Βασίλης Στεφανακίδης

Για όσους διψούν να ακούσουν κάποιες ειδήσεις με θετικό πρόσημο, χωρίς αυτό απαραίτητα να σημαίνει και αλλαγή των όρων της σκληρής καθημερινότητας, οι τελευταίες ημέρες προσέφεραν αρκετές.
Αναβάθμιση της οικονομίας μας από έναν οίκο και φυσικά τώρα δεν εξετάζει κανείς αν είναι αξιόπιστος κι αν παίζει παιχνίδια, όπως την εποχή που μας υποβάθμιζαν κάθε εβδομάδα και επιδείνωναν ραγδαία την αξιοπιστία της χώρας.
Τα spreads των ελληνικών ομολόγων που πέρυσι τέτοια εποχή βρίσκονταν στις 3.500 μονάδες και η κυβέρνηση μας έλεγε ότι αυτό ελάχιστη σημασία έχει αφού η χώρα δεν έβγαινε να δανειστεί στην ελεύθερη αγορά, τώρα βρίσκονται κάτω από τις 800 μονάδες και η κυβέρνηση πανηγυρίζει αν και δεν προβλέπεται να βγούμε σύντομα σε δανεισμό.
Το Χρηματιστήριο της Αθήνας, με το οποίο ουδείς ασχολούνταν τα τελευταία χρόνια, ενώ η απαξίωση των μετοχών είχε κυλήσει στα τάρταρα, αίφνης πήρε μπροστά και ήδη εγγράφει για όσους πήραν το ρίσκο σημαντικά κέρδη.
Οι θετικές εκθέσεις ξένων αναλυτών διαδέχονται η μια την άλλη και πλέον είναι ελάχιστοι αυτοί που ακόμα υποστηρίζουν τη θεωρία του Grexit.

Και σε πολιτικό όμως επίπεδο ξένοι μεγαλοπαράγοντες, τύπου Σόιμπλε, χαμήλωσαν την ένταση και κάνουν τώρα λόγο για σημαντικά αποτελέσματα στο πρόγραμμα σταθεροποίησης και αφήνουν να εννοηθεί πως αν συνεχίσουμε την προσπάθεια θα μας «κουρέψουν» περαιτέρω το χρέος, ενώ σύντομα θα μας επιτρέψουν και τη μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση.

Παράλληλα, οι θετικές ενδείξεις για αύξηση του τουριστικού ρεύματος φέτος προς τη χώρα μας, οι υποσχέσεις για επενδύσεις από Κινέζους - Ρώσους, αλλά και η δραστηριοποίηση διαφόρων funds δίνουν ένα τέμπο το οποίο δεν μπορεί κανείς να υποτιμήσει.

Ολα αυτά όμως σημαίνουν κάτι για τον σκληρά δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό; Αμεσα, προφανώς όχι.
Γιατί τα ανοιχτά μέτωπα που έχει ο καθένας από εμάς είναι πολλά και τα αποθέματα υπομονής περιορισμένα. Η επιβληθείσα βίαιη προσαρμογή δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί και είναι σφόδρα πιθανή η επιβολή πρόσθετων μέτρων, όσο κι αν αυτό διαψεύδεται, γιατί απλούστατα τα νούμερα δεν βγαίνουν. Κι όταν ακούμε ότι οι νέες τρύπες που προκύπτουν θα καλυφθούν από τη φοροδιαφυγή και την ανάπτυξη, τότε μάλλον επιβεβαιώνονται οι φόβοι ότι η πορεία μαζικής εξαθλίωσης θα συνεχιστεί για αρκετά ακόμα χρόνια.

Μήπως όμως άλλαξε κάτι στην εργοδοτική πρακτική των Ελλήνων επιχειρηματιών που θα μπορούσε να ενισχύσει την κοινωνική συνοχή και να ανακουφίσει τους εργαζομένους; Δυστυχώς, τίποτα.

Ακόμα και ο εμφανιζόμενος ως «φιλοσοφημένος και κοινωνικοπατριωτικά ευαίσθητος» ΣΕΒ αρνήθηκε αυτή την έστω κουτσουρεμένη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, αφήνοντας τα μέλη του να πράξουν κατά βούληση.
Αλλά και ο Σύνδεσμος Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων που υπέγραψε τη Σύμβαση, στην πράξη τι κάνει;
Μια βόλτα να κάνουν από την Επιθεώρηση Εργασίας στις μεγάλες αλλά και στις μικρότερες ξενοδοχειακές μονάδες και θα διαπιστώσουν τόση μαύρη εργασία που θα τρίβουν τα μάτια τους. Σε πολλά μάλιστα ξενοδοχεία δεν θα μπορούν να συνεννοηθούν αν δεν ξέρουν σλάβικα, τσέχικα, ρωσικά ή κάποια άλλη γλώσσα από τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες ή τις χώρες της Ασίας. Οι δε μισθοί που δίνονται σε όλους αυτούς τους εργαζομένους στην καλύτερη περίπτωση δεν ξεπερνούν τα 250 ευρώ.

Τα εγκληματικά επεισόδια που συνέβησαν πέρυσι στην Πάρο και μόλις προχθές στην Κρήτη από αδήλωτους αλλοδαπούς εργαζομένους είναι η κορυφή του παγόβουνου σε μια «τουριστική Μανωλάδα» που απλώνεται από το ένα ως το άλλο άκρο της χώρας.

Με άλλα λόγια, τα μνημόνια μέχρι σήμερα άλλαξαν μόνο τις ζωές των Ελλήνων πολιτών. Δεν κατάφεραν να αλλάξουν νοοτροπίες σε επιχειρηματίες που λειτουργούν με μεσαιωνικά πρότυπα, ώστε ύστερα απ’ αυτό το καταστροφικό οικονομικό τσουνάμι να ανθήσει και η υγιής επιχειρηματικότητα.