Βασίλης Στεφανακίδης

«Το 70% του μαραθώνιου δρόμου που κάνει η χώρα έχει διανυθεί. Απομένει ένα 30% και είναι το δυσκολότερο κομμάτι της διαδρομής». Αυτή την εκτίμηση παρουσίασε πρόσφατα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος κ. Γιώργος Προβόπουλος.

Δεν ξέρω αν αυτή η ποσοστιαία προσέγγιση του προβλήματος σας καθησυχάζει και σας δίνει ελπίδες, εμένα πάντως καθόλου.

Αντίθετα, μάλιστα, πολλαπλασιάζει τους φόβους ότι τα χειρότερα δεν τα έχουμε δει ακόμα και είναι μπροστά μας. Ή μάλλον στο 30% της διαδρομής που απομένει μέχρι το γύρισμα στην ανάπτυξη ή, αλλιώς, μέχρι να πιάσουμε πάτο. Και ο πάτος του βαρελιού δεν αφορά  τόσο τη χώρα όσο τους πολίτες της, καθώς έχουν εξανεμιστεί πλέον και τα τελευταία αποθέματα αποταμίευσης που είχε η πρώην μεσαία τάξη της χώρας.

Κι ήταν αυτή η τάξη η αλυσίδα που κινούσε την εσωτερική οικονομία μέσω της κατανάλωσης, δίνοντας δουλειά στους εμπόρους και τους υπαλλήλους τους, στα μαγαζιά εστίασης, στα ταξιδιωτικά γραφεία και στον εσωτερικό τουρισμό, στις οικοδομικές επιχειρήσεις αλλά και έσοδα στο κράτος με έμμεσους και άμεσους φόρους.

Στα τέσσερα χρόνια της κατάρρευσης επήλθε με πολλαπλούς τρόπους η διάλυση του κοινωνικού ιστού της χώρας. Δραματική μείωση έως εξαφάνιση του εισοδήματος για μεγάλη μερίδα του πληθυσμού και παράλληλα αύξηση των φορολογικών υποχρεώσεων για το σύνολο του ενεργού πληθυσμού της χώρας. Τα όποια σωρευθέντα αποθέματα από την εποχή των παχιών αγελάδων είχαν τα μεσαία στρώματα (για τα φτωχά στρώματα δεν γίνεται καν κουβέντα) έχουν εξαντληθεί στην προσπάθεια συντήρησης των άμεσων βιοτικών αναγκών και των βαρύτατων υποχρεώσεων των πολιτών που δημιούργησε η διάσωση της χώρας.

Σήμερα, στο 70% της προσπάθειας έχουμε 1,5 εκατομμύρια άνεργους, 1 εκατομμύριο εργαζομένους που πληρώνονται με καθυστέρηση έως και 8 μηνών, γύρω στους 200.0000 που δουλεύουν από 1-3 ημέρες την εβδομάδα και ουκ έστιν αριθμός αυτών που δουλεύουν 4ωρα με τις ανάλογες απολαβές.
Ουδείς μάλιστα μπορεί να μας διαβεβαιώσει ότι υπάρχει έστω κι ένας Ελληνας εργαζόμενος που διατηρεί αλώβητα τα εισοδήματά του από τη λαίλαπα που έχει σαρώσει όλο τον πληθυσμό.

Την ίδια ώρα οι τράπεζες βρίσκονται στο χειρότερο σημείο κάμψης και ελάχιστα έως καθόλου μπορούν να συμβάλλουν στην ενίσχυση της ρευστότητας των επιχειρήσεων με ορατό πλέον το ενδεχόμενο μέχρι τέλος του χρόνου να δούμε πολλά περισσότερα λουκέτα απ’ όσα τα προηγούμενο χρόνια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Κατά συνέπεια, με ποιες δυνάμεις θα διανυθεί το υπόλοιπο του μαραθωνίου και ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι μαζί με τη χώρα θα σωθεί και το σύνολο των συμπολιτών μας;

Ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι ακόμα και τώρα, που  κάποιοι στην κυβέρνηση υποστηρίζουν πως η χώρα σώθηκε, δεν υπάρχει κίνδυνος κάποιου ατυχήματος είτε εσωτερικά είτε εξωγενώς που θα μας ξαναρίξει στην άβυσσο; Κανείς. Αρα αυτή η μαραθώνια πορεία, εκτός από την εξάντληση, βαραίνει και με την αβεβαιότητα, μετατρέποντας τον τερματισμό σε μακρινό όνειρο