Βασίλης Στεφανακίδης

Ένα από τα συνήθη κολλήματα των τροϊκανών και των περισπούδαστων οικονομολόγων- αναλυτών, είναι πως η πανάκεια για την επίτευξη ανάπτυξης είναι η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και των παραγομένων προϊόντων.

Μάλιστα,υποστηρίζουν μέχρι τέλους, ότι η ανταγωνιστικότητα, μπορεί να ενισχυθεί αποκλειστικά με τη μείωση του μισθολογικού κόστους. Προς αυτή λοιπόν την κατεύθυνση, επέβαλλαν μέχρι σήμερα τα μύρια όσα, πετώντας στο καλάθι των αχρήστων την εργατική νομοθεσία και δημιουργώντας έτσι ένα εργασιακό μεσαίωνα με κατώτατο μισθό 586 ευρώ και πολύ λιγότερα για τους νέους κάτω των 25.

Το χειρότερο όμως είναι ότι κι αυτός ο μισθός –ελεημοσύνη, δεν είναι κατά την άποψη του Μέργου και των όμοιων του αλλά και του επιτρόπου οικονομικών κ. Ολι Ρεν , αρκετά χαμηλός και για αυτό η ανταγωνιστικότητα μας παραμένει χαμηλή. Οπότε καλομελέτα κι έρχεται.

Από την άλλη, οι σοβαροί εργοδότες (γιατί ναι, υπάρχουν και τέτοιοι) ουδέποτε έβαλαν θέμα εργατικού κόστους ενώ με κάθε ευκαιρία φωνάζουν πως το κράτος είναι αυτό που σκοτώνει την ανταγωνιστικότητα καθώς το εργατικό κόστος αποτελεί μικρό κομμάτι στο μοναδιαίο κόστος παραγόμενου προϊόντος με εξαίρεση τις επιχειρήσεις εντάσεως εργασίας.

Η εξαντλητική φορολογία, η γραφειοκρατία, η έλλειψη υποδομών, η διαφθορά, η δαιδαλώδεις νόμοι με τη βραδυπορούσα δικαιοσύνη και η ασυνέπεια του κράτους στις υποχρεώσεις του, είναι πολύ σοβαρότερες αιτίες καταβαράθρωσης της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας συνολικά και όχι αυτό καθαυτό το μισθολογικό κόστος.

 Αντί λοιπόν να ξαναμπαίνουμε και πάλι σ’ αυτή την οδυνηρή διαδικασία να προσπαθούμε να πείσουμε τους ατσαλάκωτους τεχνοκράτες των δανειστών πως δεν έχουν κανένα δικαίωμα να μας μετατρέψουν σε Ταιβάν, μήπως η κυβέρνηση να βγει και να δεσμευτεί απόλυτα, πως δεν θα επιτρέψει ούτε καν νύξη για περαιτέρω μείωση
των μισθών;

Παράλληλα δεν είναι και μια καλή ευκαιρία να κόψει το βήχα σε όλους αυτούς τους ιδεολόγους της κινεζοποίησης της ελληνικής κοινωνίας αποπέμποντας του απ’ όλες τις δημόσιες θέσεις τους, γιατί είναι προκλητικοί προς ένα λαό που πένεται;
Και στο κάτω- κάτω, αφού η κυβέρνηση δεν έχει τίποτα να δώσει στο λαό παρά μόνο να πάρει, τουλάχιστον ας ενεργήσει επικοινωνιακά εξυπνότερα κι ας φροντίσει τουλάχιστον να κρατηθεί το συλλογικό ηθικό υψηλά.

Διαφορετικά δεν είναι μακριά η μέρα που θα ξεχειλίσει η λαϊκή οργή και τότε οι «σοφολογιότατοι τεχνοκράτες» θα αναγκαστούν να καταπιούν αμάσητες τις αναλύσεις και τις θεωρίες τους.