυτό φέρνει και  τα υψηλά κέρδη.

Και μπορεί ο κ. Κωστής Χατζηδάκης, σχολιάζοντας την απόφαση της ΒΙΟΧΑΛΚΟ, να είπε το αμίμητο πως δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου, αλλά επί της ουσίας, αν συνεχίσουν να βλέπουν έτσι τις ελληνικές παραγωγικές επιχειρήσεις και να προστατεύουν τα κομματικοκρατικά τους επιχειρηματικά βιλαέτια, θα συντελεστεί η ολοκληρωτική καταστροφή και δεν θα το πάρουν χαμπάρι.